Vikan - 26.06.1969, Blaðsíða 39

fjarlægðirnar séu að engu orðnar og
okkur sé llfsnauðsyn að hafa sem
mest og bezt samband við umheim-
inn. En samt er það örugglega svo,
að hollur er heimafenginn baggi og
að sumu leyti verðum við að við-
halda einangrun okkar og varast of
mikinn gleypugang út á við, ef við
ætlum áfram að vera sjálfstæð þjóð
andlega og efnalega. ☆
SumarbrauS
Framhald af bls. 24
aná bita af gráðosti og skreytið með
þunnum hreðkusneiðum.
7. Skerið snittubrauð í fremur
stóra bita, kljúfið þá eftir endilöngu
og smyrjið. Látið sundurskorna tóm-
ata á hvorn enda, skornu hliðina
upp, látið ögn af lifrakæfu á hvorn
helming, en á milli tómathelming-
anna má láta majones, sem t hefur
verið hrært dálitlu af sardínum I
tómat. Skreytt með agúrkusneiðum,
olivusneiðum (ef vill) og muldum
hnetum.
8. Smyrjið sundurskorin „rund-
stykki" og fyllið með eftirfarandi
hræru: 2 söxuð harðsoðin egg. 2—3
matsk. kaviar saltaður eða reyktur,
1 matsk. smáskorinn graslaukur, 1
matsk. smáskorið dill eða karsi.
9. Smyrjið rúg eða maltbrauð
með smjöri hrærðu með harðsoðnum
eggjarauðunum, dálitlu sinnepi og
fínklipptu dill eða karsa, leggið
gaffalbita ofaná, skreytið með harð-
soðnum eggjahvítum.
10. Smásaxið reykta, ólitaða síld,
blandið saman við majones, brað-
bætið með asparagus, látið ofaná
stórar franskbrauðsneiðar, skreytt
með agúrkusneiðum.
☆
Tvípunktar úr
Vínlandsferð
Framhald af bls. 7
það, að ég var bara ósköp venju-
legur í útliti. Sumir voru þó
ekki ánægðir fyrr en ég hafði
snúið mér í nokkra hringi, og
baðað út öllum öngum.
Svo hófst heilaþvotturinn, eða
skólinn. Þar var mér kennt allt
um ágæti bandarísks þjóðfélags,
og mikilfengleik íbúanna, og þar
var mér líka kennt allt um ör-
birgðina í Austur-Evrópu, og
kommúnistalöndum Asíu. Og þar
sem ég var þarna á vegum
kirkjusamtaka, kenndi bókstafs-
trúarmanneskjan hún móðir mín
mér allt um trúmál. Þessi fjöl-
skylda var Lútherstrúar rétt eins
og ég sjálfur, en einhversstaðar
hefur þeim, sem mér kenndu
þessi fræði í upphafi, orðið á í
messunni, ef marka má orð móð-
ur minnar. Á hverju kvöldi bað
svo þessi góða kona fyrir villu-
trú minni.
Bandaríkjamenn eru kirkju-
rækið fólk, enda getur það verið
betra fyrir suma á leið þeirra
upp metorðastigann. Allir virðu-
legir borgarar verða að eiga, eða
hafa átt, sæti í æðstaráði við-
komandi kirkju, en til þess að
komast þangað er betra að hafa
íþyngt samskotabaukinn, sem
gekk í hverri messu, vandlega í
nokkur ár. Safnaðarstarf er mik-
ið; t.d. eru sunnudagsskólar fyrir
alla aldursflokka, og fermingar-
undirbúningur stendur í hvorki
meira né minna en 3 ár. Það var
engin spurning um hvort ég vildi
fara í sunnudagsskóla eða ekki,
það var hluti af „prógramminu".
Ég sé heldur alls ekki eftir því,
þar sem umræðuefnið var ákaf-
lega víðtækt. Síðasta daginn sem
ég kom þar, var farið með Faðir-
vorið í endann eins og venjulega,
og þar á eftir var farið fjórum
sinnum með setningu sem ég
hafði lagt mig allan fram við að
kenna bekknum yfir veturinn:
„Trunt trunt og tröllin í fjöllun-
um!!!“
Mér líkaði vel í skólanum. Þar
hafði ég svo til algjörlega frjáls-
ar hendur með hvað ég lærði, og
það er eins víst og jörðin er
hnöttótt, að ég notaði mér það.
Það voru tvö skyldufög, Amerísk
saga og Amerískar bókmenntir,
en auk þess dundaði ég við að
læra vélritun, ræðumennsku,
þjóðfélagsfræði og blaðamennsku
sem veitti mér tækifæri til að
vinna við skólablaðið, sem kom
út tvisvar í mánuði.
Hér um bil 30% af 850 nem-
endum skólans voru blakkir, og
líkaði mér nokkuð vel við þá.
Hvorki betur né verr, yfirleitt
var liturinn eini munurinn sem
ég fann á þeim. Og þó ... Nokkr-
ir þeirra báru sjúklegt hatur í
brjósti til hvíta mannsins og
þjóðfélags hans. En þeir voru þó
tiltölulega margfalt færri en þeir
hvítu sem ólu með sér sömu til-
finningar til hinna blökku. Lítið
bar þó á ókyrrð meðal nemenda,
en þó minnist ég þess, að ein
stúlkan, bráðhugguleg, fór út
með blökkupilti. Varla er hægt
að segja að nokkur hvítur piltur
hafi gert svo mikið sem að tala
við hana eftir það. Og eitt sinn
langaði mig að fara í bíó eða
eitthvað með blakkri vinkonu
minni, en ég hætti fljótlega við
það, þar sem ég hafði á tilfinn-
ingunni að mín ágæta móðir
myndi hreinlega sálast úr hjarta-
sorg og skömm. Hverfið sem ég
bjó í, var eitt bezta hverfi þess-
arar 55 þús. manna borgar, og
næsta lóð við heimili mitt var
óbyggð. f kringum þakkarhátíð-
ina berst sú fregn til eyrna íbúa
hverfisins, að blökk fjölskylda
hafi hug á að kaupa þessa lóð,
og byggja þar. Tveim dögum síð-
ar höfðu íbúar hverfisins keypt
upp lóðina, og var ekki farið að
hreyfa við henni þegar ég fór
þaðan.
Félagslífið í skólanum var stór-
kostlegt. Þar voru klúbbar sem
unnu að öllu milli himins og
jarðar, m.a. furðulegur klúbbur
sem kallaðist „Pep-club1', eða
Fjarlægið
naglaböndin
á auðveldan hátt
*Fljótvirkt *Engar sprungur
* Hreinlegt * Sársaukalaust
Hinn sjálffyllti Cutipen gefur mýkj-
andi lanolín blandaðan snyrtilög, einn
dropa í einu sem mýkir og eyðir
óprýðandi naglaböndum. Cutipen er
eins og fallegur óþrjótandi sjálfblek-
ungur sérstaklega gerður til snyrting-
ar. Hinn sérstæði oddur hans snyrtir
og lagfærir naglaböndin svo að negl-
ur yðar njóti sín. Engra pinna eða
bómullar er þörf. Cutipen er algjör-
lega þéttur svo að geyma má hann í
liandtösku. Cutipen fæst í öllum
snyrtivöruverzlunum. Handbærar á-
fyllingar.
CuMfr&n*
Fyrir stöKkar neglur biðjið um Nutri-
nail, vítaminsblandaðan naglaáburð
sem seldur er í pennum jafn hand-
hægum í notkun og Cutipen.
UMBOÐSMAÐUR:
J. Ó. MÖLLER & CO.
KIRKJUHVOLI, REYKJAVÍK
Liljubindi eru betri.
Fást í næstu búð.
fjörklúbburinn. Markmið þessa
klúbbs var að halda uppi fjöri og
áhuga á íþróttaleikjum skólans,
en af því var mikið. Til að mynda
stóð þessi furðulegi klúbbur fyr-
ir samkomum í leikfimisal skól-
ans, eftir skólatíma, og það var
ekkert gert annað en að öskra og
æpa. Mér þótti þetta að vonum
furðuleg samkoma í fyrsta skipti
sem ég var viðstaddur, og ég
spurði nærstaddan nemanda hver
tilgangurinn væri. Jú, tilgangur-
inn var augljós, fannst honum.
Að koma fjöri og baráttuvilja í
bæði nemendur og það kapplið
sem átti að leika fyrir hönd skól-
ans þá um kvöldið. Seinna fór ég
að hafa gaman að þessum sam-
komum, og gólaði engu minna en
hinir. Þá réði þessi merkilegi
klúbbur einnig yfir miklu klapp-
liði, sem í voru raddsterkustu
kvenverurnar í hópi nemenda.
Á kappleikjum voru þessar val-
kyrjur í skrautlegum einkennis-
búningum, og æptu og klöppuðu
— oft á aðdáunarverðan hátt.
Litla „systir“ mín, 10 ára gömul,
kvað það vera hennar æðsta
draum, að komast í svon klapp-
lið, og því æfði hún sig heima!
Hvers átti ég að gjalda?
Ein var sú kennslukona í skól-
anum, sem ég tók miklu ástfóstri
við. Þetta var eldri kona, og
kenndi ræðumennsku. Hún átti
rúmlega tvítugan son, sem gerð-
ist sjálfboðaliði í landgönguliði
hersins, og var sendur til Viet
Nam með það sama. Hún talaði
mikið um þennan son sinn, og
sýndi okkur oft myndir af hon-
um, og las upp úr bréfum sem
hann hafði sent móður sinni frá
vígvellinum. Um jólin gekkst
nemendasambandið fyrir því, að
nemendur sendu hermönnum þar
eystra jólagjafir: rakvélar,
myndablöð og annað slíkt. Til að
reka áróður fyrir þessu fyrirtæki,
las svo frú McConnell, en það
var kennslukonan mín, úr bréfi
frá syni sínum í hátalarakerfi
skólans. Undir lokin brast hún í
grát. Mánuði seinna heyrðist
rödd skólastjórans öllum að óvör-
um allt í einu í hátalarakerfinu:
Erindið var að tilkynna lát son-
ar frú McConnell. Féll fyrir föð-
urlandið, eins og skólastjórinn
orðaði það.
Annar kennari er mér líka
minnisstæður, og vorum við góð-
ir vinir. Það var bókmenntakenn-
arinn, ungur maður að nafni Ray
Gerrell. Eg kallaði hann venju-
lega Ray Baby — en aðeins þeg-
ar enginn heyrði til. Hann var
sá sem var sem hrifnastur af
Loftleiðum. Ray Baby hafði mik-
inn áhuga á íslandi, og sl. sumar
ætlaði hann að stanza hér í
nokkra daga á leið sinni til Ev-
rópu, þ.e. meginlandsins. Hvort
af því varð veit ég ekki, og þyk-
ir mér það miður, þar sem ég
var búinn að lofa honum að ég
skyldi koma honum í kynni við
ljóshærða og leggjalanga sjó-
mannskonu. — Ray Baby hafði
26. tbi. VIKAN 39