Vikan - 26.06.1969, Blaðsíða 32

HarÍtiiiarkarfir
ÍNNI
ÚTI
BÍLSKÚRS
SVALA
HURÐIR
JJhhí- tr HtikutÍit
v.
H □. VILHJALMSSDN
RÁNARGÖTU ’2 SÍM' 'SS69

kom að gosbrunninum, og skyrt-
an hans var rennvot. Hann lét
hana í óhreinatauskörfuna.
Skálmarnar voru líka blautar,
og hann þurrkaði þær með hand-
klæði, sem bezt hann gat. Svo
fór hann að athuga aðstæður. .F,F
hann léti vatn:ð rern^ í klukku-
tíma, þá náði hann þeim ágætn
árangri, sem hann hnfði hugsað
sér. Hann settist bvi niður og
fékk sér enn í glas.
Klukkan eitt skrúfaði hann
fyrir kranann, læsti S''alardyr-
unum og fór inn í svcfrherberg'
sitt.
Frarrt''‘-' H—■'",T’'''-:nPÍ var,
Spiller t:’ 'i'-íT-»T' r-r'nd-
ur náungi, og fylgdi eftir öllum
sólarmerkium. eins 0’ reyndur
sporhundur. Masters hafði síð-
astur séð hinn látna, eftir mat-
inn, klukkan hálf níu. Jú, bað
var alveg rétt,. Hin höfðu spilað
brdge til klukkan hálfellefu.
beo'ar Spiller hafði fylet fpii
Digby heim. Þegar þau fóru út,
hafði Masters skrúfað fyrir
vr’nið í gosbrunninu'"'. Herra
Proudfoot fór þegar klukkuna
vantaði tuttugu mínútur í ellefu,
herra Spiller kom aftur þe«ar
klukkung vantaði fimm ’Hnút-
ur í ellefu, og spurði eftir Goosh.
AT0vvrUm m'nútum síð°r fór
Masters til íbúðir sinnar, yfir
bílskúrnum þar sem Spiller hafði
lofað að læsa dyrurum. Og
Sniller fór siálfur út í garð'nn
til að svipast um eftir Goosh,
gekk niður að sýrenurunnanum
og kallaði á hann. Hann fékk
ekkert svar, svo hann tók það
se~v' gef’ð að Goosh væri kom-
inn i rúmið. Stofustúlkan sagð-
ist hafa hevrt emhvern kalla.
hún gizkaði á að það hefði verið
um klukkan tólf. örugglega ekki
síðar. Herra Spiller hafði verið
í bókaherberg:nu til klukkan
eit.t. þá gekk hann til náða.
Þegar garðyrkjurnaðurinn
fann likið klnkkan sex um morg-
uninn, var það ennþá rennvott af
vatni frá gosbrunninum, sömu-
leiðis grasið undir því. Þar sem
lokað hafði verið fyrir vatnið
klukkan hálf ellefu, var það
sennilegast að Goosh hefði fallið
nokkru áður. Þar sem hann hafði
drukkið heda viskýflösku, var
sennilegast að hann hefði fengið
fyrir hjartað, og þessvegna fall-
ið um koll, eða þá að hann hafi
verið svo drukkinn að hann hafi
dottið og slegið höfðinu við
brúnina. Þetta benti allt til þess
að dauðann hefði borið að milli
klukkan hálf tíu og tíu. Þetta
þótti lækninum líka benda til
þess, þótt hann gæti ekki sagt
nákvæmlega til um það. Það var
sem sagt greinlegt að Goosh hafði
látizt af slysförum.
Það getur enginn, nema sá sem
hefur verið píndur og kvalinn í
mörg ár, eins og Spiller, sett sig i
spor hans, skilið þann létti sem
hann fann til, sem var svo stór-
kostlegur, að hann fann ekki einu
sinni til iðrunar. Hann ákvað að
heimsækja frú Digby, strax um
kvöldið. Nú gat hann beðið henn-
ar, án þess að kviða framtíðinni.
— Fyrirgefið, herra, sagði
Masters.
Spiller leit undrandi á þjón-
inn.
— Ef þér hafið ekkert á móti
þvi, herra, þá vildi ég gjarnan
fá betri íbúð, inni í húsinu.
— Nú, sagði herra Spiller. —
Hversvegna?
— Ég á bágt með svefn, herra,
það eru eftirstöðvar frá stríð-
inu. ískrið í vindhananum trufl-
ar mig.
— ískrar í honum?
— Já, herra. — Nóttina sem
herra Goosh varð fyr'r þessu
sorglega slysi, breyttist vindátt-
in klúkkan korter yfir ellefu.
ískrið vakti mig, þegar ég var
nýsofnaður. Það er mjög þreyt-
andi, herra.
Það var eins og köld hönd
greipi fyrir kverkarnar á herra
Spiller. Augu Masters minntu
óhugnanlega á augun í Goosh.
— Ef ég má segja svo, herra,
þá fannst mér nokkuð undar-
legt að lík herra Goosh var svona
blautt af vatni úr gosbrunnin-
um, ef hann hefir látizt fyrir
klukkan ellefu. Áður en vind-
urinn snerist, fór vatnið í hina
áttina. Það er engu líkara en að
hann hafi verið borinn þangað
nokkru eftir klukkan ellefu og
svo hafi einhver skrúfað frá
vatninu.
— Það er undarlegt, sagði
herra Spiller.
— Já, og svo verð ég að segja
yður að ég fann blauta skyrtu
í þvottakörfunni, herra.
— Jæja, sagði herra Spiller.
— Ég hefði auðvitað átt að
segja lögreglunni það. En nú er
öllum rannsóknum lokið, og þá er
það þýðingarlaust. Masters bar
höndina upp að munninum og
hóstaði. — Ég held, herra, að
það væri skynsamlegast að ráða
mig upp á lífstíð, og tvöfalda
kaupið mitt, til að byrja með, að
minnsta kosti.
Herra Spiller opnaði munninn
til að segja: — Farið til fjand-
ans, en röddin brást honum, og
hann kinkaði aðeins kolli.
— Ég er yður mjög þakklátur,
herra, sagði Masters, og dró sig
hljóðlega í hlé.
Herra Spiller horfði á gos-
brunninn, og glitrandi vatnsperl-
urnar, sem virtust dansa í gol-
unni.
— Sniðuglega útbúið, tautaði
hann fyrir munni sér. — Mjög
ódýrt í rekstri. Það er alltaf
sama vatnið ú
Blindur fékk sýn
Framhald af bls. 11
til dofa og var ekki laus við
svima. Lítið hafði hann séð áð-
ur, en nú greindi hann ekki
glætu. Hann minntist þess nú
með skelfingu að augnlæknir
hans hafði sagt, að eina leiðin til
að hann fengi sjónina aftur væri
að hann gengist undir rríarga
erfiða augnauppskurði, sem
myndu blinda hann alveg ef þeir
mistækjust. Fleiri augnlæknar
höfðu tekið undir þetta. — Verið
alveg rólegur, ungi maður, sagði
veran í sloppnum. — Þetta er
aðeins stundarfyrirbrigði. Ég get
ekki lofað yður fullri og eðlilegri
sjón, en mikla bót munið þér fá.
Framvegis kem ég aðeins til yð-
ar þegar þér eruð sofandi; fram-
haldsaðgerðirnar verða auðveld-
ari þannig. Verið bara ekki óró-
legur. Komið aftur eftir þjrjá
mánuði.
Kona Huttons hafði farið í búð-
ir á meðan, og eftir að hjúkrun-
arkona Chapmans hafði fylgt
honum út, beið hann einn í bíln-
um góða stund. Enn sá hann
ekki glóru og varð æ örvænting-
arfyllri. Þetta hafði þá verife
blekking ein!
Nei, varla. Allt í einu tók Hutt-
on að birta fyrir augum og hann
sá greinilega útlínur trés, sem óx
rétt við veginn. Hann lokaði aug-
unum og opnaði þau aftur. Þá
sá hann greinilega óhreinindi á
framrúðu bílsins. Einnig sá hann
fólk í fjarlægð, þar á meðal
konu sína, sem var á leið til hans.
Hún var enn langt frá, en þó
þekkti hann hana greinilega.
Hutton skammast sín ekki fyrir
að viðurkenna, að þá hafi hann
tárfellt.
Þegar Hutton vaknaði næsta
morgun, var hann gersamlega
laus við höfuðverk þann og
svima, sem lengi hafði þjáð hann.
Hann var frískur og yfirleitt við
svo góða líðan, að honum þótti
sem hann væri orðinn nýr mað-
ur.
Kvöld eitt er hann var að af-
klæða sig sá hann á líkama sín-
um langan, rauðleitan blett, sem
leit út eins og ör eftir uppskurð,
nema hvað enga ójöfnu var að
finna. Það leyndi sér ekki að
gerður hafði verið á honum lifr-
aruppskurður.
Á tilsettum tíma fór Hutton
aftur til Aylesbury og heimsótti
Chapman. Að rannsókn lokinni
sagði maðurinn, sem stundum
kallaði sig Lang lækni: — Upp-
skurðurinn hefur heppnazt, ungi
maður!
Það voru orð að sönnu. Hutton
hefur síðan talað við marga, sem
þeir félagar, Chapman og Lang,
hafa veitt bót. Hann kallar þetta
kraftaverk, en getur að öðru leyti
engar skýringar gefið. Chapman
sjálfur, sem eins og fyrr er getið
hefur engrar læknismenntunar
notið, lítur aðeins á sig sem verk-
færi æðri máttarvalda.
☆
Norræn stúlka
Framhald af bls. 21
hundrað krónur! Síðan tók ég
um handlegg Gunnelar og lagði
af stað með hana út. Þegar hún
sá hvert ég stefndi hreyfði hún
mótmælum. Þjónarnir komu á
vettvang eins og eldingar og
þrifu til mín. Allir voru þeir
stórir og sterkir, svo vonlaust
var að reyna að verjast. Þeir
hrintu mér út á götuna og sögðu
mér að hypja mig.
Eitt var mér Ijóst. Ég varð að
ná Gunnel úr næturklúbbn-
um. En hvernig? Fyrst leitaði ég
til lögreglunnar.
Þegar ég hafði skýrt málið fyr-
ir þeim, lofaði lögreglufulltrúi
einn að taka það til athugunar.
32 VfKAN 26- tbl-