Vikan - 28.03.1968, Blaðsíða 45

IKOMATIC A með innbyggðum Ijósmæli og sjólfvirkri Ijós-
opsstillingu. Rauður punktur myndast í glugganum, yður til
aðvörunar, þegar birta er ekki næg til myndatöku.
ZEISS IKON er trygging fyrir vönduö-
um myndavélum. Árs ábyrgð.
Ábyrgðarskírteini fylgir hverri vél.
EINKAUMBOÐ OG VIÐGERÐARÞJÓNUSTA:
HAIKAR HF.
Grandagarði, simar 16485, 15579, pósthólf 1006.
ZEISS IKON
Myndavél er kærkomin fermingargjöf.
Vandlátir gefa myndavélar frá Zeiss Ikon.
IKOMATIC F með 2ja
hraða lokara (1/30, 1/90)
er skiptir sér sjólfur þeg-
ar fiash er notað.
skrekk! Þegar upptökurnar fara
fram er allt miklu auðveldara.
Þá sér maður lítið frá sér vegna
ljósanna — og þá eru heldur eng-
ir í stúdíóinu að kíkja á!
— Er þér eitthvert atriði sér-
staklega minnisstætt úr þáttun-
um? t
— Ég man alltaf eftir því, þeg-
ar ég sá fyrsta þáltinn á skerm-
inum. Ég gat ekki varizt brosi,
þegar ég sá sjálfan mig. Skelfing
var maður nú kjánalegur. f fyrsta
atriðinu í þeim þætti lék ég elsk-
huga á móti Svanhildi. Hún söng
,,Ég var svo skotin, skotin, skot-
in í þér... . “ Ég hélt ég yrði ekki
eldri, þegar ég sá þetta að upp-
töku lokinni! Annars er mjög
gott að leika á móti Svanhildi —
hún er svo lifandi og eðlileg og
hefur einhvern veginn þannig
áhrif á mann, að maður verður
óþvingaður fyrir framan sjón-
varpstökuvélarnar. Skemmtileg-
asla atriðið var áreiðanlega „Za-
badak“ í síðasta þælti. Allan
timann meðan á upptökunni stóð
átti ég bágt með að skella ekki
uppúr, því að Kalli Möller var
eitthvað svo vesældarlegur, þar
sem hann lá á börunum, nábleik-
ur í framan og átti að vera fár-
veikur. Hann hafði svo miklar
áhyggjur af tánum á sér, Sagði,
að þær væru svo krumpaðar, að
þær mættu eiginlega ekki sjást.
Aumingja Kalli. Kaldasta atriðið
var tekið uppi á fjöllum, þegar
við lékum jólasveinana, sem
komu til byggða. Við vorum all-
ir skjálfandi af kulda enda
margra stiga frost. En tíminn
var samt fljótur að líða, því að
þetta var skemmtilegt þrátt fyr-
ir allt.
hugamálin, Rúnar?
— Ég hef mikinn áhuga
á að teikna og mála. Ég var raun-
ar byrjaður að dútla við slíkt,
löngu áður en ég fór að hugsa um
músik.
Og Rúnar bendir mér á nokk-
ur málverk, sem hann hefur mál-
að. Þau prýða veggi stofunnar
og sóma sér vei. Það hefði aldr-
ei flögrað að mér, að þau væru
eftir Rúnar Gunnarsson.
Ég var í Myndlistarskólan-
um við Freyjugötu einn vetur,
heldur hann áfram. Þar lærði ég
að teikna fyrirsætur.
Hann brosir og bætir við — já,
það var anzi gaman að því.
— Þú málar mest með olíulit-
um, sé ég.
— Jú, mikið rétt. Ég hef líka
verið að æfa mig dálítið í að
mála eftirlíkingar af verkum
meislaranna, einkum Van Gogh.
— Þú hefur ekki hugsað þér
að halda sýningu?
— Nei, síður en svo. Þetta er
bara tómstundagaman. Ég hef
málað þetta svona handa vinum
og vandamönnum.
Á málaralistin kannski rík-
ari ítök í þér en músikin?
— Ekki síður. Þetta togast á.
Það koma stundum dagar, þegar
ég mála og mála og mála. Svo
getur liðið langur tími þar til ég
tek til við penslana aftur.
’C' n nú er kominn tími til að
kveðja Rúnar og unnustu
hans, Sigrúnu Jónatansdóttur. —
Þau eiga sér myndarlegt heimili
að Skipholti 40 og búa þar með
ungum syni, sem verður tveggja
ára í júlí. Hann heitir Þórarinn
Gunnar Rúnarsson, og móðir
hans segir mér, að allt bendi til
að hann verði hljómlistarmaður
eins og faðir hans. Hann syngur
og dansar, þegar hann heyrir
músik —- og hljómplötur föður
hans fá sjaldan að liggja óhreyfð-
ar, því að hann er gjarn á að
nappa einni úr bunkanum og
leggja á plötuspilarann. Og þá
segir hann „bila, bila, bila.... “
Sem þýðir auðvitað „spila, spila,
spila. . . .“
T á, það er áreiðanlega ein-
hver punktur í þeim
litla, segir Rúnar um leið og ég
kveð og þakka fyrir mig.
Hin .vota gröf
Framhald af bls. 23
saman og það var eins og kinn-
arnar flöttust út. Hann sá hvít-
una í augunum allt í kringum
sjáöldrin: — Ertu að segja að
ég ætti að syndga? Skaða hina
ódauðlegu sál mína? Ég tek ekki
þátt í þesskonar umræðum.
— Ef Skip er svo svartur af
synd, af hverju heldurðu þá
áfram að vinna fyrir hann?
Framhald í næsta blaði.
I2.tbi. VIKAN 45