Vikan - 17.09.1970, Síða 28

Á dvalarheimilinu Sunnuborg.
„Sjá, sumarið er í nánd.“
Esjan, fjall Reykvíkingsins
brosir sínu fegursta brosi móti
hækkandi sól.
Valllendisteigar við hlíðarfót
teygja sig upp í gráa skriðu og
grænn nýgræðingurinn gægist
forvitnislega upp úr þelanum.
Kollurinn, sem í vetur var
hvítur og kaldur, skartar nú
ljósum silfurþráðum í brúnum
Bjarni hefur þá náSargáfu að skilja
hesta ekki lakar en menn. Sonur hans
er líklegur til að vera sama sinnis.
haddi, rétt eins og fagurhærð
kona, sem vill gera sig ennþá
eftirtektarverðari og yndislegri
með því að leggja sér þessi til-
brigði til fyrr en móðir náttúra
býður þau fram.
Svöl alda utan af hafinu
mynnist blítt við fjöruna hans
Benedikts frá Vallá.
Hlý vorgolan andar létt í
bjarma morgunsins. Borgin er að
rísa af næturblundi. Og þótt
ýmsir, sem hátt standa í met-
orðastiga mannfélagsins hafi
þegar fengið helgarfrí, eru aðrir
komnir á stjá til að sinna amstri
dagsins.
Dvalargestirnir sem leggja leið
sína á dagheimilið Sunnuborg
virðast una sínu morgunhlut-
skipti vel. Það er þægileg til-
finning að fylgja litlu börnunum
á þessari fyrstu morgungöngu og
vera vitni að hinum ánægjulegu
samskiptum þeirra við fóstrurn-
ar, sem taka á móti þeim.
Unga fólkið — skólaæskan —
er ennþá á húsi, og kennararnir
— gæzluliðið — eigra í morgun-
sárinu á vinnustaðinn eftir því
sem skyldan býður.
Ekki veit ég hvað sagt verður
um áhuga nemenda fyrir þeim
aldagömlu sígildu fræðum, að
Adam var útrekinn úr Paradís
vegna eplaáts. — Auðvitað át
hann epli að frumkvæði kon-
unnar — og var þó Vilborgar-
Á Kambabrún — frá vinstri: Sigurð-
ur, Matthías, Haukur.
tímabilið í þróunarsögu sam-
skipta karls og konu þá langt
undan.
En víst er það, að bjart blik er
í augum telpnanna, sem leiðast
um leikvöllinn og eru nú að
vaxa til vitundar um kvenleik
sinn.
Þa~ð er margt sem deilum .veld-
ur í mannlegu samfélagi, og þá
ekki sízt það, hvernig búa skuli
vaxandi mann undir framtíðina
og að mæta þeim verkefnum,
sem þar bíða hans.
En hver er svo margvís, að
hann hafi vald á þeirri þekk-
ingu, sem bezt kann að duga í
samskiptum við framtímann ell-
egar viti hverja kosti náttúran
þá setur?
Ef til vill verður allt annað
en það, sem nú er hæst metið
eftir talnakerfi giftudrýgst vega-
nesti.
Og kannski eru það fleiri en
ég sem verða að sætta siv við
fyrirsjáanlegan uppskerubrest á
þeim manndómsakri, sem okkur
var falið að sjá.
Þessi dagur líður eins og aðrir
dagar. Þótt einhver segi: ,.Sól.
stattu kyrr,“ þegar hæst liómar
um hádegi, verður hún fyrr en
varir á vesturhimni.
Svo koma þeir þrír saman,
æskulýðsleiðtogarnir: Sigurður
Jóelsson, Matthías Haraldsson og
Haukur Ágústsson. Já. hann
Haukur er oft búinn að bjarga
minni sálarró í vetur. Hann tók
mig stundum með sér austur yf-
ir heiði, þegar hann fór til að
syngja sálumessu með Selfyss-
ingum. Mín útskagakennd krefst
Björn Ágúst Björnsson: „Það er aldr-
ei á vísan að róa, þegar maður á
ekki kofann sjálfur.“
þess að losna öðru hvoru úr ein-
angrun og viðjum borgarlífsins.
Víst er ég varla nema hálf-
menni samanborið við þessa
ágætu starfsbræður mína. En
það ber ekki á öðru en að ég sé
tekinn fullgildur og reynist furð-
28 VIKAN 38- tbl-