Vikan - 27.03.1969, Blaðsíða 28

Jiirgen tók hana úr höndum
hennar og lagði hana á bókahillu.
Gaby virti hann fyrir sér. -—
Stundum óska ég þess að ég hefði
þekkt hana.
— Hvers vegna?
— Því mig langar til þess að
kynnast öllum þeim konum, sem
þú hefur einhvern tíma elskað.
— Svona, drekktu eitthvað,
sfegði hann og rétti henni
whiskyglas, — við skulum frek-
ar tala um okkar ást.
Gaby dró hann til sín. — Þú
hefur til dæmis ekki ennþá sagl
mér að þú viljir giftast mér.
— Faðir þinn mun verða dá-
fallega undrandi.
— Hann veit það nú þegar,
sagði hún hlæjandi.
— Nú, og hvað svo?
Hún yppti öxlum. — Hvað
ætti hann að hafa á móti þér,
elskan?
Þegar hann ætlaði að kyssa
hana, þrjózkaðist hún dálítið við.
— Gleymdu ekki að draga
gluggatjöldin fyrir, elskan.
Hún gerði daginn að nóttu,
ástina að synd. Júrgen varð í
fyrsta skipti ljóst að hann mundi
aldrei vilja sleppa henni. Þessi
brúna, glansandi húð, — alltaf
mundi hann vilja strjúka hana,
elska þennan líkama, kyssa þess-
ar varir, grafa andlit sitt í þessu
ilmandi hári....
Síminn hringdi. Aftur hringdi
hann þrjózkufullur. Þegar hann
tók tólið að lokum af og sagði
til nafns síns, varð hann fölui
við fyrstu orðin.
— Hér talar Paul Karsch frá
Múnchen. Við höfum fundið
þessa stúlku, herra Siebert...
— Mjög gott, sagði hann óör-
uggur. Gaby stóð í ekki tveggja
metra fjarlægð frá honum.
— .... stúlkan heitir Laurent.
Ungfrú Laurent. Hún býr á Hótel
Sanssouchi í Beethovengötu, her-
bergi 5, fyrsta hæð. Eftir mynd-
inni að dæma er engum vafa
bundið að þetta er hún ...
Júrgen var með heilmargar
spurningar á vörunum. En hann
vildi fyrir alla muni ekki vekja
hjá Gaby neina tortryggni. Þess
vegna sagði hann aðeins í við-
skiptalegum tón: Þér hafið
leyst starf yðar vel af hendi,
herra Karsch. Þakka yður fyrir.
Gjörið svo vel að senda reikn-
inginn á skrifstofu mína.
Hann lagði tólið á. Það kost-
aði hann erfiði að láta engin
svipbrigði á sér sjá.
Hann blekkti Gaby að visu
þetta kvöld. En sjálfan sig ekki.
Þegar hún var löngu sofnuð,
hamingjusöm og þreytt, kvaldi
hann ennþá nagandi spurning.
Hver var ungfrú Laurent?
Til þess að komast að því,
flaug hann tveimur dögum
seinna til Múnchen án þess nokk-
ur vissi um ferð hans.
Hann kom fyrst inn klukkan
hálftíu inn í hótelið í Beethoven-
götu.
— Siebert, kynnti hann sig, —
hef tilkynnt komu mína.
— Já, alveg rétt, herbergi yð-
ar er númer 7, fyrstu hæð. Því
miður er búið að loka eldhúsinu,
svo heitur matur er ekki fyrir
hendi, en ef þér viljið eitthvað
kalt....
— Kærar þakkir, ég er ekki
svangur.
Nei, hann var ekki svangur.
Aðeins órólegur, taugaóstyrkur,
þjakaður af illum grunsemdum.
Hann hafði barizt móti þeim,
síðan hann fékk fréttirnar frá
Karsch.
Nafnið Laurent sannaði þá, að
þetta var ekki hún? gat ekki
verið hún? Bjánaleg líking, til-
viljun .... aðeins til þess að gera
hann að fífli.
Ljós var í anddyrinu. Hótel-
drengur vísaði honum til vegar.
Lítið, skemmtilegt hótel, blóma-
veggfóður, smámottur, speglar.
Herbergi 7 var við hliðina á
herbergi 5. Veggur við vegg, dyr
við dyr. Skelfilegur ótti greip
hann, þegar hann kom auga á
fíngerða svarta skó fyrir framan
djrrnar á herbergi 5. Fyrir ári
hafði hann sagt við afgreiðslu-
dömu í skóbúð: — Reyndar ætti
ég að fara með konu mína í
barnadeildina.
Júrgen létti, þegar hann lok-
aði dyrunum að baki sér. Hann
þurfti á ró að halda og sígarettu.
Það róaði hann ekki beinlínis að
horfa í spegilinn. Leit maður
ekki svona út, þegar maður hélt
sig hafa séð vofu? Þegar maður
var viss í sinni sök?
Honum fannst hann vera að
kafna úr hita. Hann opnaði
gluggann upp á gátt. Við hliðina
var einnig kvikt. Þótt dregið
væri fyrir gluggann féll breið
ljósræma á handriði fyrir utan.
Þetta er hlægilegt, reyndi
Júrgen að fullvissa sjálfan sig
um. Það er hlægilegt að ég skuli
sitja hér kófsveittur og halda
niðri í mér andanum af hræðslu.
Auðvitað eru til tvífarar. Og
margar konur hafa smáa fæt-
ur. En að fólk rísi upp frá dauð-
um, það getur ekki gerzt. Ég fór
sjálfur í líkhúsið, sá hana, þekkti
hana. Engum, vafa bundið, sagði
ég lögreglufulltrúanum að skrifa.
En ef það var þrátt fyrir það
vafi? Ef þú hefur jarðað falska
Janine, ef hún hefur aldrei dáið,
aðeins horfið, ef hún gengur fram
og til baka þarna í herbergi 5 ...
Júrgen þrýsti eyra sínu að
veggnum. Honum fannst hann
heyra fótatak hennar. En ef til
vill var það aðeins ímyndun.
Hann hringdi og lét færa sér
eina flösku af whisky. Whisky
gerir mann rólegan. Maður talar
um það, sem ekki var hægt að
hugsa um áður.
Nei, Janine, sagði hann við
sjálfan sig, okkur tengja engin
bönd lengur. Ástin hefur heltek-
ið mig, ást, sem þú færð ekki
skilið. Þú mátt ekki koma aftur,
Janine.
Júrgen sofnaði í rúminu, án
þess að háfa háttað sig. Þegar
hann vaknaði var orðið bjart.
Hann heyrði lágt suð í ryksugu
frammi á ganginum.
Hann stakk höfðinu ringlaður
út um dyragættina. Litlu, svörtu
skórnir stóðu ennþá á sama stað.
Ungfrú Laurent hafði ekki yfir-
gefið herbergi sitt. Tíu mínútum
seinna var hann kominn niður.
Hann lét framreiða handa sér
morgunverð í anddyrinu við borð
þaðan sem hann gat fylgzt með
lyftunni og stiganum.
Hann varð að bíða tæpan hálf-
tíma. Þá sá hann gegnum gler-
dyrnar bláa kápu og ljóst hár.
Hann hefði gjarna viljað sitja
kyrr, fela sig bak við dagblað.
En eitthvað þvingaði hann til
þess að standa upp, ganga til
hennar.
Hún stóð mjög nálægt honum
og horfði á hann. Og hann vissi
að þetta var ekki ungfrú Laur-
ent, heldur Janine.
Það var enginn vafi.
Júrgen, eftir hverju ertu að
bíða? Konan þín stendur fyrir
framan þig. Segðu eitthvað,
hlæðu eða gráttu, hrópaðu ef þú
getur ....
Hvers vegna hikaði hann,
hvers vegna kom hann ekki upp
einu einasta orði, hvers vegna
gat hann hvorki hreyft legg né
lið — það var eingöngu vegna
augnaráðs hennar.
Hún horfði á hann stórum,
bláum augum sínum, eins og
hann væri ókunnugur. Andlit
hennar bar engin merki undrun-
ar. Hún gekk kæruleysislega
fram hjá honum, eins og hún
hefði aldrei á ævinni séð hann
áður.
— Ertu orðin brjáluð, Janine?
Hún heyrði þetta ekki. Hún
fór inn í morgunverðarsalinn,
brosti til eins þjónsins, gekk á
eftir honum að borði einu.
Hann stóð sem lamaður. Hann
gat fylgzt með henni gegnum
glerdyrnar. Hann vissi, að hún
mundi fá sér te, mjólk út í, tvo
sykurmola. Hann þekkti hreyf-
inguna, þegar hún lyfti bollan-
um að vörum sér . . .
Júrgen Siebert var votur af
svita. Skyrtan límdist við hann.
Ef þetta var ekki Janine, ef þetta
var ekki konan, sem hann hafði
verið giftur í fimm ár, ef þetta
var ekki bros hennar, ekki and-
lit hennar, ekki húð hennar, ekki
líkami hennar — þá mátti hann
fara að óttast um vit sitt.
Hann lét sig falla niður í
hægindastól, þreyf taugaæstur
eftir sígarettu. Á þessum tveim-
ur og hálfa mánuði hafði hún
varla breytzt neitt. Hann þekkti
aðeins ekki bláu jerseydragtina,
sem hún var í. Allt annað þekkti
hann, hundruð hlægilegra smá-
muna . . .
Fráleitt að halda, að nafn-
ið Laurent hefði einhverja þýð-
ingu. Skilningarvit hans fimm
sönnuðu honum, hverja hann
hefði frammi fyrir sér. Og þar
sem hinir dauðu rísa ekki upp
úr gröfum sínum, þá hafði hún
aldrei verið dáin.
Sjálfsmorðið hafði aldrei átt
sér stað. Hann hafði staðfest
dauða falskrar konu, látið grafa
aðra konu, orð prestsins áttu við
ókunna manneskju: af moldu
ertu komin, og til moldar skaltu
aftur hverfa. .
Nei, Janine var ekki orðin að
moldu. Hún lifði, andaði, stóð
á þessari stundu upp frá borði
sínu, fór í kápu sína, gekk að
afgreiðsluborðinu, skilaði lykli
sínum . . .
Júrgen stökk á fætur, varð á
undan henni að útgöngudyrun-
um, opnaði dyrnar fyrir hana.
Hún varð að fara þétt fram hjá
honum, varð að snúa andliti
sínu að honum, varð að horfa á
hann svo nálægt sér . . .
— Kærar þakkir, sagði hún
kurteislega.
Og þótt hann hefði áður get-
að trúað á leiksýningu, á brellu,
á hlutverk, sem hún léki fyrir
hann — nú var hann fullviss um
að hún þekkti hann ekki.
Jannie hafði aldrei verið góð
leikkona. Þannig mundi hún ekki
geta leikið er þau hittust aftur,
nei og aftur nei, hér hlaut eitt-
hvað að liggja bakvið, eitthvað
leyndardómsfullt og ótrúlegt,
EFTIR JENS BEKKER
7. HLUTI
VIÐ
hveria snertingu hans
28 VIKAN 13- tbl-