Vikan - 26.06.1969, Blaðsíða 45

— Já, það fer kver til prentunar á morgun, hjá sama útgefanda.
Manstu eftir fyrstu ljóðabókinni?
— Hvort ég man?
— Þessi er betri. Þetta erú ljóð.
Stack kom með bakka.
— Fáðu þér sjálfur, Michael.
Michael hellti svolitlu koníaki í glas, og dreypti á því. Svo kveikti
hann í sígarettu og settist.
— Ilvenær ætlið þið að giftast?
— Hjá fógeta, eins fljótt og hægt er.
— Jæja! Og hvað svo?
— Dinny ætlar að sýna mér England. Meðan sólin skín verð
ég til friðs.
— Ferðu aftur til Sýrlands?
Desert hristi upp púðann við hlið sér.
— Ég veit það ekki; eða réttara sagt ef til vill. Hún ræður því.
— Heyrðu vinur, sagði Michael.
— Já.
— Þekkir þú náunga sem heitir Telfourd Yule?
— Ég kannast v'.'ö nafnið, — einhverskonar rithöfundur.
— Hann er nýkominn frá Arabiu og Súdan, og hann kom með
furðulega sögu. Án þess að líta upp, varð Michael var við að Wil-
frid rétti snögglega úr sér.
— Hún kemur þér við; — er furðuleg og líka mjög skaðleg.
Hann vildi að þú fengir að vita að þetta væri orðið almælt.
— Jæja!
Michael stundi.
— í stuttu máli: Bedúínarnir halda því fram að þú hafir lofað
að taka Múhameðstrú, þegar þeir hótuðu að skjóta þig. Þetta frétti
Yule bæði í Arabíu og í Libyu, það var getið um nafn ættarhöfð-
ingjans, staðurinn var Darfur, og svo var sagt hver Englendingur-
inn væri. Ég lofaði að segja þér þetta; fyrirgefðu mér.
Það varð dauðaþögn. Michael leit upp. Það var erfitt að horfa
á kvaladrættina á fallegu andliti Wilfrids.
— Það er ekkert að fyrirgefa; þetta er satt.
— En heyrðu m:g nú, vinur sæll! Orðin hrukku út úr Michael,
og svo varð þögn.
Desert stóð upp, gekk að skúffu og tók upp handrit, sem hann
rétti Michael.
— Hérna, lestu þetta!
í tuttugu mínúlur, meðan Michael las handritið, heyrðist ekk-
ert hljóð, nema skrjáfið í blöðunum. Svo lagði Michael handritið
frá sér:
— Stórkostlegt!
— Já, en þú hefðir aldrei hagað þér svona.
— Ég hefi ekki hugmynd um hvað ég hefði gert.
— Ó, jú, það er ekkert vafamál. Fyrsta hugsun mín var: —
Skjóttu, og farðu til fjandans! Ég vildi óska að ég hefði gert það,
þá væri ég ekki hér. Það skrítna er, að ég er viss um að ég hefði
aldrei látið undan, ef þeir hefðu hótað mér pyndingum, en þó
vildi ég heldur deyja en að vera pyndaður.
— Pyndingar eru ódrengilegar.
— Maðurinn hafði óbeit á því að skjóta mig, og hann grátbað
mig um að losa hann frá þessari skyldu. Bróðir hans var vinur
minn. Það er alveg ótrúlegt hvað þessir ofstækismenn geta fundið
upp á. Ég sé ennþá augu hans fyrir mér; það var eins og hann
væri undir álögum.
— Það er ekkert um þessa hlið málsins í kvæðinu, sagði Michael.
— Það getur varla kallazt afsökun að vorkenna, sagði Michael.
— Þessutan held ég að hefði verið um eitthvað annað að tefla en
trúarbrögð, hefðu viðbrögð mín orðið önnur, þau eru yf'rleitt yfir-
borðskennd. Ef ég þarf að deyja fyrir eitthvert málefni, þá verður
það að vera raunverulegt.
Michael leið illa. — Heldurðu ekki að þú gætir neitað þessu?
— Ég neita engu. Ef til kemur, þá stend ég við það.
— Veit Dinny þetta?
— Já, og hún las ljóðið. Hún er engum lík, — stórkostleg.
— Þessvegna finnst mér þú ættir að neita þessu, hennar vegna.
— Nei, en ég ætti ekki að binda hana við mig.
— Ef ég þekki Dinny rétt, þá veit ég að hún hefði eitthvað að
segja, og hún er innilega ástfangin af þér, Wilfrid.
— Það er það sama hér!
— Hugsaðu þér ef blöðin ná í þetta. Michael virti Wilfrid fyrir
sér, svo sagði hann glaðlega. — En Yule frétti þetta í eyðimörk-
inni, það er ekki víst að það berist út.
— Það sem skeður í eyðimörkinni, fréttist í basaranum daginn
eftir; ég verð að horfast í augu við það.
— Ef það er eitthvað sem ég get gert fyrir þig, þá láttu mig
vita, gamli vinur!
Framhald í næsta blaði.
26. tbi. VIKAN 45