Vikan - 11.01.1968, Qupperneq 29

TlGRISTÖNl
Framhald af bls. 15
fór hún úr kjólnum, smeygði sér í
buxurnar og brjóstahaldarann og
renndi sér svo í kjólinn aftur.
— Jæja, Willie. Þó skulum við
fara að hugsa.
— Aðeins andartak. Willie lagði
fró sér handklæðið og tók andlit
hennar milli handa sér, sneri þv(
fyrst í aðra óttina, svo í hina, til að
virða fyrir sér sór hennar.
— Braut Zechi tönnina? spurði
I hann.
Hún hugsaði sig um eitt andar-
tak. — Jó, það var Zechi. En ég
finn ekki mikið til f vöngunum núna
® og ég fæ mér nýa krónu ó tönn-
ina, þegar við komumst heim aftur.
— Jó. Ertu sór víðar, Prinsessa?
— Ég tognaði ofurlítið, þegar ég
kastaði Tvíburunum, en það er ekki
annað en ofurlítill stirðleiki.
— Og . . . meðan þú hefur verið
hér?
— Ég man nú ekki margt. Það
er alveg satt, Willie. Ég veit að ég
er með marbletti hér og þar, en það
er ekkert sem tefur mig hér.
— Það er bezt ég skoði þig. Þetta
jaðraði við að vera skipun, eins
mikil skipun og hann gaf henni
nokkurn tíma, og hún var fegin.
Það sýndi að hann var með sjólfum
sér aftur, og Willie Garvin óleit
sjólfan sig dómara og varðengil
líkamlegs óstands hennar. Það var
afar viturlegt, því hann var af eðli
og þjólfun sérfræðingur í öllu sem
að því laut.
Hún renndi hlýrunum út af öxl-
unum og lét kjólinn falla. Hann
virti hana fyrir sér gagnrýninn á
svip, strauk um nýju marblettina á
líkama hennar og djúpa, ílanga
skrámu á annarri öxlinni. Hann
lyfti upp annarri hendinni og sagði:
— Prófaðu þá vinstri.
Án þess að gefa honum nokkurt
merki sló hún þeirri vinstri út.
Handarjaðarinn skall f lófa hans.
— Nú þá hægri.
Hún sló á sama hátt með þeirri
hægri, mjög snöggt. Hann kinkaði
kolli ánægður og lagði hendurnar á
axlir hennar og sneri henni við.
Hann þuklaði um vöðvana á baki
hennar, svo kraup hann á annað
hnéð fyrir aftan hana.
t — Þennan fót, Prinsessa.
- Já.
— Stígðu í hann.
1 Hún hlýddi. Hann þuklaði lær-
vöðvana mjög vandlega að framan
og aftan. Svo rétti hann úr sér og
sagði: — Þetta er allt f lagi. Aðeins
ofurlítill stirðleiki í rectus femoris.
Þú skalt leggjast.
Hann tók hlutina af dívaninum
og hún lagðist á bakið. í tíu mín-
útur þjösnaðist hann á vöðvanum
og nuddaði stífa vöðvann. Hún
sagði ekkert, því hún vissi að allur
hugur hans beindist að því sem
hann var að gera og öll hans hreyf-
ing var vélræn,-nema hvað ef til
vill var ofurlítill vottur af töfra-
mætti í snertingu hans.
— Gott, sagði hann að lokum. —
Reyndu nú.
Hún reis á fætur, gekk yfir her-
bergið, sparkaði síðan snöggt fram,
svo fóturinn stóð beint út, svo stóð
hún á öðrum fæti, beygði hnéð og
stökk svo upp.
verður eríitt að finna Lucille. Þessi
staður er flókinn og ókunnugur og
við vitum ekki hvaða herbergi kon-
urnar nota.
— Lucille virðist hafa verið í
þessu til að byrja með. Þannig
komst nafnbendillinn hingað. Maya
hlýtur að bera ábyrgð á henni.
Þegar ég kom hingað var hún flutt
burt, til að rýma fyrir mér. Ég
Danfoss hitastýrdur ofi
er lykillinn að þœgmfhr
Hitaþörf manna er misjafnlega mikil.
Þér búið við
VELLÍÐAN OG ÞÆGINDI
ef þér haíið DANFOSS hitastýrða ofnventla
á hverjum miðstöðvarofni
Elzta hcimasætan hefur
komið sér þægilcga fyrir
- húsmóðirin situr með
handavinnu eða er
við matargcrð, og
húsbóndinn sýslar við
fristundavinnu sina.
tlitaþörf hvers þeirra
um sig er misjöfn.
Látið setja Danfoss
hitastýrða ofnventla -
LYKILINN AÐ
ÞÆGINDUM -á
hvern ofn og þar
með cr vandamálið
leyst. Leitið nánari
upplýsinga.
= HÉÐINN =
VÉLAVERZLUN-SIMI: 24260
33019
— Gott, Willie. Takk.
Hann horfði hvasst á hana. Nú
slakaði hann á. Hún fór aftur f
kjólinn og settist við hliðina á hon-
um á legubekkinn.
— Hverning leikum við þetta,
Prinsessa? spurði hann.
Hún sagði honum það og hann
hlustaði með ákafa. Þegar hún
hafði lokið því, sagði hann: —
Þetta fyrsta er viðsjárvert — það
myndi segja að hún væri einhvers
staðar á hæðinni fyrir ofan.
— Við getum náð f Mayu gömlu
og undið þetta út úr henni, sagði
Willie óviss og án sannfæringar. Ef
Maya léti duga ógnunina eina og
talaði, væri allt í lagi. En ef hún
væri þræll....
Modesty yppti öxlum og vissi
hvað hann var að hugsa.
— Við skulum ekki kasta ryki í
augu okkar, Willie. Annaðhvort
getur maður gert svona lagað eða
ekki. Og ef við getum það ekki er-
um við illa sett, svo við skulum
ekki reyna það. Við verðum að
hætta á það að kanna höllina ....
Hún þagnaði, því Willie starði út
f loftið. Fjarrænn svipur á andliti
hans. Hún tók sfgarettupakkann
upp úr skyrtuvasa hans, kveikti í
einni og sat og beið. Eftir nokkra
stund færðist lymskulegt, slóttugt
bros yfir andlit hans.
— Og nú, sagði hann þjálfaðri
og tilgerðarlegri röddu kynnis á
skemmtun, — sýnum við ofurlítið
atriði sem ég er viss um að þið
verðið stórhrifin af.
Klukkan var einni stundu meira
en miðnætti, þegar sfminn hringdi
í skrifstofu Mayu. Hún dró ýsur f
stólnum sfnum. Eftir fimmtán ára
þjálfun sem Madame, hafði hún
vanizt því að rota þannig rjúpur
um nætur og sofa fáeinar klukku-
stundir að deginum.
Hún var dálítið hissa, þegar hún
vó sig á fætur og tók símann.
— Karz, sagði hin auðþekkta,
steinþunga rödd. Þannig kynnti
hann sig ævinlega. — Aðgættu ör-
yggi starfsins.
— Öryggi? Maya varð fremur
hrædd en undrandi. Hún hafði beyg
af Karz. — Já. Já, foringi. Núna —
strax?
— Undir eins, sagði röddin. —
Og hringdu f mig, þegar þú ert
búin að því. Svo rofnaði samband-
ið.
Maya þurrkaði sér um andlitið
með pilsfaldinum, tók vasaljós upp
úr borðskúffunni, fór út úr skrif-
stofunni og gekk hratt. Hún fór
eftir dauflýstum gangi, beygði til
vinstri og vinstri aftur, síðan upp
stiga á næstu hæð. Ut úr einu eða
tveimur af herbergjunum, sem hún
fór framhjá, heyrðist þrusk af
hreyfingu, úr öðru hlátrasköll.
Hún hélt áfram upp fleiri stiga.
Hér voru engin Ijós. Hún kveikti á
vasaljósinu og lýsti framundan sér.
Modesty Blaise var rétt á eftir
henni, á berum og hljóðum fótum.
Móð og másandi skálmaði kon-
an áfram, eftir þröngum gangi, hún
kom þangað sem gangar mættust
í T og hélt niður eftir leggnum að
dyrum við enda hans. Svo heyrðist
þungur brandur dreginn til hliðar
og síðan annar. Modesty horfði á
hana fara inn í herbergið. Dauf
birta að innan kom inn um hálf-
opnar dyrnar.
Modesty gekk aftur fram eftir
langleggnum á T-inu og til þeirrar
hliðarinnar sem Maya myndi ekki
fara. Þar þrýsti hún sér upp að
veggnum. Mfnútu síðar heyrði hún
dyrnar lokast og bröndunum skot-
ið fyrir aftur. Geisli vasaljóssins
kom fram eftir ganginum og beygði
í hina áttina.
Þrem mínútum seinna skálmaði
Maya andstutt inn í skrifstofuna og
sneri sveifinni á símtólinu.
Framhald í næsta blaði.
2. tbi. VIKAN 29