Vikan - 17.09.1970, Síða 22

Lucinda var háttuð, þegar ég
kom. Tessa var eitthvað að
stússa í eldhúsinu og Liam sat
og horfði á hana. Ég sagði þeim
frá orðaskiptum okkar Joels.
Liam hristi höfuðið. — Þú hef-
ur létt á skapi þínu, sagði hann
þurrlega. — En Savalle er eitur-
naðra, hún er lúmsk. Ég hugsa
að Nicholas takist aldrei að hafa
hendur í hári hans, jafnvel þótt
hann haldi vörð dag og nótt. Ég
ætla að tala við Savalle, sagði
hann lágt en með miklum þunga.
Tessa var skelfd á svipinn, þeg-
ar hún leit upp.
— Liam, Luci er komin heim,
heil á húfi. Ég vil ekki að þú
farir að blanda þér í þetta. . . .
— En ég ætla að blanda mér
í það! sagði hann ákveðinn.
Það var svo mikil ástúð í
augnaráði þeirra beggja að þrátt
fyrir allt, fann ég til innilegrar
gleði.
— Hvað hefurðu hugsað þér
að gera, Liam? spurði ég.
— Fara aftur til High Trees
og bíða þar til Savalle kemur
heim, sagði hann rólega.
— Ég fer með þér, sagði ég.
— Savalle er hættuleg og það
er betra að við séum tvö!
Hann vildi ekki heyra það
nefnt, sagðist ekki ætla að fela
sig í pilsunum mínum, en Tessa
var mér sammála og það endaði
með því að ég fékk að ráða.
Klukkan var rúmlega ellefu,
þegar við komum til High Trees.
Liam kveikti ljós og fann eitt-
hvað að drekka handa okkur.
—■ Hve marga menn hefur Sa-
valle haft uppi hjá sér á kvöld-
in? sagði hann.
— Hvernig veizt þú . . . ?
spurði ég undrandi.
— Ég sit oft í klúbbnum á
kvöldin, svaraði hann. — Ég sé
að dyrnar í veggnum eru mikið
notaðar. Það er skiljanlegt að
Savalle lagði svo mikið upp úr
að fá þær opnaðar og gróðurinn
klipptan í burtu. Hve oft hefur
Stuart Kimberley heimsótt hana
bakdyramegin?
Þessi spurning kom mér svo á
óvart að ég hafði ekki svigrúm
til að hugsa. — H . . . hefur þú
séð hann? spurði ég.
— Nei, þetta er bara ágizkun,
viðurkenndi hann. — En segðu
mér það samt.
—- Ég hef aðeins einu sinni
heyrt til hans.
Liam klappaði á hönd mína.
— Veslings Serena! En þú skalt
ekki hafa áhyggjur af honum,
hann jafnar sig, þegar hann er
orðinn þreyttur á Savalle, þá
kemur hann til þin aftur!
— Ég kæri mig ekki um hann
,,aftur“! Joel heimsækir hana
líka. Hvort þeir eru fleiri, veit
ég ekki.
— Hvers vegna hefur þú ekki
sagt Nicholas þetta?
— Mér finnst hann vera bú-
inn að líða nóg hennar vegna,
þótt þetta bætist ekki við
áhyggjur hans.
— Já, þú hefur rétt fyrir þér,
sagði Liam lágt. Hann sat svo
grafkyrr og ég hélt helzt að hann
væri að sofna, en svo sá ég
ausnaráð hans, og það var sann-
arlega ekkert syfjulegt við það.
Savalle kom klukkan hálf tólf
og var ekki alveg einsömul.
Við heyrðum að tveir eða þrír
bílar voru stöðvaðir fyrir utan
hliðið, heyrðum raddir og hlát-
ur. Nokkru síðar stakk Savalle
lyklinum í skráargatið og sveifl-
aði sér inn fyrir, reif upp dyrnar
og hló, þegar hún kom auga á
okkur. Tíu, tólf manns komu fast
á eftir henni með miklum há-
vaða.
Skinnkraginn hékk á annarri
öxl hennar, hárið var úfið og
laust, andlitssnyrtingin þurrkuð
út og hún átti erfitt með að
standa á fótunum.
— Hér skal verða glatt á
hjalla í kvöld, sagði hún með
grautarlegri rödd. — Savalle er
komin heim. Hér á ég heima og
við skulum skemmta okkur vel!
Elsku Liam, en hve gaman er að
sjá að þú skulir bíða eftir mér!
Liam var ekki eins hlédrægur
og bróðir hans, enda þurfti hann
ekki að taka tillit til hjúskapar
við þessa tæfu. Hann gekk rak-
leitt til Savalle, þreif til hennar
og sneri henni við, að gestunum,
, sem fylltu anddyrið. — Viltu
biðja þetta fólk að fara héðan!
sagði hann hátt og, skýrt. — Hér
verður ekkert samkvæmi í nótt,
Savalle!
Hún neitaði, reyndi að snúa
sig af honum, en hann hélt hönd-
um hennar föstum fyrir aftan
bak. Nokkrir gestanna, sem ekki
voru mjög drukknir, færðu sig
nær útidyrunum.
— Hvernig vogar þú þér að
gera þetta, öskraði Savalle, —
þetta er mitt heimili! Þú ert ekki
maðurinn minn!
— Nei, Guði sé lof, sagði Li-
am innilega. — Savalle, nú seg-
ir þú fólkinu að fara héðan á
stundinni! Það var hótun í
hverju orði.
Hún losnaði við það ómak.
Þeir, sem eftir voru af gestun-
um, tóku til fótanna og flýttu
sér út. Rétt á eftir heyrðist að
bílarnir óku af stað, hver af öðr-
um. Ég heyrði að sumir hlógu
vandræðalega. Það langar engan
til að láta blanda sér í rifrildi.
Ég var hissa á að Stuart skyldi
ekki vera þarna með, hún hafði
sagt að hún ætlaði út með hon-
um.
— Þú hefur eyðilagt fyrir mér
kvöldið! öskraði Savalle. —
Hvernig vogar þú þér að koma
hingað og taka ákvarðanir, Li-
am! Þetta er mitt heimili!
- Það er Nicholas sem ræður
húsum hér, sagði Liam þurrlega.
— Þú hefur fyrir löngu misst
réttinn til að kalla þig húsmóð-
ur.
Hann hrinti henni niður í stól-
inn, sem Tessa hafði setið í með
Lueindu í fanginu. Svo beygði
hann sig yfir hana, hélt höndun-
um á stólbríkunum, svo hún gat
ekki staðið upp.
— Þú lokaðir Lucindu inni í
garðhúsinu! sagði hann.
Savalle glápti reiðilega á hann.
Mér datt í hug öskrandi tígris-
dýr, sem sleikir sár sín. — Hún
átti það skilið, svona snuðrari,
sem laumast inn í garða fólks!
•— Hve lengi hafðir þú hugs-
að þér að halda henni þar?
spurði Liam.
Savalle yppti öxlum. Ég sá,
mér til skelfingar, að henni var
alveg sama. — Ég gleymdi henni
reyndar....
— Hún sagði að þú hefðir ver-
ið þar með Joel Weir. Þú hefur
lélegan smekk, Savalle!
Hún hallaði höfðinu aftur á
bak, og horfði á hann undan
hálfluktum augnlokum. —■ Jæja,
finnst þér það, sagði hún með
grautarlegri rödd. — Hann er
eftir mínum smekk, Liam. Reglu-
legt karlmenni, sem veit hvað
hann vill! Ég býst við að þú ætl-
ir að segja Nicholas frá því, er
það ekki?
— Auðvitað, sagði Liam.
Þá hló hún. — Það er ekki
skilnaðarsök að kyssa annan
karlmann, það veiztu. Nicholas
er búinn að reyna að finna ein-
hverja átyllu til að losna við mig
í mörg ár, en ég er sniðug. Segðu
honum hvað sem þú vilt, en
haltu þessum krakkaskratta frá
garðinum mínum! Og nú verður
þú að fara, Liam, ég ætla að
fara í rúmið!
— Ekki ennþá. Hægt og ró-
lega sveigði hann andlit hennar
■upp á við, þannig að hún neydd-
ist til að horfa í augu hans. —
Ef þú snertir Lucindu nokkurn
tíma aftur, þá verður mér að
mæta! Ég skal þá ná mér niðri
á þér, á allt annan hátt en Nic-
holas getur gert. Nicholas er
kvæntur þér og það er staðreynd,
sem hann tekur tillit til. É'g virði
hann fyrir það, en það bindur
hendur hans. Ég hef ekki bundn-
ar hendur, mundu það, Savalle!
Hún rak upp svo hræðilegt
öskur að mér fannst blóðið
storkna í æðum mér. Liam gaf
henni utan undir, svo hún þagn-
aði strax og starði á hann og
pírði augun.
— Þú skalt einhvern tíma
iðrast eftir þetta, Liam, sagði
hún með silkimjúkri rödd.
— Þetta er eins og þriðja
flokks leiksýning, sagði hann
með fyrirlitningu. — Hugsaðu
þér hvað hefði skeð, ef við hefð-
um kallað á lögregluna! Hvað
hefðir þú sagt þeim? Að hún
minnti þig alltaf á Cheryl? Ég
efast um að þú segðir þeim að
hún hafi verið vasaútgáfa af
móður sinni? Sagt þeim að hún
hafi alltaf öskrað og stappað í
gólfið, til að fá vilja sinn?
Komdu þér út héðan,
hvæsti hún. — Og láttu aldrei
sjá þig á High Trees framar!
— Ég vil ekki hafa neitt
saman við þig að sælda
framar, Savalle, sagði
Nicholas rólega. — Ég sel
High Trees og flyt til út-
landa. Ég held varla þú getir
elt mig um hálfan heiminn
til að fá hefnd.
— Jæja, get ég það ekki?
sagði hún. — Við sjáum nú
til, Nick!
— Ég fer þegar mér sýnist.
Og mundu hvað ég sagði, Sa-
valle. Ef þú snertir Lucindu einu
sinni ennþá, þá gleymi ég allri
siðmenningu! Hann gekk til mín.
— Við skulum koma, sagði hann
snöggt.
Savalle staulaðist á fætur. Hún
beygði sig niður og náði í skinn-
kragann, sem hafði fallið á gólf-
ið, sveipaði honum um sig með
drottningarsvip.
— Cheryl! sagði hún lágt. —
Cheryl!
Svo rak hún upp æðislegan
hlátur, sem ómaði eftir okkur
niður stíginn.
Morguninn eftir hringdi Liam
og sagði mér að hann hefði séð
22 VIKAN 38 tbi.