Vikan - 09.05.1968, Síða 12

IAITT THI
DIMMUM SKOGI
Heilbrigður maður hefur ekki
áhyggiur af símhringingum, þótt
þær séu dularfullar, hugsaði hann
með siálfum sér. Þetta hlaut að
vera einhver fáráðlingur, sem hafði
gaman af að gera honum gramt í
geði með þessu móti.
John Rocee starði á símann og
hét því, að svara ekki, þegar hringt
yrði næst.
Hann kveikti sér f sígarettu og
gekk að glugganum. Gluggatiald-
ið var dregið frá, og hann virti
fyrir sér húsaröðina hinum megin
við götuna. Ljós logaði í hverjum
glugga. Þarna bjuggu nágrannar
hans.
Hver gat þetta verið, hugsaði
hann ósjálfrátt, en ákvað síðan að
brjóta ekki heilann frekar um ná-
unga, sem beitti svo ómerkilegum
brögðum.
Þá hringdi síminn aftur, og hann
gleymdi heiti sínu. Hann lyfti tól-
inu og svaraði:
- Halló?
Fyrst var þögn eins og venju-
lega. Síðan hljómaði hin ókunna
rödd. Hann var reyndar farinn að
þekkja hana. Þetta var rödd ein-
hvers af nágrönnum hans, en hann
vissi ekki hver það var.
— Það er í sambandi við kon-
una þína, John, sagði ókunna rödd-
in. — í gærkvöldi, þegar þú vannst
frameftir, fékk hún heimsókn. Það
var hann, þú veizt við hvern ég á.
En henni er vorkunn. Allar konur
falla fyrir honum. Hann er mjög
reyndur kvennamaður.
— Andartak, sagði John. —
Hvern tala ég við með leyfi?
— Einn af nágrönnum þínum.
— Eg er jafnnær fyrir það.
— Ég vil heldur halda nafni
mínu leyndu, ef þér er sama.
Reyndar er þessi náungi, sem
heimsækir konuna þína, einnig ná-
granni þinn.
— Hver er hann?
— Þú álítur, að hann sé vinur
þinn, og hann lætur sem hann sé
það, en. . . .
— Hvernig vitið þér þetta?
— Ég sé það með mínum eigin
augum. Og af tilviljun veit ég,
hvaða kvöld vikunnar þú vinnur
frameftir. Hinn svokallaði vinur yð-
ar veit það líka. Hann heimsækir
konuna þína einmitt þau kvöld. Ég
hef séð það út um gluggann minn.
Hann er stundvís; eins og klukka.
Og hann fer alltaf hálftíma áður
en þú kemur heim.
John kreppti fingurna um sím-
tólið. Lygi. Haugalygi. Hann trúði
skki einu einasta orði af þessu.
-iann langaði til að skella símtól-
nu á, en það mundi ekki koma í
/eg fyrir nýjar upphringingar.
— Hvers vegna eruð þér að
iegja mér þetta? spurði hann.
— Af því að ég er vinur þinn.
— Ef þér eruð [ raun og veru
/inur minn, hvers vegna segið þér
5á ekki til nafns?
Það varð löng þögn; síðan sagði
>kunna röddin:
— Það mundi ekki þjóna neinum
ilgangi. Auk þess kæri ég mig ekki
Sakamálasaga
eftir
Hal Ellson
Ú R SAFNI
ALFREDS
HITCHCOCKS
EINKARÉTTUR: VIKAN
um að blanda mér í mólið. Ég tel
mig hafa gert skyldu mína með
því að aðvara þig. Ef til vill vilt
þú helzt losna við að taka afleið-
ingunum, og ég lái þér það ekki.
Þetta er ekki sársaukalaust. En get-
urðu haldið áfram að láta eins og
ekkert sé?
John svaraði ekki. Hann lagði
tólið á og starði sljóum augum á
iivegginn fyrir framan sig. Hann sá
[€ fyrir sér í huganum húsaröðina
hinum megin við götuna. í einu1
þeirra bjó maðurinn sem hringdi;
í öðru annar maður, sem ...
A föstudag og laugardag vann
John frameftir og kom ekki heim
fyrr en klukkan tíu um kvöldið. Ef
svo bar við, að hann kæmi fyrr
heim, var hann vanur að hringja í
Srace og láta hana vita af þvt.
Eitt föstudagskvöld var enn
iringt í hann og sama, ókunna
öddin aðvaraði hann. Kvöldið eft-
r hætti hann snemma að vinna og
agði af stað heim, án þess að
iringja í Grace. Stundarf jórðung
/fir níu stanzaði hann fyrir utan
Dar í námunda við heimili sitt og
ékk sér glas af víni. Tíu mínútum
iíðar ók hann heim til sín og lagði
aílnum fyrir utan húsið sitt.
Klukkan hálf ellefu sté hann úf
ir vagninum. Hann blygðaðist sín
yrir að hafa tortryggt konu sínai
dð ástæðulausu og var æfareiður
'fir því að hafa verið hafður að
iífli.
Grace sat og horfði á sjónvarp-
ið, þegar hann kom inn í stofuna.
— En hvað þú kemur seint, sagði
hún. Og þegar hún tók eftir hvað
hann var dapur á svipinn og
þreytulegur, stóð hún á fætur og
kyssti hann. — Þú hefur unnið allt
of lengi, elskan, sagði hún. Komdu
og setztu! Maturinn verður tilbú-
inn rétt strax.
Klukkan ellefu hringdi síminn.
Grace svaraði, en tólið var sam-
stundis lagt á. Hún sneri sér gröm
að manni sínum og sagði:
— Þetta er ein af þessum dular-
fullu hringingum. Mér er ekki far-
ið að standa á sama um þær. Get-
um við ekki gert eitthvað í málinu?
— Það er víst erfitt, svaraði
John. — En það er ekkert að óttast.
Táningar hafa gaman af svona lög-
uðu.
Þefta róaði hana og stuttu sfðar
fór hún að hátta. Enda þótt þetta
hefði verið erfiður dagur, var John
ekkert þreyttur. Hann sat ( dagstof-
unni og las f blaði.
Hálftíma síðar hringdi sfminn
enn og hann svaraði. Það var
sama, ókunna röddin. John var viti
sfnu fjær af reiði og gat ekki kom-
ið upp neinu orði. Röddin sagði:
— Það er leiðinlegt, að ekkert
skyldi gerast í kvöld. Elskhugi konu
þinnar var eitthvað vant við látinn.
En hann kemur aftur. Ég vona, að
’þú verðir vel á varðbergi og stand-
ir hann að verkl.
— Sáuð þér mig?
— Já, ég sá þig úr glugganum
mínum. Jæja, það er vfst orðið
framorðið. Góða nótt!
John lagði tólið á. Ætlaði þetta
„spaug" aldrei að taka enda?
Hann vissi ekki hverju hann ætti
að trúa, en honum var runnin reið-
in. Hver var elskhugi Grace? Hver
af nágrönnum hans? Hann gekk að
glugganum og leit út. Auð gata og
dimm, leyndardómsfull hús. Engin
verksummerki eftir þann, sem kom,
þegar hann var ekki heima.
Næsta föstudag staðfestist hinn
illi grunur. John lagði bíl sfnum
hinum megin við götuna fyrir ut-
an húsið sitt. Hann beið og var
svo spenntur á taugum, að hann
gat ekki einu sinni reykt. Fimm
mínútur liðu. Honum fannst þær
eins og heil eilífð. Sviti spratt fram
á enni hans, og samt fann hann
hvernig undarleg ró færðist yfir
líkama hans og hugsanir. Hægt og
hægt bjó hann sig undir það sem
verða vildi. I kvöld mundi það
gerast. I kvöld hlaut hann að verða
manni að bana.
En hvaða manni? Það var hið
eina, sem gerði hann órólegan. Ef
hann vissi það, væri honum ekk-
ert að vanbúnaði. Enn liðu nokkr-
ar mínútur. Ekkert gerðist.
Hann hnipraði sig saman, þegar
hann heyrði hurð opnast. Hann leit
í áttina að húsinu sínu. Maður birt-
íst á tröppunum. Nú hljóp hann
niður þrepin — ógreinileg vera, sem
kom út úr skugganum. John þekkti
hann, þegar hann kom nær.
— Georg!
Maðurinn stanzaði og leit í
kringum sig. John kallaði til hans
aftur. í þetta skipti kom Georg
auga á hann, hikaði andartak, en
gekk síðan yfir götuna. Þegar hann
kom að bílnum, stakk hann höfð-
inu inn um opinn gluggann og
sagði:
— Ó, ert það þú! Hvers vegna
siturðu hér?
Það leið góð stund, áður en
John svaraði. Hann starði á Georg.
Svo að það ert þá þú, hugsaði
hann. Það skipti reyndar engu máli
úr því sem komið var. John var
sem lamaður. Hann fann ekki leng-
ur til. Honum fannst sem gapandi
tómarúm væri innra með honum.
— Seztu inn í bílinn, sagði hann.
— Hvað er að, John?
— Ekkert. Seztu inn í bílinn, segi
ég. Hann áréttaði skipun sína með
því að hefja aðra höndina á loft.
Bjarmi frá götuljósi féll á skamm-
byssuhlaup.
— Seztu við stýriðl
Georg opnaði bílhurðina, settist
við stýrið og sat þar grafkyrr og
óttasleginn.
— Aktu af stað!
12 VIKAN 18- m-