Vikan - 22.02.1968, Blaðsíða 12

Tim Randall, eigandi Herra-
garðshótelsins var með
skuggalegan svip ó veður-
bitnu andlitinu, þegar hann
var að fara yfir reikningana
sem lógu ó skrifborðinu.
Hann hafði líklega hagað sér
eins og flón, hugsaði hann,
uppgefinn. Hann og Janet
höfðu lagt aleigu sína í þetta
hótel, og nú var komið að
því að þau urðu að horfast
í augu við gjaldþrotið. „Gam-
all herragarður til sölu fyrir
lítið verð", þannig hljómaði
auglýsingin, óskastaður fyrir
hótel úti í sveit.
En þau höfðu ekki vitað
neitt um hvítklæddu kvenver-
una sem leið um gangana ó
nóttunni, þau vissu heldur
ekkert um litla, Ijóshærða
sitt um nóttina. Svo var llka
fúllyndi prófessorinn að
kvarta undan því að hann
hefði heyrt í krakka, sem
hljóp um gangana og hló,
eftir að ró var komin á á
kvöldin. Hann hafði flýtt sér
að setja niður í töskur sínar
og kveðja, þegar hann komst
iega spor eftir tár á kinnum
hennar.
— Þetta er mér að kenna,
sagði hann. — Ég hélt að
það hefði eitthvert aðdráttar-
afl að auglýsa franskan kokk.
En Pierre er ekki eins dug-
legur og venjuleg matselja.
Honum þótti ekki einu sinni
matargerð, finnst þér það-
ekki? Hann hló, hálf hjálp-
arvana. Janet lagði höndina
á öxl hans.
— Vertu ekki svona á-
hyggjufullur, ástin mín. Þetta
lagast allt.
— Ef ég gæti bara komizt
til botns í þessu, sagði hann
og æddi aftur og fram um
gólfið. — Já, það skorti auð-
vitað ekki viðvaranir. Manstu
eftir bréfinu frá Jack?
Janet kinkaði kolli. Jack,
mágur hennar hafði komizt
vel áfram ! auglýsingastarfi
í Ameríku og hann hafði ver-
ið skelkaður þegar hann
heyrði um herragarðsævintýri
þeirra.
— Snertu ekki slíkt með
töngum, hafði hann skrifað.
drenginn, sem stakk höfðinu
út á milli gluggatjaldanna og
hló, svo það glumdi í göng-
unum. Svo höfðu þau ekki
heldur heyrt um Fransiskus-
armunkinn, sem rápaði fram
og aftur um garðinn, með
talnaband milli fingranna.
— Sjálf höfum við ekkert
séð eða heyrt, hugsaði Tim
og var þungur í skapi. Þjón-
ustufólkið heyrir ekki neitt,
það býr í nýju álmunni. Það
eru gestirnir sem orsaka þessi
vandræði.
Hann hugsaði til feitu, ríku
ekkjunnar frá Manchester,
sem kom æðandi niður eins
og stríðshestur, og æpti hátt
um það að hvítklædd vera
hefði komið inn á herbergið
12 VJKAN 8-tbl'
að því að það var ekkert
barn á hótelinu.
Dyrnar að skrifstofunni
opnuðust hljóðlega og Janet
kom inn.
— Hann er hættur, sagði
hún við Tim, — Pierre, franski
kokkurinn. Hún reyndi að
brosa, en það sáust greini-
gaman að því að búa til
mat, hann lærði matargerð,
aðeins til að þóknast skyld-
fólki sínu. Hann andvarpaði.
— Við verðum að reyna að
ná í kvenmanninn frá Wood-
lands Farm, þessa sem þú
varst að tala um. Við gætum
þá auglýst fyrsta flokks enska
— Húsið er greinilega komið
að falli. Rör og allar pípu-
lagningar áreiðanlega forn-
gripir, og þið getið bókað að
húsið er fullt af músum. Fólk
nú á dögum tekur þægindin
fram yfir allt.
Janet rauf þögnina. — Get-
um við ekki fengið einhvern
prest til að kveða niður þenn-
an ófögnuð?
Tim hristi höfuðið. — Það
var reynt fyrir sextíu árum,
— árangurslaust. Ég er búinn
að fara gegnum öll þessi
gömlu skjöl. En það er ekk-
ert djöfullegt við afturgöng-
urnar, þetta eru meinleysis-
skinn.
Skyndilega leit hann upp.
— En við erum ekki ennþá