Vikan - 29.10.1970, Blaðsíða 12

Dríiumur uppreisnarmannanna var að sigla aftur til
Tahiti. En þessi Suðurhafsparadis færði þeim samt
ekki ncina hamingju.
12 VIKAN 4«. tw.
etu skipstjórans. Hann náði í tvo háseta, sem
hann hafði sagt frá áformum sínum og fljót-
lega komu aðrir fimm til fylgis við þá. Þeir
voru fljótir að ákveða sig, þessi átta manna
sveit. Einn var sendur til liðþjálfans, sem
gætti vopnabúrsins og bað um byssu, því
hann hefði í huga að skjóta hákarl, sem stöð-
ugt væri á sveimi kringum skipið. Það stóð
ekki á því, þeir fengu lykilinn að vopnabúr-
inu og náðu sér í vopn, stutt sverð og byssur.
Christian lét sér nægja stóran veiðihníf.
Næsta skref uppreisnarmanna var að taka
fasta fjóra menn, sem gátu orðið hættulegir;
fyrir utan skipstjórann, náttúrufræðing, sem
var farþegi, brytann og fallbyssuforingjann.
William Bligh skipstjóri sagði svo frá síð-
ar:
Þannig leit elzti sonur Fletchers Christians út, hann
var skírður Thursday October og fæddist á eynni
Pitcairn.
Það er bezt að byrja þessa sögu með því
að athuga rólega aðstæður. Söguhetjan, sem
hér segir frá, hafði sofið aðeins hálfa klukku-
stund. Ðaginn áður hafði hann orðið svo
reiður yfirboðara sínum, að hann hafði í
fyrsta sinn á ævinni fellt tár. Nafn hans er
Fletcher Christian. Klukkan er að verða
fjögur um morguninn.
Um nóttina hafði storminn lægt. Hafflöt-
urinn var nú sléttur og andvarinn hlýr.
Skonnortan, sem var þriggja mastra, með 14
fallbyssur og 45 manna áhöfn, hreyfðist
varla. Stefnan var vest-norð-vestur,. Tungl-
ið, sem var á fyrsta kvarteli, lýsti dauflega
slök seglin. Undir blá-hvítu stjörnunni Vega
mátti greina í fjarska eldfjallsbunguna á
Suðurhafseyjunni Tofua. Klukkan um borð
í skipinu sló fjögur.
Fletcher Christian, fyrsti stýrimaður á
skipi Hennar Hátignar „Bounty“, tók við
stýrisvakt eftir hálfrar klukkustundar svefn.
Þessi Fletcher Christian var mjög glæsileg-
ur maður, aðeins tuttugu og fjögurra ára
gamall. Hann var frekar hávaxinn, axla-
breiður, með svartbrún augu og dökkan hör-
undslit, háa og granna fótleggi. Hann var
mjög aðlaðandi og félagar hans á skipinu
kunnu vel við hann, þrátt fyrir hið bráða
skap hans.
Þennan morgun, 28. apríl árið 1789, er
Fletcher Christian bæði leiður og einmana.
Hann þjáist af heimþrá, saknar heimilis
síns í Englandi, foreldranna, bræðranna
fimm og stúlkunnar, sem hann hafði verið
ástfanginn af. Þetta verður til þess að hann
hugsar með sér að láta nú strax til skarar
skríða, framkvæma hugmynd, sem nýlega
hafði skotið upp í huga hans, að taka stjórn
skipsins í eigin hendur, án frekari undir-
búnings.
Mótstöðumann hans grunaði ekki neitt.
Hann svaf vært í klefa sínum, fyrir opnum
dyrum. Sá maður var William Bligh skip-
stjóri, tíu árum eldri en Fletcher Christian.
Bligh hafði upp á síðkastið verið strangur
við stýrimann sinn, kvalið hann og lagt hann
í einelti. Kvöldið áður hafði hann ekki virt
stýrimanninn viðlits, þegar þeir sátu að
kvöldverði. Bligh var mikill sjómaður, vissi
allt um skip og siglingaleiðir, en hann var
ekki að sama skapi sálfræðingur,
Fletcher Christian sá þarna í morgunskím-
unni að varðmennirnir tveir, sem voru á
þilfarinu, sváfu, svo leiðin var greið að ká-
„Rétt fyrir sólarupprás komu þeir inn í
káetu mína, Christian Fletcher og fleiri,
gripu mig, bundu hendur mínar fyrir aftan
bak og hótuðu mér að drepa mig á stund-
inni, ef ég gæfi frá mér nokkurt hljóð. Þrátt
fyrir þessa hótun, rak ég upp öskur, svo hátt
að þeir hrukku við.. . . “
En þessi öskur skipstjórans höfðu engin
áhrif á Fletcher, hann var búinn að ganga
þannig frá flestum stöðum á þessu þrjátíu
metra langa skipi, að hann var alveg róleg-
ur.
Bligh skipstjóri segir: „Ég var rifinn upp
úr rúminu á skyrtunni einni og dreginn út
á þilfar. Það olli mér mestu kvölum, því að
þeir höfðu bundið svo fast hendur mínar.“
Hann vissi ekkert hvað yar um að vera, eða
hvers vegna hann var dreginn að aftur-
mastrinu, eins og óbótamaður.
Uppreisnarmennirnir áttu aðeins eina ósk,
einn óskadraum og sá draumur var: Tahiti.
Þeir höfðu verið á þessari paradísareyju í
sex mánuði. Þeir höfðu komizt að því að
þar var lífið léttara en í Englandi, þar voru
ekki kaldir næðingar, engin þrælavinna, eins
og um borð í skipinu.
Á Tahiti var alltaf hlýtt. Náttúran sá fyrir
nægum ávöxtum og gnægð af svínakjöti,
allan ársins hring. Þar þurfti enginn að klæð-
ast þröngum, grófum fötum og þar var eng-
in smámunasemi í siðferðismálum. Konurn-
ar þar voru allt öðruvísi en konurnar í Eng-
landi, sem voru bitrar og geðvondar af dags-
ins striti. Þessar voru sólbrúnar, hálfnaktar,
síglaðar og engar smásálir í ástamálum.
Mennirnir á „Bounty“ höfðu fengið svolít-
inn forsmekk af því sem hægt var að kalla
liamingju. Þessi draumur þeirra var þyrnir
í augum Blighs skipstjóra. Hinn harðgerði
sjómaður gat ekki skilið slík áhugamál.
Hann var sjálfur alinn upp í fátækt í Ply-
mouth og hafði komizt í þessa stöðu af eig-
in rammleik, unnið sig upp. Slikir menn