Vikan - 25.01.1968, Side 17

Sums staðar brakaSi hátt í
gólfinu. Hann óttaSist, að einhver
leigjendanna heyrði það, færi á
stúfana og héldi, að innbrotsþjófur
væri á ferð. Kvöldið, sem hann
ætlaði að sækja reipið, opnuðust
dyr skyndilega og ófrýnilegt andlit
birtist ....
Af einhverri ástæðu hafði frú Midgelington dálæti á
mér. Þegar ég lnigsa um það núna, dettur mér einna helzt
í hug, að ástæðan hafi verið sú, að ég hafði aldrei kven-
mann hjá mér í herberginu og var aldrei drukkinn og
ruddalegur eins og hinir leigjendurnir.
Hvað sem því líður var það staðreynd, að hún gerði
mér ýmsa smávægilega greiða. ITún setti upp ný glugga-
tjöld í herbergið mitt; hún kom með póstinn til mín;
hún færði mér einu sinni hóstasaft, þegar ég fékk heiftar-
legt kvef.
Einu sinni gaf hún mér gamla, en ónotaða vasabók.
Hún hélt kannski að ég gæti notað hana. Og satt að
segja þótti mér þægilegt að skrifa ýmislegt til minnis í
þessa gömlu vasabók. Oðru sinni færði hún mér að gjöf
vasahníf, sem einhver leigjandi hafði skilið eftir í her-
bergi sínu. Og dag nokkurn, þegar ég var kominn niður
úr pappanum, sem ég hafði látið innan í skóna mína, kom
hún til mín með skó og vildi selja mér þá fyrir einn
dollara. Þeir voru að vísu of stórir á mig, en ég tók upp
dollaraseðil og rétti henni tafarlaust. Yfirleitt hafði ég
keypt mér skó á fornsölu, en nú hafði ég ekki lengur ráð
á því. Eg var í standandi vandræðum; mér var alltaf kalt
á fótunum; og skórnir þeir arna voru nær óslitnir. Ég
gizkaði á, að einhver af leigjendunum hennar hefði farið
í flýti og gleymt þeim í herbergi sínu.
Veturinn gekk í garð, og það varð stöðugt kaldara í
vinnunni hjá mér. Það lá við, að ég frysi í hel, þegar ég
þurfti að standa úti á palli og hlaða vörum á fiutninga-
bíla. Eg fór skjálfandi heim í herbergiskyrtuna mína, jafn-
vel þótt ég hefði komið við á einhverri kránni á heim-
leiðinni og fengið mér sjóðheitt kaffi. Og ekki tók betra
við, þegar heim kom. Herbergið mitt var óupphitað.
Um þetta leyti hafði ég skrifað smásögu, sem mér fannst
bera af öllu því, sem mér hafði tekizt að hnoða saman.
Ég sendi hana tafarlaust, en fékk hana endursenda að
fáeinum dögum liðnum. Eg var orðinn því vanur að fá
handritin mín endursend, en i þetta skipti féllust mér
alveg hendur. í fyrsta skipti tók ég að örvænta um fram-
tíð mína sem rithöfundur. Ég kom seint heim það kvöld
og sat lengi á rúmfletinu mínu og hugsaði.
Vonleysið náði tökum á mér. Eg svaf illa um nóttina.
Mér fannst framtíðardraumar mínir hafa í einu vetfangi
hrunið eins og spilaborg. Mér fannst ég vera heimskur og
líf mitt einskis virði. Ég' var sannfærður um, að ekkert
yrði úr mér.
Ég liélt ósjálfrátt áfram að stunda vinnu mína, eins og
vélmenni; fór að henni lokinni í kalt herbergið, settist í
snjáðan hægindastól og starði sljóum augum út í loftið.
Eg gat ekki sofið. Eg reyndi að lesa, en gat ekki fest
hugann við lesturinn. Þetta var allt saman vonlaust og
heimskulegt, T einu horninu á herbergiskytrunni lá lmiga
af endursendum handritum. Eg ákvað að hætta að skrifa.
Loks lagði ég í vana minn að ráfa fram og aftur um
ganga hússins á nóttunni. Ég gekk framhjá þvottahúsinu,
fram í anddyrið, upp og niður stigana. Mér fannst eins
og ég væri að leita að einhverju, en hafði ekki minnstu
hugmynd mn hvað það var.
Eina nóttina tók ég eftir örmjóum stiga, sem lá upp
á háaloft. Eg hlaut að hafa tekið eftir honum fyrr. Allt
í einu var þessi stigi orðinn mér ómótstæðileg freisting.
Eg klifraði upp hann þegar í stað, og fyrr en varði var ég
staddur á ísköldu og koldimmu lofti. Dauft tunglsljós skein
inn um lítinn og rykugan þakglugga. Ég svipaðist um í
myrkrinu og gat naumlega greint bandspotta, sem hékk
niður úr loftinu. Ég togaði í hann. Þá kviknaði dauft ljós
á ofurlítilli peru.
Eg hélt áfram að svipast um þarna á loftinu, leita að
einhverju, sem ég vissi ekki hvað var. Ég virti fyrir mér
ráftana í þakinu og dótið, sem þarna var geymt: brotin
húsgögn, mölétin gólfteppi og ónýtar ferðatöskur.
Ég dvaldist þarna góða stund og leit vandlega í kring-
um mig. Loks kom ég auga á stóran járnkrók, sem rekinn
var í rafta rétt hjá ljósaperunni. Ég varð síður en svo
Pramhald á bls. 36.
li y
4. tbi. yiKAN 17