Vikan - 28.03.1968, Blaðsíða 23

Hann er að tala í símann. Með
hinni hendinni er hann að rissa.
Svo ég leita að hugsanasambandi.
— Þetta þarf ekki endilega að
vera brennandi kassi, sagði
Kimberton. — Þetta gæti verið
hús að brenna.
— Ég sá brunarústir á Tylers
Street, sagði Breckenridge
snöggt.
— Það var húsgagnaverzlun,
sagði Skip. — —Og þarna er
stóll og borð. Hverju erum við
nær?
— Við skulum skreppa þangað
og svipast um.
Skip Kimberton fann óreyktan
vindil fyrir neðan viðarstabb-
ann, hann kallaði á Breckenridge.
Hann velti vindlinum milli fingr-
anna. — Hann er bara ofurlítið
rakur, svo hann hefur lent hér,
eftir að hætti að rigna. Endinn
bitinn af, en það hefur aldrei
verið kveikt í honum.
— Er þetta merki Hernandez?
spurði Breckenridge.
— Þetta er rétt stærð og lög-
un. Við skulum sjá hvort við
getum fundið beltið.
Breckenridge fann sellófan-
pappírinn og beltið undir gras-
brúski. Þetta var vindlategund
Hernandez.
— Hverju erum við nær?
spurði Skip.
— Kannske miklu. Hann átti
stefnumót klukkan tólf. Hann
beið hér. Ef til vill fann hann til
vanlíðunar og kastaði frá sér
vindlinum og reyndi að aka
burtu. Kannske hafa hér orðið
átök og hann fengið hjartaslag
og hafi verið settur upp í bílinn
og bílnum komið af stað. Það
er erfitt að rekja spor á þessum
brunarústum. Hér er ekki miklu
eftir að fara.
Þeir gengu hægt aftur að
statíonbíl Skips. Skip hallaði sér
upp að honum og sagði:
— Ég vildi óska að ég hefði
haít fleiri tækifæri til að skaka
úr honum íleiri upplýsingar.
— Kannske að einhver hafi
ekki viljað að þú gerðir það.
Skip yggldi sig. — Þessi ein-
hver gæti hafa frétt að ég hafi
kastað Gus út. Það var komið
um aJla borgina, tíu mínútum
eftir að það gerðist. Mér þætti
fróðl'egt að vita hvort þeir hin-
ir sömú hafi haldið að þeir væru
að gera mér greiða. Gus ætlaði
að gera mér grikk með því að
koma mér í klípu við skattyfir-
völdin aftur.
— Þú gerir þér Ijóst Skip að
við tölum eins og Gus hafi líka
verið myrtur.
— Þú hefur komið mér til þess,
Bart.
— Kannske vil ég halda að
hann hafi verið það. Kannske
getst mér ekki að þeirri hug-
mynd að hann hafi fengið hjarta-
slag vegna þess hvernig ég lék
hann. Nú, þegar hann er dauð-
ur er ég ekki eins sár út í hann
og ég var.
— Við skulum k'oma til baka,
Skip. Við verðum hvort sem er að
bíða eftir krufningarskýrslunni.
XJm leið og Kimberton snéri
bílnum við stanzaði hann og
benti: — Jezzie býr þarna í hús-
inu hinum megin við götuna. í
því gráa með hvítu gluggunum.
Hann ók niður eftir götunni i
áttina að miðborginni.
— Gus teiknaði mynd af stúlku
á rissblokkina, Skip.
— Hvað áttu við?
— Þú sagðir Jezzie Jackman
að Gus myndi gera þér lífið leitt.
Henni virtist verða mikið um
það.
— Jezzie! Þú meinar að Gus
hafi ef til vill hitt Jezzie þarna,
bak við rústirnar?
— Það hefði verið handhægt
fyrir hana.
— Bart í guðanna bænum,
reyndu ekki að gera þig að al-
geru fífli! Jezzie gæti ekki
— Ég er ekki að segja að hún
hafi haft ástæðu til að tala við
hann einslega og til þess að fá
hann til að reyna að gera ekkert,
til að ná sér niðri á þér. Ég er
að segja að hún sé afar trygg
og ég held að Jiún sé afar óvenju-
leg.
— Hvað er er svona óvenjulegt
við hana?
— Ég hef það á tilfinningunni
að hún hafi ... að hún sé ákaf-
lega þröngsýn og einsýn.
— Móðir hennar hefur verið
mjög ströng við hana. Jezzie er
ákaflega trúuð stúlka. Hún er
mjög heilbrigð og einlæg.
— Fer hún nokkurn tíman út
með karlmanni?
— Nei.
— Er það ekki svolítið ein-
kennilegt.
— Ofurlítið. Hún er aðlaðandi.
— Ég held eklci að lrún hafi
verið ánægð með samskipti þín
og Lucee.
— Hún var svolítið súr á svip-
inn endrum og eins, en það kom
henni ekkert við.
— Kemur henni ekki allt við
sem kemur þér við? Er það ekki
á sinn hátt tryggð. Og var hún
ekki í aðstöðu til að vita mikið
um þín einkamál. Jafnvel um
peninga, kannske?
— Bart, þú talar tóma þvælu!
— Af hverju æpirðu á mig í
stað þess að hlægja að mér. Hún
er stór og sterk og hún syndir
eins og fiskur, er það ekki?
— Það líkar öllum vel við
Jezzie. Öllum!
— En enginn sem er eins vel
gefin og hún, getur verið jafn
gagnsær og hún virðist vera.
Þetta dásamlega, opna bros. Þessi
barnsleiki og það er — einskon-
ar kynleysi yfir henni. Hún get-
ur verið alvarlega, sálarlega
trufluð, Skip.
— Bíddu nú hægur!
Hún ætlaði að fara í mat, þeg-
ar við kæmum aftur. Segðu henni
að fara í mat með mér. Ég ’get
þá talað við liana og fengið hana
til að tala, án þess að gera hana
æsta, held ég. Og þá get ég ann-
aðhvort stegið striki yfir hana
eða kynnt mér hana nánar.
— Hún er bara indæll og heil-
brigður krakki.
— Ég skal gefa henni indælan
og heilbrigðan mat.
Gengilbeinan leiddi þau að
borði fyrir tvo. Bart veitti því
athygli að allir í veitingastof-
unni horfðu á Jezzie. Græna
pilsið sveiflaðist til eftir göngu-
lagi hennar. Hún hélt höfðinu
hátt. Margir viðstaddir kölluðu
kveðjuorð til hennar. Hún kink-
aði kolli og brosti og veifaði og
svaraði þeim með nafni.
Eftir að þau höfðu fengið sér
sæti og pantað horfði Jezzie yfir
borðið á hann með spurn í aug-
um. — Skip hefur aldrei sagt
mér að fara út með neinum að
borða fyrr, herra Breckenridge.
Þetta er afar dularfullt.
— Við skulum heldur segja
Bart og Jezzie.
— Allt í lagi, Bart.
— Hvernig fór keiluspilið?
— Mjög vel. Ég var með bezta
móti. í leikjunum þar á undan
hafði ég kastað of fast. Ég hélt
svolítið aftur af mér og það tókst
mjög vel. Við unnum allar þrjár
loturnar. Bart, hversvegna sagði
hann mér að borða með þér?
Hann lækkaði röddina og hall-
aði sér í áttina til hennar. — Ég
er ekki raunverulega í trygg-
ingarbransanum. Ég er að rann-
saka morðið á Lucille Phelps.
Það var engin uppgerð hvað
henni brá. — Hvað? En ef það
var morð myndi öll borgin vera
farin að tala um það.
— Ætlarðu að halda því fram
að það sé ekkert morð nema það
sem fólk talar um?
— Nei, það gœti kannske verið
mögulegt. Ertu að spila með mig
eða hvað?
— Mér er fullkomin alvara.
Ég talaði við Gus í gærkvöldi,
hann ætlaði að láta mig hafa
mjög mikilvægar upplýsingar í
dag.
— Hvað gæti Gus vitað um
þvílíkt og annað eins?
— Mér datt í hug að hann hefði
kannske getað sagt þér það í
gærkvöldi.
Hafi höndin sem færði gaffal-
inn upp að munninum hikað eitt-
hvað var það svo lítið að hann
gat ekki greint það. Hún starði
á hann: — Hvað kemur þér til
að halda að ég hafi talað við Gus
í gærkvöldi?
— Hann sagðist ætla að fara til
fundar við þig.
Hann virti hana vandlega fyrir
sér. Það var ekki minnstu
hræðslu á henni að sjá. Hún var
í senn hugsandi og gremjuleg.
— Ég hitti hann ekki í gær-
kvöldi.
— Af hverju skyldi hann þá
hafa sagt það?
— Hann getur hafa haldið að
ég myndi koma til hans. Hann
hringdi til mín, þar sem ég var
í íþróttahúsinu. Hann var nærri
því grátandi. Hann vildi að ég
legði inn gott orð fyrir hann hjá
Skip og reyndi að gera gott úr
öllu. Hann gaf í skyn að hann
skyldi launa mér ómakið ríku-
lega. Hann sagðist ætla að vera
í bílnum hjá rústum húsgagna-
verzlunarinnar um miðnættið og
ég gæti komið þangað sem eng-
inn sæi okkur og talað um þetta
við hann. Ég sagðist ekki vilja
það. Hann sagði mér að hugsa
um það, og hann myndi verða
þar. Og úr því hann fékk hjarta-
slagið þarna á Tyler Street býst
ég við að hann hafi staðið við
það. Ég heyrði í sírenu í nótt og
hún þagnaði rétt hjá, en ég vissi
ekki að það var hans vegna.
— Ég hefði ekki verið hissa
þótt þú hefðir farið til fundar
við hann, Jezzie.
— Hversvegna?
— Þú ert svo trygg Skip. Gus
hefði getað gert Skip óleik. Ég
héfði haldið að þú myndir reyna
að koma í veg fyrir það.
— Auðvitað, en í guðanna
bænum ekki um miðja nótt á
jafn draugalegum stað og þar!
Hún sat þarna og horfði a
hann með nákvæmlega réttri
blöndu af hneykslun og siðprýði
á stóru, laglegu andlitinu.
— Draugalegum stað. Svo að
segja beint fyrir utan gluggana
heima hjá þér.
— Ég fór ekki að finna hann
Bart. Kannske hefði ég átt að
gera það, en ég gerði það ekki.
— Einhver drap hann.
Það varð ofurlítil breyting í
augum hennar, eitthvað sem
kom og fór mjög snögglega of
óljóst til að byggja nokkuð á
því.
— Af hverju segirðu það?
— Jezzie, þegar of margt fólk
deyr og það er samband milli
lífsins sem það hefur lifað,
leggja menn saman tvo og tvo.
Hún þurrkaði af sér mjólkur-
skeggið með servíettunni. —
Kannske fólk deyi þegar það
hefur lifað nóg.
— Hver segir hvenær það hef-
ur lifað nóg?
— Guð.
Hann virti hana fyrir sér
fáein andartök. Andstæðingur-
inn var þarna í felum bak við
þetta slétta andlit og gægðist
við og við fram. En hann gat
enga fullnægjandi grein gert
sér fyrir því.
— Þetta eru óhugnanlegar
samræður, sagði hún.
Hann brá á annað lag.
— Skip er bugaður. Mér sýn-
ist að þér geðjist vel að honum.
Af hverju huggarðu hann ekki?
Þú ert stór stúlka. Þú átt eng-
an kærasta sem gæti verið á
móti þvi, er það?
Hann horfði á andlit hennar
breytast. Munnurinn dróst
Framhald á bls. 45.
12. tbi. VIKAN 23