Vikan - 26.06.1969, Blaðsíða 36

ana koma æðandi út. Þeir veif-
uðu og æptu. Síðan stukku þeir
inn í lokaðan bil, sem stóð fram-
an við bardyrnar. Ég sá ljósa-
kastarann þeirra í speglinum áð-
ur en ég komst fyrir næsta horn.
Göturnar voru níðþröngar í
medínunni, svo að ég varð að aka
á takmörkuðum hraða. Arabarn-
ir í lokaða bílnum voru hér hins
vegar kunnugir og drógu fljótt á
mig.
Ég verð að komast út á breið-
ari götu, hugsaði ég örvænting-
arfullur.
Og sem betur fór komst ég
fljótt inn í miðborgina. Umferð-
in var veruleg. Eftir nokkra
stund beygði ég inn á Sala el-
Din. Lokaði bíllinn var enn á eft-
ir mér. Svo komst ég inn á Fú-
adsveg og gat keyrt langan spöl
eftir auðri braut. Ég steig þá
bensínið í botn, og lokaði bíll-
inn varð langt á eftir. Þegar ég
hafði ekið sitt á hvað í hverfinu
um hríð þóttist ég nokkuð ör-
uggur. Ég lagði bílnum upp við
gangstétt og hvíldi mig eftir
þennan taugaæsandi eltingaleik.
Gunnel sat enn og horfði fram-
undan tómum augum. Heili
hennar var svo lamaður af eitur-
lyfjunum að hún hafði greini-
lega enga hugmynd um það, sem
á gekk. Sem betur fór. Hefði hún
farið að gera uppistand, hefði allt
farið út um þúfur. Það hefði ver-
ið vonlaust að aka í króka á
slíkri æsiferð og halda henni
jafnframt fastri. En nú leit hún
til mín og spurði drafandi og
hrifningarlaust:
Er nýi barinn hérna?
— Nei við ökum smáspöl í við-
bót.
Hún svaraði engu, en sneri sér
frá mér og hélt áfram að stara.
Ég hafði dálítið af fötum handa
Gunnel meðferðis. Siðbuxur,
peysu, regnkápu og skó. Ég sagði
henni að fara í þetta. Fyrst skildi
hún það ekki, en hlýddi þegar
ég sagði að þetta væri samkvæmt
skipun klúbbstjórans.
Nú þurfti að hugsa út fram-
hald áætlunarinnar. Fyrst datt
mér í hug að aka beina leið út á
flugvöll. Þaðan gætum við Gunn-
el tekið flugvél úr landinu. Hvert
skipti minna máli.
En svo sá ég að á þessu voru
ýmsir meinbugir. I fyrsta lagi
vissi ég ekki einu sinni hvort
nokkur flugvöllur var nálægt Al-
exandríu! í öðru lagi: ef svo var,
yrðu Arabarnir frá Bengasíba
áreiðanlega á verði þar. Svo að
ég tók í staðin nstefnu á Kaíró.
Þar vissi ég að flugvöllur var.
Klukkan var nú hálfellefu að
kvöldi. Ég myndi komast til
Kaíró á tveimur tímum.
Þegar við komum á þjóðveg-
inn utan við Alexandríu, fór
Gunnel að mótmæla. Nú fyrst
var hún farin að skilja að ég
hafði logið að henni.
— Nei! Nei! æpti hún. —
Slepptu mér! Ég vil aftur á bar-
inn.
36 VIKAN 26- tbI-
- Vertu róleg, sagði ég.
Þau laugst að mér, veinaði
hún.
Síðan fór hún að klóra mig og
berja. Ég sá að ég kæmist aldrei
til Kaíró ef hún héldi svona
áfram. Ég ók þó áfram kílómet-
ers spöl, þótt Gunnel slægist og
hljóðaði. Þá komum við að bar.
Ég stöðvaði bílinn, tók Gunnel
föstu taki við hönd mér, gekk
inn og keypti flösku af viskí. Ég
þorði ekki að skilja Gunnel eftir
í bílnum — þá hefði hún rokið á
brott meðan ég var að kaupa
flöskuna. Við settumst aftur inn
og ég hellti í hana vænum sopa.
Hún vildi ekki meira, en ég
neyddi í hana töluverðu í viðbót.
Annað ráð hafði ég ekki til að
róa hana.
Eftir þetta gekk ferðin til
Kaíró vel. Jafnskjótt og Gunnel
fór að láta ófriðlega bætti ég á
hana viskíi.
Við komum á Kaíró-flugvöll
stundarfjórðung yfir eitt um
nóttina. Við upplýsingaborðið
var mér sagt að fyrsta flugvél
úr landi færi til Rómar klukkan
tvö. Það hentaði mér prýðilega.
Ég keypti tvo miða.
Gunnel sat hálfsofandi á bekk,
meðan við biðum. Hún var stein-
uppgefin, af eiturlyfjum, áfengi
og þreytu.
Sumt af farangri okkar Gunn-
elar var í Kaíró, annað í Alex-
andríu. En það skipti minnstu
máli. Við höfðum ígangsklæði og
ég peninga, svo að við vorum
sæmilega sjálfbjarga. .
Allt í einu datt mér í hug bíll-
inn, sem ég hafði leigt í Alex-
andríu. Hvað átti ég að gera við
hann? Það var ekki um margt að
velja. Ég tók umslag, stakk í það
bíllykiunum og skrifaði nafn
bílaleigunnar utan á. Siðan fékk
ég stúlkunni við upplýsingaborð-
ið umslagið og sagði henni að
bíllinn væri fyrir utan. Hún varð
dálítið undrandi, en gerði engar
athugasemdir. Ég hafði borgað
leivuna fyrir bílinn fyrirfram,
S”0 að....
Rétt fyrir tvö var kallað í há-
talarana og farþegar beðnir að
fara um borð í flugvélina. Gunn-
el gat ekki gengið, svo að ég bað
eina flugfreyjuna um aðstoð. Við
hjálpuðumst að því að koma
henni um borð.
Eftir klukkutíma flug varð
Gunnel ákaflega taugaóstyrk.
hendur hennar skulfu og hún bað
um sprautu. Hún var enn ölvuð,
en eiturlyfjaáhrifin voru greini-
lega byrjuð að dvína.
Eftir klukkustund í viðbót var
hún orðin alveg tryllt. Hún
hljóðaði og barðist um. Flug-
freyjurnar fóru með hana inn í
sjúkraklefa flugvélarinnar og
gáfu henni róandi sprautu. Þar
lá hún allt þar til er við komum
til Rómar.
Henni skánaði mikið meðan
við biðum á flugvellinum við
Róm. Stundum óróaðist hún þó
og varð ég þá að neyða ofan í
hana viskíi.
Frá Róm tókum við flugvél
heim til Svíþjóðar, þar sem við
fengum tækifæri til að jafna
okkur eftir ævintýrin hræðilegu.
Fyrir það höfðum við fulla þörf
— sérstaklega Gunnel.
☆
Á túnslætti
Framhald af bls. 27
og verzlunarmannahelgi. Það liggur
við, að börn kunni varla að telja,
þegar þau smitast af þeim hugsun-
arhætti að selja hvert sitt viðvik og
selja það dýrt. Smástelputryppi fæst
varla til að sitja yfir krökkum kvöld-
stund með frjálsan aðgang að út-
varpi, sjónvarpi, síma og bókum,
ísskáp og kökukössum, ásamt frírri
heimkeyrslu, fyrir minna en 25
krónur á klukkutímann. Og 16 ára
unglingur lætur ekki bjóða sér
minna kaup fyrir sumarvinnu þótt
atvinnuleysi sé en 30 ára maður
þaulvanur og flinkur verður að láta
sér og sínum duga til lífsframfæris.
Hér ganga að sumu leyti opin-
berir aðilar og stéttarfélög á undan
með lélegu fordæmi. Mér er kunn-
ugt um sveitarfélag, sem lét skóla-
krakka taka til og snyrta í kringum
skólann sinn eftir að skóli var úti f
vor og borgaði hverjum krakka 60
krónur á dag. Fyrir 16 árum var éc
á héraðsskóla þar sem við vorum
látin gera sama verk að viðbættum
landsbótum (gróðursetningu trjáa og
lagfæringu rofabarða), en fengum
ekki grænan eyri fyrir; mér er það
minnisstætt hvað þetta voru
skemmtilegir þrír dagar að vorinu
og síðan finnst okkur við eiga um-
hverfi skólans öðrum fremur. Samn-
ingar stéttarfélaganna kveða á tm
hvað skuli borgað fyrir ákveSið
verk, og svo er það vinnuveitand-
ans höfuðverkur hvort hann fær til
þess vana menn og fullburða eða
óharðnaða óvana unglinga. Vafalít-
ið má benda á krökkt af dæmum
þessu til sönnuar, ef út í slíka
dæmasöfnun væri farið.
Þá er blessaður gialdaseðillinn
kominn til skila og heldur með
fyrra móti í ár. Það er eins oq skatta-
yfirvöldin finni á sér, að slaemar
heimtur muni verða á tíundinni að
þessu sinni. Enda kemur örugglega
á daginn, að það vefst fyrir mörg-
um að gjalda keisaranum af þeim
tekjum sem unnið var fyrir f fyrra
með þeim tekjum, sem unnið er
fyrir f ár. Og menn spyrja nú sem
lengi áður: Hvenær verður tekið
upp staðgreiðslukerfi opinberra
gjalda hér á þessu landi? Er ekki
ólíkt heppilegra að gjalda þegar við
móttöku launa ákveðna hárnarkspró-
sentu í opinber gjöld og fá svo
heldur endurgreiðsluávísun um mitt
ár, í stað þess að fá tilkynningu um
að eioa að areiða svo og svo mikið,
minnst tugi en gjarnan hundruð
þúsunda. Mannskeonan er einu sinni
þannig sköpuð, að þegar hún fær
1000 krónur, eyðir hún þeim, en