Vikan - 28.09.1967, Blaðsíða 16

ED SULLIVAN er tvímælalaust ein
þekktasta sjónvarpsstjarna í ví8ri
veröld. Þóttur hans er orðinn 19
óra gamall og hefur allt tíð notið
geysilegra vinsælda. íslendingar
hafa kynnzt Ed Sullivan og þætti
hans í Keflavíkursjónvarpinu, og
þess vegna er ekki ólíklegt, að
marga fýsi að kynnast eilítið nón-
ar ferli þessa manns.
ÞaS, sem hér fer ó eftir er ein-
tal Sullivans. Hann ræðir um æsku
sína, örlagaþræði og skrýtin og
skemmtileg atvik.
— Skemmtiþættir! segir hann. —
Stundum finnst mér erfitt að trúa
því, að ég í raun og veru komi ná-
lægt slíkum hlutum, — en þó get
ég ekki hugsað mér að gera nokk-
urn skapaðan hlut annan. Ég ætl-
aði mér þetta aldrei, — enginn úr
fjölskyldu minni hafði nokkru sinni
stigið fæti á leiksvið. En hér er ég,
þetta geri ég, og ég er ánægður.
Ég og kona mín, Sylvia heitir
hún, eigum fjöldann allan af
skemmtilegum minningum frá öll-
um þessum sunnudagskvöldum í
sjónvarpinu, — þetta eru orðin 19
ár. Viðvíkjandi þessum skemmti-
þáttum höfum við hjónin komið út
um allan heim. Og ég hef komið
fram í rúmlega 50 löndum, við hin-
ar furðulegustu aðstæður.
Ef hægt er að tala um sögu Ed
Sullivans, þá er þar miklu fremur
um að ræða sögu Skemmtiþáttar
Ed Sullivans. (The Ed Sullivan Show).
Það eru áhorfendurnir, stjörnurnar
og hinar verðandi stjörnur, sem
hafa gert þennan þátt minn að
lengsta framhaldsþætti veraldar.
Sífellt gerist eitthvað nýtt. Við
vorum stödd í Moskvu um það leyti,
sem hinn frægi fundur Krústjoffs
Sjónvarpsþáttur Ed Sullivans er orðinn 19 ára gamall
og hefur alla tíð notið mikilla vinsælda. í þættinum
hafa flestir frægustu skemmtikraftar heims kom(ið
fram. Hér segir Ed Sullivan söguna af sjálfum sér og
sjónvarpsþætti sínum. Hann segir frá bernsku sinni
og uppruna, skrýtnum og skemmtilegum atvikum sem
komið hafa l'yrir í þáttum hans, kynnum sínum af
frægum skemmtikröftum og ýmsu fleira.
I------------------------t------------------------------J
og Nixons, sem þá var varaforseti
Bandaríkjanna, stóð yfir. Þetta var
í fyrsta skipti, sem amerískur
skemmtiþáttur átti að birtast rúss-
neskum áhorfendum. Og við vild-
um ekki láta okkur nægja minna
en Krústjoff sjálfan í þáttinn.
Þótt við hefðum öll leyfi í lagi,
áttum við í erfiðleikum með að
koma sjónvarpstækjunum inn í
landið. Ég símaði strax til Washing-
ton og kvartaði yfir þessu, en engu
að síður fékk ég rússneskan em-
bættismann í hausinn.
Ég reyndi að útskýra fyrir hon-
um, að þetta væri á misskilningi
byggt. Við værum hingað komin
með gott eitt í huga, hefðum með-
ferðis ágæta listamenn og hefðum
eytt offjár í þetta fyrirtæki. — Fólk-
ið vill heyra okkur og sjá, sagði
ég. — Hvað hefur þú á móti okkur?
Ég sagði við Sylviu, að ef Krúst-
joff hefði verið sjálfur í Moskvu,
hefði svona lagað ekki átt sér stað.
Og ég sagðist ætla að skrifa hon-
um, þegar ég kæmi heim. Þá var
það túlkurinn okkar, ung og falleg
stúlka, sem greip fram í, og spurði,
hvers vegna ég skrifaði honum ekki
strax. Þegar ég kom heim á hótel-
ið skrifaði ég nokkur orð til Krúst-
joffs, og bað túlkinn að fara með
bréfið í menntamálaráðuneytið, ef
það kæmi henni ekki í vandræði.
En hún sagði sig vera færa í
flestan sjó með þennan miða. Og
þegar ég ætlaði að þakka henni
fyrir, sagðist hún ekki vera að gera
þetta fyrir mig, heldur fyrir land
sitt.
Daginn eftir fengum við skilaboð
um það að öll okkar vandamál
væru leyst. Bréfið til Krústjoffs hafði
augsýnilega hrifið.