Vikan - 27.03.1969, Síða 12

Öfund er eins og ástin, óútreikn-
anleg tilfinning. Það var til dæmis
enginn sem öfundaði frú Deverell
af stórkostlegum auðæfum hennar,
því að hún hafði unnið fyrir þeim
á heiðarlegan hátt með því að búa
í hjónabandi með og sjá um virðu-
lega útför nokkurra eiginmanna.
Það var heldur enginn sem taldi
það eftir að hún var ennþá Ijómandi
lagleg, þrátt fyrir það að hún var
komin yfir fimmtugt, því að hún
var fædd Irina Tamara Vozhow-
enzky, kákasisk prinsessa, og þær
voru frægar fyrir fegurð. Jafnvel I
dásamlegu húsi hennar, sem var
fullt af listmunum og dýrum hús-
gögnum, fyrirfannst enginn snákur
öfundar.
En það var eitt sem hinir fjöl-
mörgu vinir hennar gátu ekki gert
að. Þeir öfunduðu hana, allir sem
einn, af matreiðslumeistara hennar.
Og það var ekkert undarlegt, því
það var ekki eingögnu það að frú
Deverell gat alltaf boðið upp á
fyrsta flokks mat, það var eitthvað
annað og meira, það var eins og
þessi meistari hefði einhverja til-
finningu fyrir því að láta ailt lús-
falla. Þannig var það að yfirlætis-
legur diplomat féll I stafi yfir hlaup-
inu sem var innan í vöfflunum hans,
og landflótta barón fékk tár í aug-
un, þegar hann beygði sig yfir disk
af ilmandi rauðrófusúpu, sem hann
mundi svo vel eftir frá æskuárunum
í Ukrainu.
Þegar gestirnir höfðu lofað mat-
inn, etið hann, og lofað hann aftur
og aftur, þá stóð frú Deverell upp
og bauð þeim öllum niður í eldhús-
ið, til að heilsa upp á matgerðar-
meistarann.
Frúnni þótti ákaflega gaman að
því að sjá gestina marséra inn í
eldhúsið í þeirri von að sjá þar
annaðhvort barmbreiða maddömu
eða brosandi franskan kokk með
uppsnúið yfirskegg, en koma ekki
auga á annað en smávaxna, granna
stúlku (sem venjulega stóð á öðrum
fætinum), með slátrarasvuntu, sem
náði henni niður á ökkla, stuttklippt-
ur kollurinn náði varla upp fyrir
hveitidallinn á borðinu.
— Matreiðslukonan mln, — Lall-
ita, kynnti frú Deverell hreykin.
Og Lallie steig feimnislega fram
og tók á móti orðaflaum, sem hún
skildi ekki orð af.
Lallie, sem hét fullu nafni Lalage
Augusta Fordingham, hafði ekki
komið til frú Deverell I töfravagni
úr graskeri, með þjónum I silfur-
löguðum einkennisbúningum, þótt
henni fyndist í raun og veru að
þannig hefði það verið.
Hún hafði verið vansæl í æsku.
Hún var einkadóttir,- faðir hennar
var nafntogaður háskólaprófessor,
og móðir hennar hafði háa háskóla-
gráðu. Hún var foreldrum slnum
stöðugt gremjuefni og þau gerðu
EVA IBBOTSON:
TQ
UÖD
Lallie hafði nóg að
gera við að gæta dýr
anna sem Dominic
sendi, en það keyrði
um þverbak þegar
hann sendi stúlkuna
sér ekkert far um að leyna þeirri
gremju. Þegar hún féll á prófum,
tóku þau það sem persónulega
móðgun, og hina óskiljanlegu ást-
ríðu hennar fyrir matargerð, köll-
uðu þau ómerkilega tímasóun.
Þegar Lallie var sautján ára var
hún társtokkinn, blekslettóttur vesa-
lingur, sem hvorki hafði sjálfstraust
né öryggi. Svo var haldið hið ár-
lega tesamkvæmi fyrir skólanefnd-
ina, og Lallie sem var í matreiðslu-
deildinni, bjó til rommkökurnar. Það
var ein af þessum kökum sem frú
Deverell beit I, og beit aftur. (Hún
hafði einhvern tíma verið svo utan
við sig að hún lét kjósa sig I skóla-
nefnd).
Lallie fannst hún endurborin, það
var eins og forskot á paradísarsælu
að vera matreiðslukona hjá frú De-
verell. Það var allt dásamlegt; hús-
ið var dásamlegt, herbergið hennar
indælt, og ekki sízt frú Deverell
sjálf, sem bauð henni með sér I
leikhús, og hældi henni stöðugt fyr-
ir þá vinnu sem var hennar uppá-
haldsiðja. Hún var aðeins að vinna
skyldustörf sín. Og við allt þetta
bættist svo Torq.
Torq hét eiginlega Torcuil og
hann var mjólkurpóstur. Hann var
rangeygður, hávær og hafði látið
tattóvera rós á hægri upphandlegg-
inn. Torq stóð fyrir pop-hljómsveit
í frístundum sínum.
Þegar Lallie hitti hann í fyrsta
sinn, var hann eitthvað rykaður í
kollinum, eftir glaðværa nótt, og
missti tóma mjólkurkörfu ofan á
tærnar á henni. Til að bæta fyrir
það tók Torq hana hreinlega undir
sinn verndarvaeng. Hún var hjart-
ans glöð, þegar hún skröllti með
honum í mjólkurbílnum gegnum
göturnar í Chelsea og naut litanna
við dögun, eða hún blundaði við
öxl hans. Hún var líka fullkomlega
örugg á öllum þeim knæpum sem
hann fór með hana á, því að fram-
koma Torqs gagnvart Lallie var föð-
urleg, hann setti sitt stolt í að
vernda hana, honum fannst Lallie
menningarlega virðuleg.
Og Lallie var örugg í samneytinu
við hann, því hún var ástfangin . . .
Það hafði byrjað, svo að segja,
við Lúðvíks XIV. skattholið, sem
stóð hjá rúmi frú Deverell. Þar
brosti hann á móti henni, rammaður
inn í dýrindis ramma úr rússnesku
leðri. Síðar, þegar hún var að
þurrka rykið af flyglinum, þótt það
væri alls ekki í hennar verkahring,
kom hún auga á hann aftur, þar
sem hann var að stjaka sér áfram
í bát við árbakkann. En líklega
Framhald á bls. 11.
12 VIKAN
13. tbl.
|