Vikan - 28.09.1967, Blaðsíða 22

— Af Modesty?
— Mmm. Ég veit ekki hvernig
það byrjaði, en allt í einu er eins
og það hafi komið yfir hana ein-
hverskonar æði. Hún hamast við
fjárhættuspil.
— En hún hefur aldrei gert það
áður. Ég á við að hún hefur haldið
því innan skynsamlegra takmarka.
— Hún spilaði það ekki óhæfi-
lega, meðan fullt var af öðru, sem
hún þurfti að hugsa um. Willie
andvarpaði og hristi höfuðið.
hætti störfum. Nú átti hún blóm-
legt hótel að hálfu og lifði þægilegu
og skemmtilegu lífi. Bauer átti hinn
helminginn og hún sá hann oft, en
aðeins í viðskiptaerindum. Hún
sagði honum hverja þá kjaftasögu,
sem hann kynni að hafa áhuga
fyrir, en hqfði tekið það skýrt fram,
að hún myndi ekki starfa fyrir
hann.
— Veiztu, hvað ég held, Willie?
spurði hún og lagði aðra höndina
á bringu hans. — Kannske Modesty
sig. — Mér er farið að fara aftur!
Ilse hafði risið á fætur og farið
( hvítan innislopp úr silki, Nú þeg-
ar bar hún aftur þennan fjarlæga,
kynkalda svip, sem gaf rangar upp-
lýsingar um hæfileika hennar.
Willie spurði kvíðafullur: — Eru
þeir enn með þessar dásamlegu
ostrur hjá Ehmke?
Hún leit á hann með léttri undr-
un: — Auðvitað, Willie. Hvers-
vegna?
— Ó . . . . Ég var bara að hugsa.
EFTIR
PETER O'DONNEL
FRAMHALDS-
SAGAN
9. HLUTE
Fyrir framan hann var
mesta spilapeninga-
hrúga, sem nokkurn
tíma hafSi sézt í þess-
um sal, og þó var
bankahámarkið
óvenjulega hátt, eða
jafngildi tuttugu þús-
und sterlingspunda.
22 VTKAN 39- tbl-
— Það er öðruvísi núna. Hvern-
ig hún hefur látið upp á síð-
kastið ........ Hann hikaði eins
og hann hefði verið að því kominn
að segja eitthvað, sem ekki sómdi
sér ....... það er allavega ekki
skynsamlegt.
— Tapar hún?
— Það er upp og ofan. En það er
hvernig hún spilar. Það er engin
glóra í því.
Ilse virti hann fyrir sér með
gáfulegum augum. Einu sinni hafði
hún verið aðstoðarstúlka í Netinu.
Starf hennar hafði einfaldlega ver-
ið fólgið í því að blanda sér í hóp
fjármálamanna og iðnjöfra, hlusta
og reyna að verða einhvers vísari.
Hvaða gagn Modesty Blaise varð
af upplýsingum hennar vissi hún
ekki ,og lét sig engu varða. Hún
fékk starfið hjá Bauer, sem var
deildarstjóri Modesty í Þýzkalandi
og gaf honum skýrzlur sínar. Hún
áleit að það sem hún hafði að
segja væri ef til vill notað fyrir
iðnaðarnjósnir, sem var mjög
ábatasamt fyrirtæki.
Vegna þess að llse hafði jökla-
fegurð, sem hvatti menn til að
þýða hana, hafði starfið verið auð-
velt. Hún þurfti sjaldan að sofa hjá
manni til að komast að því, sem
hana langaði að vita, og jafnvel
ef þess þurfti, gat hún valið og
hafnað sjálf. Ef hún gaf skýrzlu um
að ekkert hefði áunnizt í einhverju
ákveðnu máli, komu engar spurn-
ingar, þrýstingur eða ávítur frá
Bauer.
Ef til vill væri það öðruvísi nú,
þegar Bauer réði öllu. Það var
þessvegna, sem llse hafði fremur
kjörið að láta borga sér út, heldur
en halda áfram að þjóna Bauer,
þegar Modesty leysti NetiS upp og
geðjist ekki að því að hafa ekkert
að gera, og væri ánægjuefni að
losna við alla sína peninga og
verða að byrja upp á nýtt.
Willie starði á hana með undr-
un og vantrú, en áður en hann gæti
sagt nokkuð, flýtti hún sér að halda
áfram.
— Nei, segðu mér ekki, að þetta
sé barnalegt, Ef til vill gerir hún
sér ekki grein fyrir þessari tilfinn-
ingu sjálf, og þetta er aðeins eins
konar. . . Hana vantaði orð á
ensku og hún gretti sig óánægð.
— Eitt af því, sem maður ræður
ekki við, þú skilur.
- Þörf?
— Já. Einmitt það. Sálfræðilegt.
— Það gæti kannske verið. Will-
ie dró fýlulega að sér sigarettu-
reykinn. Hann var mjög ánægður.
Nema hann segði llse að þegja,
myndi hún segja Bauer frá þessu,
og það myndi spyrjast eftir réttum
leiðum. Hann hafði þegar sett hið
sama af stað í París, og á morgun
myndi hann fara til Rómar.
Þar myndi hann hitta Calvanti
til að selja þrjá útskorna rúbin-
steina fyrir Modesty, stórkostlega
steina, sem hún hafði skorið út
sjálf, með stnum eigin höndum, (
skartgripavinnustofunni [ þakibúð-
inni. Og fyrir hreina heppni myndi
Tasso einnig koma þangað frá
Aþenu. Það liði ekki á löngu, þar
til allir, sem máli skiptu, vissu um
þetta.
Willie fann til ofurlítils léttis yfir
því, að eftir Jeanette í París í gær
og llse hér i dag, átti hann engum
svefnherbergisskyldum að gegna (
Róm á morgun. Þegar hann gerði
sér Ijóst, að hann var þessu feg-
inn, varð hann skyndilega skelfdur.
— Jesús! sagði hann við sjálfan
Hún kom og settist við hliðina
á honum og hann fann létta snert-
ingu langra fingra hennar, þegar
hún hallaði sér fram og horfði á
andlit hans. Ylur og æsingur log-
aði á ný hið innra með honum.
— Þú ert svo áhyggjufullur, Will-
ie, sagði hún.
— Ég er það ekki lengur. Hann
velti sér hratt fram úr rúminu og
stóð upp. — Nei, það er allt í lagi
með mig, llse. Mér liður vel.
Aðeins útvöldum viðskiptavinum
var leyft að spila í la petite salle
privée. Þessi staður var því aðeins
lítill, að hann væri borinn saman
við aðalspilasalinn, sem lá hins
vegar við teppalagðan ganginn á
efri hæð spilavítisins.
Veggirnir í salnum voru klæddir
eikarpanel. Loftið var með skreyti-
myndum og mjög hátt undir það,
og þrjár stórar Ijósastikur héngu
niður úr þvi. Stóri bogaglugginn,
sem vissi í áttina til hafs, var nú
hulinn bak við dökkrauð flauelis-
gluggatjöld. Svart teppi þakti gólf-
ið út í hvert horn. Umhverfis lágt,
nýralagað borðið voru tólf stólar
úr safínviði með ávölu baki, eftir
tizkunni, sem Robert Adam tók að
láni frá Frakklandi. Tveir breiðir
legubekkir og sófi frá því á siðustu
öld stóðu meðfram veggjunum. í
einu horninu var lúga inn f lítinn
bar.
Það var um tylft manna i saln-
um. Modesty Blaise var eini kven-
maðurinn. Hún var ( Ijósbrúnum,
siðum silkikjól. Það glitraði á de-
mantseyrnahringi ( eyrum hennar.
Hvítir glófar úr frönsku nælonsatíni
náðu henni upp fyrir olnboga.
Þykkur reykjarmökkur sveimaði
uppundir loftinu. Það var dauða-