Vikan - 18.12.1969, Page 44

ONSON
Gaslampi
TILVALIN TIL JOLAGJAFA
Lóðar # losar ryðgaða
bolta og rær * hreinsar
og þurrkar rafkerti #
losar málningu af við-
kvæmum flötum * þíðir
frosnar vatnsleiðslur *
nothæfur sem suðutæki
# og hentar við óteljandi
fleiri verk.
Just tha limited flame you need
to atrip windowframes of pfilnf I
of heating up.
tifes when fixing
or walis.
Play • little he« oMroten witer It lles down to glvo a 'Butaen
plpee. you'll have thent thtwod butnei' oftoct for many lebore-
Innotiino. . toryuaoa.
f Stillanlegur logi
hvaða verk sem er.

Einkaumboö: I. GUÐMUNDSSON & CO. H.F.
Reykjavík
hring á sviðinu. En þá sá hann að
Pennyway var kominn til Batshebu.
Frank stökk af hestinum, þaut fram
meðal áhorfenda og greip í kraga
hins skjálfandi ráðsmanns.
— Ha, aumi þræll! öskraði hann.
— Ef þú svíkur mig, ertu dauðans
matur En ef þú þegir og ert mér
trúr, skaltu fá ríkuleg laun!
Gleðilætin náðu nú hámarki. All-
ir héldu að þetta væri liður af
skemmtuninni. Það var aðeins Bats-
heba sem ekki kunni að meta þetta.
Hún sneri sér að herra Boldwood
og sagði:
— Ég er hissa á herra Pennyway,
að hann skuli láta hafa sig í svona
fíflalæti. Svo þagnaði hún. Lögreglu-
menn voru nú komnir í leikinn, og
reyndu að fanga hetjuna, sem
barðist svo hraustlega. Hann dró
sverð sitt úr slíðrum, sveiflaði því
í allar áttir, og að lokum reyndi
hann að ná til Ijóskersins í loftinu.
Frank Troy hafði kunnað að beita
sverði, hann var miklu fimari en
þessi leikari. Minningarnar um sól-
bjarta daginn milli hæðanna komu
fram í huga Batshebu, og augu
hennar urðu dökk af sorg.
Lögreglan var rekin á flótta, Dick
Turpin hafði sigrað, hann komst
undan. Tryggi hesturinn bar hann
áleiðis að bænum York. En fyrir
framan kirkjuna fór hesturinn að
skjögra. Dick Turpin stökk af baki.
— Nem staðar hrausta hetja, söng
Frank, og rödd hans hafði aldrei
verið dýpri og hljómmeiri. Nú var
hann laus við Pennyway. Batsehba
hafði ekki borið kennsl á hann. Að
minnsta kosti vonaði hann það!
Og hann hélt söngnum áfram,
lýsti átakanlega tryggð hestsins og
sorglegum endalokum. Tárin runnu
niður feitar kinnarnar á Cainy Ball,
og allt í kring tók fólkið þátt í
þessum angurblíða söng hetjunnar,
og örlög hestsins. Svo var dauða-
þögn.
Frank gekk fram um nokkur skref,
hesturinn stóð upp, og aðdáunar-
hrópin kváðu við. Konurnar, og
jafnvel nokkrir af karlmönnunum
þurrkuðu sér um augun. Cainy
snýtti sér í geysistóran vasaklút.
Batsheba klappaði ákaft og Bold-
wood leit á hana og brosti.
Aug hans túlkuðu innilegar til-
finningar hans, en enginn tók eftir
því. Enginn nema Frank. Hann stökk
á bak svarta hestinum og þeysti út
af sviðinu.
William Boldwood mundi varla
hvenær síðast hafði verið haldin
veizla á heimili hans. Það hafði ver-
ið i tíð foreldra hans, en síðan hann
tók við búsforráðum hafði hann
ekki hirt um að halda samkvæmi.
Sem betur fór vissi heimilisfólk hans
að honum var mikið í mun að allt
yrði upp á það fullkomnasta, svo
allir gerðu það sem bezt þeir gátu.
Það var engu til sparað og ekkert
mátti vanta. Hvað var að sjá þennan
mistiltein, hann var rytjulegur og
án berjaklasa.
— Cunning! kallaði hann. —
Cunning!
— Já, herra. Gamli brytinn kom í
skyndi.
— Þér verðið að ná í skárri mist-
iltein, skipaði hann. — Eru örugg-
lega nógu margir stólar? Hvernig
er það með borðbúnaðinn?
— Við höfum nóg af stólum, og
ég held að borðbúnaðurinn sé líka
í bezta lagi. Það vona ég að minnsta
kosti.
— Vonið? Vonið! Sendið strax til
bæjarins og látið ná í fleiri stóla.
Hér má ekkert vanta. Hér hafa ekki
verið hátíðahöld síðan ég var á
barnsaldri!
— Nei, herra, það veit ég.
— Hm. Boldwood lét sem hann
sæi ekki brosið i augum gamla
mannsins. Hann snerist á hæl og
hljóp upp stigann. Það var kominn
tími til að hafa fataskipti. En á leið-
inni upp mætti hann ungum manni,
leiguþjóni. Ungir menn vissu líklega
allt um tízkuna.
— Segið mér eitt, hvernig hnýta
menn hálsbindin nú til dags? Vitið
þér það?
— Ég, herra? Nei, herra, það veit
ég ekki.
Boldwood yppti öxlum og hélt
áfram upp stigann. Hann mátti ekki
eyða miklum tíma í fataskiptin. Það
var allt annað sem var meira áríð-
andi.
Hann einn hafði lykilinn að af-
læsta herberginu. Hreingerninga-
konurnar höfðu spurt eftir þessum
lykli, en hann lét þær ekki hafa
hann. Þetta var hans leyndarmál,
enginn mátti vita hvað hann geymdi
þarna.
Það voru allar gjafirnar til Bats-
hebu, einnig mjög fagur brúðar-
kjóll. Margir kjólar í öllum uppá-
haldslitum hennar, silkiskór, knippl-
ingar og sjöl; — ósköpin öll af
pökkum í öllum stærðum. Allir
voru þeir snyrtilega vafðir, og á
öllum stóð: Batsheba Boldwood.
Hann leitaði að sérstökum pakka,
fann hann og tók upp hringinn.
Augu hans Ijómuðu. Hún átti að
verða eiginkona hans. Hún hafði
lofað að veita honum svar í kvöld.
Hann stakk hringnum í vasann
og flýtti sér niður.
Batsheba vissi að nú komst hún
ekki lengur hjá því að veita honum
svar við spurningu hans, en hún
var ennþá í jafn miklum vafa, jafn
skelfd og áður. Það var notalegt að
vera samvistum við William Bold-
wood, láta hann þjóna sér taka á
móti njálp hans og aðdáun. En að
elska hann ,það var allt annað mál,
— að verða konan hans . . . Nei,
hún gat ekki einu sinni hugsað þá
hugsun til enda
— Gabriel, hvað á ég að gera?
spurði hún í vandræðum sínum. —
Ég get ekki frestað þessu lengur.
Ég hefi verið að fletta biblíunni, til
að finna einhver leiðbeiningarorð,
en ég finn ekki neitt til að fara eftir.
— Gefðu herra Boldwood loforð
á þeim forsendum, sem hann hefir
sjálfur stungið upp á, svaraði Gabri-
el. Hann varð að taka á öllu sínu,
44 VIKAN 51-tbl-