Vikan - 28.03.1968, Blaðsíða 8

Og ferðin heldur áfram: óveniu-
legt vetrarævintýr um slóðir, þar
sem fortíðin blasir hvarvetna við og
minnir líðandi stund á liðinn glæsi-
leik; minnismerki, sem í amstri
dægranna hlúa að von um betri
kjör og blómlegra líf.
Pýramídarnir hafa sterkt aðdrátt-
arafl. Þrátt fyrir framandi andrúms-
loft Kairo-borgar og fjölbreytilegt
götulíf, sem gaman er að skoða, vill
maður helzt koma til þeirra hvern
dag sem dvalizt er í borginni.
Við sáum þá að næturlagi í gær-
kveldi, en nú höldum við aftur til
þeirra í björtu.
Síðasta spölinn eigum við að
ríða á úlföldum. Þessar stóru og
heimspekilegu skepnur liggja í röð-
um, og við hlið hverrar situr Arabi
á hækjum sér. Arabarnir eru fljótir
að spretta á fætur, þegar þeir sjá
til mannaferða, enda ferðamenn fá-
tíðir um þessar mundir vegna stríðs-
ins. Pantaður hafði verið einn úlf-
aldi fyrir hvern okkar og greidd
þóknun fyrirfram. Gestgjafar okkar
sáu fyrir öllu, jafnt stóru sem smáu.
Ulfaldinn liggur á meðan ég sezt
í söðulinn. Að því búnu slær Arab-
inn f hann. Hann rís á fætur, fyrst á
afturlapparnir, þannig að ég býst
við að steypast beint á höfuðið.
Síðan kemst jafnvægi á, þegar hann
rís upp á framlappirnar líka.
Og þá er lagt af stað. Arabinn
heldur í tauminn, svo að ég hef
ekkert að halda mér f. Tveir staut-
ar standa upp úr söðlinum bæði að
framan og aftan. Ég rígheld mér í
framstautinn, þegar skepnan dratt-
ast af stað og hossar mér hátt upp
og langt niður. Þetta er eins og að
vera kominn út á rúmsjó í ólgandi
brimi.
Arabinn patar og veifar til mín
og reynir að gera mér skiljanlegt á
sinni bjöguðu ensku, að ég eigi að
sleppa takinu á stautinum og sitja
rólegur og afslappaður. Það lízt mér
ekkert á. En Arabinn heldur áfram
að baða út höndunum. Loks hætti
ég á að fylgja ráðum hans og sleppi
takinu. Og viti menn! Hann hefur
laukrétt fyrir sér. Það er allt annað
að sitja afslappaður í söðlinum og
láta skrokkinn fylgja hinum mjúku
hreyfingum upp og niður.
Ég hugsa hlýtt til Arabans og er
honum þakklátur fyrir hjálpina. Síð-
ar kulnaði í einni svipan hjartahlýja
mín í hans garð, þótt við sættumst
í lok ferðarinnar og skildum sem
beztu vinir.
Þegar við höfðum riðið nokkurn
spöl, kemur Arabinn upp að sfðu
úlfaldans og hvíslar að mér:
Give me one pound!
Ég læt sem ég heyri þetta ekki.
Ég er farinn að hafa gaman af að
hossast sísona á úlfaldanum og vil
fá að njóta þess f friði. Auk þess er
heilt pund talsverður peningur.
En Arablnn er þrár og lætur sig
ekki:
Give me one pound!
Onei, góði. Þú ert búinn að fá
þitt og færð ekki grænan eyri, segi
ég við hann á íslenzku.
Það er engu líkara en hann hafi
skilið mig. Hann bregzt reiður við
og slær af alefli í úlfaldann sem
tekur til fótanna og hleypur.
Oft hef ég orðið hræddur um æv-
ina, en sjaldan jafn mikið og þess-
ar fáu sekúndur sem úlfaldinn
hljóp. Mér finnst ég hreinlega leika
í lausu lofti og er sannfærður um,
að ég verði ekki eldri þarna í eyði-
mörkinni.
Halló, halló! Á einhvern óskiljan-
legan hátt tekst mér að fara ofan
f jakkavasa minn í loftköstunum,
taka upp veskið og veifa því fram-
an í hann.
Á samri stundu hættir úlfaldinn
að hlaupa. Hann lallar nú lötur-
hægt og þægilega eins og áður.
Arabinn kemur til mín og hvfslar
að mér, að ég skuli ekki taka upp
pundið núna, því að enginn megi
sjá, þegar ég rétti honum það. Þá
fái hann skömm í hattinn og missi
kannski vinnuna.
Þegar við erum á miðri leið og
pýramídarnir blasa við sýn í allri
sinni dýrð, stöðvar Arabinn úlfald-
ann, kemur til mín og hvíslar:
You can give it to me now!
Ég rétti honum tafarlaust pundið,
minnugur þess sem gerðist áðan.
Ég hef lítinn hug á að láta það
endurtaka sig.
Hann stingur pundinu brosandi
inn á sig og lætur úlfaldann tölta
aftur af stað. Það losnar um mál-
beinið á honum við seðilinn. Hann
blaðrar við mig stöðugt það sem
eftir er leiðarinnar. Það kemur f
Ijós, að hann kann talsvert mörg
orð í ensku, þótt sum komi öfugt
út úr honum.
O, from lceland, segir hann. Cold
there. Ice. Never sunshine. You rich
man. I very, very poor. Wife and
many, many, children. You good.
And I good too. You gave me one
pound. It brings you luck. Every-
thing is alright. Okay?
Þannig lætur hann móðan mása
alla leiðina; leikur á als oddi og
hlær mikið. Þegar við erum komnir
á leiðarenda, hjálpar hann mér af
úlfaldanum og kveður mig af slíkri
hjartans einlægni, að mér verður
aftur hlýtt til hans.
Ég hugsa gott til glóðarinnar að
segja frá þessu háskalega ævintýri
mínu. En þess gerist ekki þörf. Það
kemur í Ijós, að við höfum allir
sem einn lent nákvæmlega í hinu
sama.
Dagsbirtan afhjúpar pýramídana,
þótt dimmt sé í lofti og kalt á suð-
rænan mælikvarða, þægilegt ís-
lenzkt vorveður. Þeir hafa verið
sviptir töfrahulu tækninnar með
sínum ótal Ijós- og litbrigðum og
dularfullum röddum sögunnar í há-
talara. Engu síður er stórkostlegt
að skoða þessi einstæðu minnis-
8 VIKAN 12- tbJ-