Vikan - 26.06.1969, Blaðsíða 12

Úr
öskunni í
eldinn
óþægilegt fyrir hina gestina. Og hún spurði
sjálfa sig aftur, hvernig gæti staðið á því
að hann væri umborinn í þessu húsi.
— Eigum við að spila bridge? spurði herra
Proudfoot, þegar þau höfðu drukkið kaffið.
Frú Digby var hrifin af því að láta Masters
stjana við sig. Hann var hinn fullkomni
þjónn, þótt hann væri líka bílstjóri herra
Spillers. Það var sannarlega notalegt lífið
á Mon Plesir. Hún leit út um gluggann, og
virti fyrir sér nýju álmuna; þar var bíl-
skúrinn og íbúð fyrir Masters. Á þakinu var
gylltur vindhani, og það glampaði á hann í
kvöldsóiinni. Og hér var líka ágætis mat-
reiðslukona, það fann hún á matnum, og
eftir öllum sólarmerkjum var stofustúlkan
iíka prýðileg; þetta var sem sagt fyrirmynd-
ar húshald. Ef hún giftist nú herra Spiller,
þá fengi hún örugglega, í fyrsta sinn á
ævinni, eigin herbergisþjónustu. Hér var
nóg húsrými, ekki sízt þegar Betty væri
gift og farin að heiman ...
— Ég nenni ekki að spila, sagði herra
Goosh. — Ég tek trjágarðinn fram yfir. Hvar
í fjandanum er Masters? Segið honum að
koma með viský og sóda út í garðinn, —
flösku, það dugar ekkert minna.
Hann stakk feitum hnefanum niður i
vindlakassann og náði sér í lófafylli af
vindlum, áður en hann gekk út um svalar-
dyrnar á bókaherberginu, út í garðinn. Hin
fjögur spiluðu til klukkan hálf ellefu, þeg-
ar frú Digby stóð upp til að fara heim. Hús-
bóndinn bauð henni kurteislega að fylgja
henni.
— Unga fólkið sér um sig sjálft, sagði
hann í glettnistón, — það sér betur um sig
heldur en við gamla fólkið.
Frú Digby hló, svolítið vandræðalega,
þegar herra Spiller stakk höndinni undir
handlegg hennar, en hún maldaði ekki í mó-
inn, þegar hann gekk með henni þennan
stutta spöl að litla húsinu hennar. Henni
datt jafnvel snöggvast í hug að bjóða hon-
um inn, en henni fannst það ekki ráðlegt,
og hún rétti honum hvíta og mjúka hönd
sína. Hann hefði ekkert haft á móti því að
kyssa hana, ilmurinn í garðinum hennar
var svo tælandi. En áður en hann hafði kom-
ið sér að því, var hún horfin inn um dyrnar.
SIVÁSAGA EFTIR
NKOTIV SAVERS
Hinn mikli sannleikur í þessum
gamla málshætti rann upp
fyrir honum, þegar vindurinn
breytti sér og vindhaninn
ískraði.......
— Mér finnst sjálfum að gosbrunnurinn
sé punkturinn yfir i-inu, sagði herra
Spiller, ánægður á svipinn. — Ég er mjög
ánægður með trjágarðinn minn.
— Lítið á þessa dásamlegu alparósarunna,
sagði frú Digby dreymandi. — Sjáið hvað
vatnsdroparnir á blöðunum eru töfrandi.
Þeir glitra eins og demantar. Og steinbeðið,
með dökkum sýprustrjánum — stórkostlegt!
Það er einhver ítalskur blær yfir þessu öllu.
Herra Spiller vissi að sýprustrén voru
reyndar klippt rauðgreni, en hann leiðrétti
hana ekki.
— Kostar líka fúlgur, er það ekki? rumdi
herra Goosh.
Hann hafði fram að þessu verið þögull,
og frú Digby fannst þessi athugasemd tákn-
ræn fyrir manninn. Hún hafði lengi furðað
sig á hvernig staðið gat á því að slíkur maður
væri svo náinn vinur húsbóndans.
-- Nei, nei, sagði herra Spiller, — þetta
var ekki svo dýrt. Ég skal segja þér, gos-
brunnurinn er svo snilldarlega útbúinn, að
sama vatnið rennur í hring. Finnst ykkur
það ekki sniðugt? Ég held að gosbrunnur-
inn á Trafalgartorginu sé gerður á sama
hátt. Það liggur í augum uppi að ég lagði
töluvert í trén, en það er þess virði.
— Vissulega, vissulega! sagði frú Digby.
— Ég hefi alltaf sagt að þú ert sniðugur
kapitalisti, sagði herra Goosh og skellihló.
— Ég er enginn milljónamæringur, sagði
herra Spiller stuttlega, en bætti svo við í
vingjarnlegri tón: — En það gæti verið
verra. Ég fer frekar sparlega með, til dæm-
is læt ég loka fyrir gosbrunninn á kvöldin.
— Það var þér líkt, gamli nirfill, sagði
herra Goosh frekjulega.
Spiller var um það bil að svara honum,
en þá var hringt í matinn.
— Jæja, maturinn bíður, sagði hann og
honum var sýnilega léttara.
Frú Digby fannst andrúmsloftið nokkuð
þvingað, meðan á máltíðinni stóð, þótt
Betty stæði sig með prýði sem húsmóðir.
Hún var falleg og mjög ástfangin af herra
Proudfoot. Það var Goosh sem truflaði; hann
gleypti i sig matinn og drakk mikið. Hann
fór í taugarnar á Proudfoot, og var rudda-
legur við húsbóndann, að það var mjög
12 VIICAN
26. tbl.