Vikan - 17.09.1970, Blaðsíða 17

engin ljós. Þeir
hristast til og frá,
fullir af fólki, sem
allt bíður í maganum
á strætóunum og bíður
þess að vera hrækt út á götuna,
eins og hvalux-inn spýtti Jónasi
úr sér forðum. Honum hefur
sennilega orðið bumbult eins og
strætónum, sem á að aka fólk-
inu heim og finna svitalyktina,
tóbaksfýluna og timburmennina,
sem alla ætla að drepa á mánu-
dagsmorgnum.
Svo fara farþegarnir að treysta
á það að strætóstjórar leggi al-
drei af stað fyrr en rétt eftir að
þeir eiga að fara. Það er að segja
strætóstjórar, sem aka strætón-
um, sem ég fer með. Hinir sem
keyra af torginu eru skikkan-
legir. En það er áreiðanlega
vegna þess að það er banki við
torgið.
Þeir haga sér rétt eins og ég
og skreppa í búðir og kaupa sér
sígarettur og svo kemur þetta
fyrir. Það reynist vera nýr
strætóstjóri við stýrið.
Hann er ekki farinn að drekka
kaffi í tíu mínútur af hverjum
hálftíma og hann bíður ekki eft-
ir því að klukkan verði kortér
yfir. Hann fer á réttum tíma!
Og þarna stöndum við öll sem
treystum á óstundvísu, kaffi-
þyrstu strætóstjórana, bíðandi og
misstum af strætó.
Er það ekki voðalegt? Eg er
að hugsa um að ganga niður að
aðgæta, hvort hann er
grænn eins og augun
í mér eða grár eins og
augun í honum Jóni mín-
um Jónssyni.
Hann er grænn, þegar honum
er sama um allt og þegar hann
vill bara vera fallegur. Hann er
grár, þegar hann er reiður.
Sjórinn er aldrei eins.
Eg hef lesið um það, að vand-
ræðaunglingar séu vandræða-
unglingar, af því að í þeim búi
svo mikið gott, að þeir viti ekki,
hvernig það á að komast á yfir-
borðið, og þess vegna séu þeir
svona miklir vandræðaungling-
ar.
Eg er svona mikil vandræða-
kona, af því að í mér býr svo
mikið vont — og það kemst al-
drei á yfirborðið, af því að yfir-
borðið er svo gott.
Þetta vonda er ég, sem er inn-
an í mér, sem er innan í mér,
sem veit að lögtaksmenn koma
á laugardagsmorgnum og það er
mér að kenna að þeir koma.
Mér finnst gaman að sjá þá. Á
eftir skal ég segja ykkur, hvern-
ig ég tek á móti þeim. Þeir sanna
mér, hvað ég er vond. Að í mér
búa árar og púkar. Litlir drísil-
djöflar, sem hamast og reyna að
lifp og komast út.
Ég er ekki drekkandi kaffi-
kerling meðan ég á litlu púkana
skríðandi og iðandi fyrir innan
tinnúftav.sem ég sé í speglinum.
Tinna get'úr-verið græn. Tinna
þarf ekki að vera ..................
Mig langar til að vera góð, en
það er svo leiðinlegt. Það er
hundleiðinlegt að vera eins og
allir hinir. Það er samt verra að
gera eitthvað til að láta á sér
bera og það jafnvel eins þó að
mann hafi aldrei langað til að
láta á sér bera.
Það er eins og að gera í sig
á almannafæri. Að leysa niður
um sig á torginu og láta alla
horfa á mann skíta þar. Og það
jafnvel í dág, þegar það er orð-
ið fínt að skrifa um hland og
skít.
Krakkarnir eru meira að segja
farnir að þora að kalla það hland
og skít og hætt að segja kúkur
og piss.
Hvað á maður að gera, þegar
drísildjöflarnir bölsótast og
djöflast fyrir innan rimlana og
höftin og krefjast þess að eitt-
hvað sé gert? Það er allt í lagi
fyrir snillingana — ekki fyrir
aumingja eins og mig.
Snillingarnir búa til snilldar-
verk úr hamaganginum og af-
saka sig með séníalítetinu. Ég
hef enga afsökun. Ég flý bara.
Ég er nefnilega ein af þeim,
*. / »
sem flýja..veruleikann,.úf ’þ.ví að
við þorum'ékki.að-hOrfast í kugu.
við hann. Og samt veit ég hver
veruleikinn er.
Hann er lögtaksmennirnir, sem
koma á laugardagsmorgnum.
Eini veruleikinn sem er.
Hvað eiga ræflar eins og ég
með græn og glær augu að gera
við drísildjöflana, fyrst við eig-
um ekki neistann, aðeins hama-
ganginn?
Er ekki betra að vita. að ég er
ekki neitt nema fægð, græn,
gneistandi augu, sem minna á
lítið glerbrot í fjörunni, þegar
ég var telpa?
Grænt glerbrot liggjandi inn-
an um dósir og þang. Glitrandi,
lítill eðalsteinn, sem aldrei varð
neitt nema glerbrot, en áleit
samt að hann mætti vera annað
og meira? Svona rétt eins og ég.
Tómur og titrandi, lítill og
kallandi. Vonandi, bíðandi, al-
drei fáandi eitt eða neitt.
Eða kannski alltof mikið Allt
sem hugurinn girntist, en drísil-
djöflarnir ekki.
Framhald á bls. 41
38. tbi. VIKAN 17