Vikan - 15.08.1968, Blaðsíða 25

Það var oft kátt í gömlu
laugunum, og þangað sótti
margur skemmtun og heilsu-
bót. Þær voru orðnar ærið
hrörlegar undir það síðasta,
enda tók því ekki að evða
stórfé til að gera þær upp
eða hressa þær við, úr því til
stóð að leggja þær alveg nið-
ur innan skamms. ílér á síð-
unni birtum við nokkrar
myndir úr gömlu laugunum,
sem teknar voru skömmu áð-
ur en þeim var endanlega
lokað. — A næstu opnu eru
síðan nokkrar myndir úr
nýju laugunum, hinum meg-
in við götuna.
Á þessum palli gátu menn sólað sig
og notið útiveru án of mikils blást-
urs. Hér var oft glatt á bjalla milli
þess sem værðin ríkti.
Neðsta myndin: Úr afgreiðslunni.
Þessi hluti laugarbygginganna lét
hvað minnst á sjá undan tímans
tönn, vatni og gufu, en var þó kom-
in með nokkur ellimörk.
Byggingarnar kringum gömlu laug-
arnar voru að mestu gerðar af timbri
og bárujárni. Báðir -þessir efniviðir
eru forgengilegir, ekki hvað sízt fyr-
ir áhrif vatns og gufu, og tóku fljót-
lega að láta á sjá. Svona var útlitið
undir það síðasta; þessum gamla,
trygga þjóni var orðið mál á hvíld-
inni.
Miðmyndin til vinstri: Gömlu laug-
arnar, séðar yfir Sundláugaveginn. í
augum margra yngri stór-Reykvíkinga
að minnsta kosti voru þær jafnsjálf-
sagðar og Esjan.
Neðst vinstra megin: Yfir ellilegt
bárujárnsgerðið og kofann gnæfir nú-
tímaform nýju sundlaugarinnar. Þang-
að mændi margur úr gömlu laugun-
um með samblandi af tilhlökkun og
eftirsjá.
Heitu sturturnar á laugarbakkanum
voru mjög vinsælar og drógu til sín
marga gesti. Skammt frá var köld
sturta og þangað fóru þeir hraust-
ustu og eins þeir, sem lögðu stund
á víxlböð í heitu og köldu.
Ljósm.:
Kristján Magnússon
morgnana komu ýmsir athafnamenn
og aðrir, sem vita að morgunstund
gefur gull í mund, saman í gömlu
laugunum og ræddu landsins gagn og
nauðsynjar. Og það mun ekki of-
mælt, að sumir fengu allar sínar
fréttir með morgunsprettinum í laug-
unum og lásu blöðin eða hlýddu á
útvarp aðeins til áréttingar.
Gömlu laugarnar voru eins og gam-
all vinur: Orðnar hrörlegar og las-
burða og mál á hvíldinni. En trygg-
lyndir gestir sjá eftir þeim og sakna
vinar í stað.

32. tbi. VIKAN 25