Vikan - 29.10.1970, Blaðsíða 15

persónulegra, nú þegar hann hét
ákveðnu nafni. Hann var vak-
andi og hreyfði í sífellu munn-
inn. Það var merki þess að hann
var svangur. Ef hún hraðaði sér
ekki að uppfylla óskir hans,
myndi hann reka upp öskur svo
það heyrðist um allt húsið. Og
þannig yrði það framvegis, dag-
inn út og daginn inn, já, líka á
nóttunni. Guð einn vissi hve oft
hún þyrfti að gefa honum að
borða og skipta á honum yfir
sólarhringinn. Svo var það þvott-
urinn, baðherbergið yrði auðvit-
að daglega fullt af þvotti. Þau
þurftu líka að afla sér margra
hluta, svo þessar fimm hundruð
krónur næðu skammt.
En drengurinn þurfti líka ým-
islegt annað en mat og klæði.
Hann þurfti innilega umhyggju,
mjúkar hendur og róandi rödd.
Það sem þér gerið einum af mín-
um minnstu bræðrum....
Cissi sendi Sten fram í eldhús
til að opna dósina með barna-
þurrmjólkinni og lesa vandlega
notkunarreglurnar. — Og
gleymdu ekki að sjóða pelann.
Við þurfum reyndar að kaupa
fleiri pela, strax í dag.
Svo sneri hún sér aftur að
rúminu, þar sem hún var búin
að raða þessum smágerðu föt-
um. Það var gott að þau höfðu
keypt þessa stóru kommóðu á
uppboði, nú gat Mikael fengið
efstu skúffuna-.
Willie Samson vaknaði í stóra
rúminu sínu og fann strax til
einhverrar óþægindakenndar.
Eitthvað var öðruvísi en það átti
að vera, hann gat bara ekki
fundið í augnablikinu hvað það
var. Ekki strax. Hann teygði úr
sér til að vakna betur og þá fór
hann að muna. Hann var ekki í
náttfötum og hann hafði vafið
lakinu um fæturna. Hann spark-
aði því frá sér. mjög óþolinmóð-
ur, og þá stóð allt ljóst fyrir
honum.
Katja!
Hann settist upp og leit í
kringum sig í hálfrökkrinu. Hún
var þar ejcki. Baðherbergið,
hugsaði hann vongóður. Hún
hafði auðvitað farið þangað til
að fá sér sturtu. Hann hlustaði
af ákafa, en heyrði ekki neitt.
Það var svo hljótt í íbúðinni, að
hann vissi að það var rétt, sem
undirvitundin sagði honum, hún
var ekki þarna. Svo sá hann að
fötin hennar voru horfin.
Hann fann til óþæginda fyrir
brjóstinu, vegna vonbrigðanna.
Nei, hún getur ekki yfirgefið
mig aftur, ekki eftir það sem
skeði í nótt. Eg sagði henni hve
hún væri mér mikils virði. Nú
spretta upp. Bréf! Hún hlaut að
hafa skrifað honum nokkrar lín-
ur og stungið þeim einhvers stað-
ar!
Tíu mínútum síðar var hann
búinn að leita um allt og sat á
stól í eldhúsinu, niðurbrotinn af
sorg. Hún var horfin og hafði
ekki skilið neitt eftir, sem gat
gefið honum von um að finna
hana aftur. En hvers vegna?
Hvers vegna? í huganum fór
hann yfir allt seip hafði skeð um
kvöldið og nóttina og þegar hann
fann skýringuna gróf hann and-
litið í höndum sér. — Ég hef
áhyggjur, hafði hún sagt, — þú
getur kannske bjargað mér. Ég
er í mikilli þörf fyrir hjálp! Og
hverju hafði hann svarað? —-
Við skulum tala um það seinna.
Hann hafði ekki einu sinni
spurt hvað amaði að henni. Hann
hafði gleymt þvi, eins og Willie
Samson var vanur að gleyma því
sem óþægilegt var. Hún hafði
beðið, hún gaf honum allt sem
hann fór fram á, til þess að verða
vonsvikin.
Hann var viðutan, þegar hann
opnaði fyrir útvarpið í. eldhús-
inu. Þulurinn var í miðjum há-
degisfréttunum, og rödd hans var
svo kunnugleg að Willie tók ekki
eftir því hvað hann var að segja
í fyrstu.
. . . hin horfna flugvél. Flakið
fannst í fjörunni á hólmanum
fyrir utan Öregrund. En lík flug-
mannsins, Leo van der Heft, var
hvergi sjáanlegt. Eftir því hvern-
ig flugvélarflakið liggur, þá er
hugsanlegt að hann hafi kastast
út úr því og lent á ísnum, sem
þá var á vatninu. Nú er búið að
kalla til froskmenn. Matsnefnd-
in frá tryggingafélaginu hafði
í umslaginu voru fimm hundruð krónur, fimm
ekkert annaS. Ekki eitt einasta orð....
FIMMTI HLUTI
hef ég í fyrsta sinn á ævinni sagt
konu að ég elskaði hana, og sagt
sannleikann!
Vísarnir á rafmagnsklukkunni
lýstu í rökkrinu, hann varð
skelkaður, þegar hann sá hvað
klukkan var, hún var orðin hálf
tólf. Hann hafði þá sofið allan
morguninn og hún var auðvitað
farin fyrir mörgum klukkutím-
um. Þetta kemur af því að ég
drakk meira en ég er vanur,
hugsaði hann eins og til að af-
saka sjálfan sig.
Honum datt skyndilega í hug
að þukla á rúmfötunum við hlið
sér. En þau voru köld. Það var
ekki einu sinni ilmurinn af henni
eftir. Ilmurinn! Hann sá fyrir
sér, það sem hafði skeð um nótt-
ina. Glaður leikur, eins konar
baráttuleikur, sem svo varð að
alvöru og heimurinn hvarf þeim
báðum, það var eins og þau væru
ein að svífa um í himingeimnum.
Ný hugdetta kom honum til að
ekki haft tíma til að gera nema
lauslegar rannsóknir og gat því
ekki sagt til um ástæðuna fyrir
slysinu. Það vekur mikla furðu
að þaulreyndur flugmaður eins
og Leo van der Heft var skyldi
hafa farið þetta langt út af stefn-
unni. Eins og allir vissu var hann
á leið til Stokkhólms. Það er
tvennt, sem aðallega hefur ver-
ið undrunarefni. Annað er loft-
skeytabúnaðurinn og þar með
blindlendingartækin, þau eru í
því ástandi að þau geta ekki
hafa farið svona illa við árekst-
urinn. Hitt er að samkvæmt loft-
siglingarbókinni hafði Leo van
der Heft aukabensín til aðeins
tíu til fimmtán mínútna flugs
fram yfir það sem dugði til
Stokkhólms. Rannsóknum er
haldið áfram....
Willie Samson lokaði fyrir út-
varpið, settist niður og starði út
í loftið.
Cissi var búin að gefa Mikael
miðdegismáltíðina og búin að
láta hann ropa. Hún lagði hann
frá sér og horfði á hann depla
augunum, þangað til hann logn-
aðist út af.
Pling! Pling! Plong!
Þrír tónar frá flyglinum og þar
næst klingjandi hljómur, sem
kom Cissi til að þjóta til dyr-’
anna, eins og henni væri skotið
úr fallbyssu. Hún lokaði dyrun-
um, eins hljóðlega og hún gat,
en í því kom næsta druna, eins
og ekið væri hundruðum stríðs-
vagna.
— Uss. . . .!
Sten lyfti höndunum frá hljóm-
borðinu og horfði spyrjandi á
hana.
— Þú vekur Mikael, sagði hún
lágt en ákveðið.
Hann sat stundarkorn og
reyndi að kyngja þessari vfirlýs-
ingu. — En ég verð að byrja á
æfingum núna, Cissi, það veiztu.
Ég hef ekki snert eina nótu síð-
ustu sex vikurnar.
— Þú verður að spila, þegar
hann er vakandi.
Hann horfði á hana, svipurinn
var óræður. — Og hvenær er
hann vakandi, ef ég má spyrja?
— Hvenær? Ja-a. . . .
Rödd hennar varð hljómlaus,
svo dó hún út, en augnaráð Stens
krafðist svars.
— Ja . . . nú . . . þegar ég
skipti á honum og þegar hann
borðar.
Hún var mjög vandræðaleg.
Þetta var fyrsta hindrunin, hún
hafði ekki reiknað með þessu.
Sten lokaði flyglinum og stóð
upp.
— Það verða um það bil tutt-
ugu mínútur, fjórða hvern
hundraðkrónuseðlar,
klukkutíma, eða eitthvað í þá
áttina ,er það ekki?
Hún gat ekki svarað, en hann
hélt áfram, án miskunnar: — Þú
veizt að ég verð að æfa mig að
minnsta kosti átta klukkutíma á
dag, Cissi. Annars þýðir ekkert
fyrir mig að halda áfram við
þetta nám.
Það hlýtur að finnast ein-
hver lausn á því máli, sagði hún
vesældarlega og hélt svo áfram,
með meiri ákafa.
— íbúðin er svo stór! Ef við
flytjum flygilinn inn í annan
endann á íbúðinni og Mikael í
hinn endann, þá ætti ekki að
heyrast á milli, ef við lokum öll-
um dyrum. Er ekki líka hægt að
fá einhvern hljóðdeyfi á flygil-
inn? Ef þú gætir. . . .
Hann brosti, kom til hennar og
klappaði henni á kinnina. — Það
er greinilegt að við verðum að
reyna að finna út úr þessu, ástin
Framhald á bls. 47
44. tbi. VIKAN 15