Vikan - 27.03.1969, Blaðsíða 40

ALLT Á PÁSkaBOrÐiÐ
sérstöðu, því að hún var ekki endur-
goldin, en hún vonaði að Dominic
yrði ekki til þess að valda henni
vonbrigðum.
Hann gerði það heldur ekki. Það
var sama hvort hann var að stumra
yfir japönsku ropfiskunum í bað-
herberginu, tala við opinbera aðila,
eða borða það sem hún vandaði
sig mest með, paupiettes de veau,
Dominic var alltaf jafn háttvís, þrátt
fyrir það að Lallie var viss um að
hann hefði við mikil vandamál að
stríða.
Fréttirnar sem hann fékk voru
sannarlega ekki upplífgandi. Vinir
hans í Bandaríkjunum skrifuðu og
staðfestu grun hans um hræðilegt
afhroð á stofni arnarins, caribou-
Húsmæður!
Óhreinindi og blettir,
svo sem
fitublettir
eggja blettir
blóðblettir
hverfa á augabragði
ef notað er
Henk-omat
í þvottinn eða til að
leggja í bleyti.
Síðan er þvegið á
venjulegan hátt úr
DtXAN.
Með ástarkveðju ...
Framhald af, bls. 12.
kynntist hún honum bezt á mynd-
inni, þar sem hann, mjög ungur að
árum, þrýsti að sér leikfangabangsa.
(Sú mynd var á snyrtiborðinu í bað-
herberginu).
Hann hét Dominic Lachasse, og
hann var sonarsonur frú Deverell,
frá einhverju hjónabandi hennar, og
var nú orðinn tuttugu og fimm ára.
— Hann er dásamlegur, sagði frú
Deverell og Ijómaði í framan. — En
hann er skrýtinn. Mjög skrýtinn . . .
— Skrýtinn? spurði Lallie.
— Hann er dýrafræðingur, og
þessvegna verður hann að þjást.
Lallie, sem var að fletja út deig,
hlustaði og beið.
— Það er þetta með dýrin, sagði
frúin, — sumar dýrategundirnar eru
að deyja út. Það er til dæmis Oryx-
antilópan frá Arabíu, beltisdýrið í
Suður-Ameríku, og auðvitað vesa-
lings, blessaðir hvalirnir. Hún bað-
aði út höndunum. — Dominic fer
út um allar trissur til að bjarga
þessum dýrakynstofnum, og þegar
honum tekst það ekki, líður hann
sálarkvalir.
Lallie andvarpaði. — Þetta er á-
kaflega hugnæmt og sorglegt um
leið. Hvar er hann núna?
— í Koreu. Það eru einhver vand-
ræði með tígrisdýrin í Koreu. íbú-
arnir vilja ekki láta dýrin éta sig,
svo þeir sitja fyrir þeim og skjóta
þau. Maður skilur það auðvitað að
fólkið vill ekki láta éta sig, sagði
frú Deverell, — en þetta tekur svo
á Dominic. Hún yppti öxlum.
Það er eitthvað notalegt og ró-
andi við ást í fjarlægð. Lallie var
svo hugfangin af myndunum, að
hún frekar hrökk við í stað þess
að Ijóma af ánægju, þegar hún
opnaði dyrnar, einn góðan veður-
dag, fyrir ungum manni, sem varla
sá í fyrir bakpoka og allskonar far-
angri, sem hann hengdi utan 6 sig.
Það voru meðal annars, plastflösk-
ur, .þar sem einhver kvikindi syntu
um í glærum vökva. Hún þekkti
strax unga manninn, hann var með
há kinnbein og dökk, áköf augu, en
hann leit hálf illa út, var fölur og
þreytulegur.
— Þú hefir þá ekki getað bjarg-
að þeim? sagði Lallie.
— Bjargað hverjum? sagði Dom-
inic og hristi af sér bakpokann.
— Tígrisdýrunum [ Koreu.
— Hann hristi höfuðið þreytu-
lega. — Ég efast um að það séu
fleiri en tólf pör eftir af þeim í
heiminum, sagði hann og fleygði
öllu draslinu á gólfið í forsalnum.
— En hvernig er það, þekki ég þig?
Ertu hér í fríi, eða eitthvað þvíum-
líkt?
Lallie hristi höfuðið. — Ég er
eldabuskan. Ég reikna með að þú
viljir fara í bað, áður en þú borðar
morgunverðinn. Viltu tvö egg?
— Hafðu þau þrjú, sagði Domin-
ic og hló.
Lallie var ósköp óreynd í ásta-
málum, og þessi ást hennar var í
Henk-o-mat
ÚRVALSVARA FRÁ
40 VIKAN 13-tbl-