Vikan - 22.02.1968, Qupperneq 9

■\ f

Hann hafði orð á sér fyrir að
vera sá fallegasti, stærsti og
sterkasti í sinni sveit. Það voru
hnefar hans sem gerðu út um
málin þar. En gegn byssu ætl-
aðri til villisvínaveiða var hann
varnarlaus, þótt svo að íbúar
suður-ítölsku smáborgarinnar
Melfis litu á hann sem eins kon-
ar Herakles. Nágranni hans
skaut hann í bakið. Þá hafði
Alessandro Zoppi einum vetri
fátt í fertugt.
Ummál þanins brjóstkassa
hans var hundrað og tuttugu
sentimetrar. Hann var hár á
suður-ítalskan mælikvarða, —
hundrað og áttatíu sentimetrar,
og hann dreymdi um að verða
herra Alheimur eða kvikmynda-
hetja.
Hann þjálfaði á sér skrokkinn
kerfisbundið, lét ljósmynda sig
og skreytti íbúð sína með mynd-
um af sjálfum sér í sundbuxum
og með samanbitna skolta, en
það hugði hann karlmannlegt.
Hann fékkst meira að segja við
yrkingar, bæði í orðum og tón-
um: átti bæði ritvél og segul-
bandstæki. Hann reyndi að
semja lög við kvæði sjálfs sín.
En frægð Alessandros náði
aldrei út fyrir mörk Melfis. En
þar var hann sannarlega sá sterk-
asti. Hann skildi við konu sína
og hafði síðan með hinum og
þessum lausakonum, að minnsta
kosti fjórum, og barnaði sumar
þeirra.
Hann hafði eitt sinn stöðvað
tvo tryllta hesta með handafli og
gat dregið á eftir sér Fiat 600 í
reipi, sem hann brá utan um
hálsinn. Þar að auki hafði hann
útnefnt sjálfan sig hreppstjóra og
oddvita í borginni. Þeir sem
þurftu ráð og aðsloð fóru til
Alessandros. Lögreglan var
hvorteðvar gagnslaus.
Libera Natale varð vitni að dráp-
inu, en þorði fyrst í stað ekki að
gera lögreglunni viðvart . . .
En einn var sá í Melfis er
ekki vildi lúta þessum stór-
mennskubrjálæðingi. Sá var
rúmlega þrítugúr bóndi, Delli
Gatti að nafni. Nokkrum múl-
ösnum var stolið frá honum
og leitaði hann þá aðstoðar
hjá lögreglunni en ekki Zoppa
granna sínum.
En lögreglan fann ekki
stolnu gripina. Hún gat ekki
heldur hindrað að Zoppi, sem
var illur út af því að ekki
skyldi til hans leitað, lemdi
Gatta sundur og saman.
Gatti var tvo mánuði á
sjúkrahúsi að jafna sig eftir
misþyrmingamar. En ekki
var hann fyrr sloppinn út en
þeim Zoppa lenti saman á
nýjan leik. Og enn beið Gatti
lægra hlut. Að áflogunum
loknum öskraði sigurvegarinn
hrokafullur:
— Ég er ekki hræddur við
neinn — ég geri það sem mér
sýnist við ykkur alla.
En Gatti bóndi var ekki á
því að láta bugast. Þegar hann
í þriðja sinn lagði til atlögu
við granna sinn, tók hann með
sér byssu. Síðar sagði hann:
— Hefði þetta verið venju-
legur maður, hefði venjuleg
veiðipatróna kannski dugað.
En á Alessandro varð ég að
nota ekta blý.
Delli Gatti eftir handtökuna.
Hann var sá eini í bænum,
sem afsagði að beygja sig fyr-
ir hinum stórmennskubrjálaða
Alessandro.
Þegar Alessandro fór að
heiman frá sér að morgni tutt-
ugasta og sjölta septembers
síðastliðins, læddist Gatti á
eftir honum, miðaði á hrygg-
súluna og hleypti af. —■ Það
þurfti tvö skot til að drepa
Alessandro hinn mikla.
En ein manneskja horfði á
drápið. Libera Natale, syslir
einnar af vinkonum Alessan-
dros, varð af tilviljun vitni að
atburðinum. Af hræðslu við
hefnd þorði hún ekki að fara
til lögreglunnar fyrr en líkið
hafði fundizt, þremur dögum
eftir drápið. Henni tókst síð-
an að þekkja morðingjann. —
Honum hefur nú verið stefnt
fyrir dóm.
Uaritíiarhariif
INM
IÚTI
BÍLSKIJRS
HLRÐIR
%\\i- 'Útihutiit
H. □. VILHJALMSSDN
RÁNARGÖTU l?. SÍMI 19669

Rafmagnsrakvélar
i miklu úrvali með og
án bartskera og
harklippum
DLjý h O ■*,
Vlfi ÓfllNSTORG
s. tbi. VIKAN 9