Vikan - 29.10.1970, Blaðsíða 30

Kötturirm Prissy strauk sér við
faetur Cathy. Ken kom auga á hann,
tók í hnakkadrambið á honum,
gekk að dyrunum og fleygði honum
út. Síðan þreif hann í handlegg
Cathy og hrópaði:
— Og þú líka!
Að svo mæltu hrinti hann henni
harkalega út um dyrnar og lét sér
um leið um munn fara verstu blóts-
yrði tungunnar. Ef Cathy hefði ekki
náð taki í handfangið, hefði hún
fallið niður allan stigann.
Hún var nokkra stund að jafna
sig, titraði af geðshræringu, og þeg-
ar hún heyrði hann hlæja hátt fyrir
innan dyrnar, rann henni kalt vatn
milli skinns og hörunds. Ekki varð
annað séð en hann hefði með öllu
misst vitið.
Um nóttina svaf Cathy í gesta-
herbergi Meg. Þegar þær drukku
kaffi saman morguninn eftir, var
hún náföl og þögul. Allt í einu leit
hún upp og sagði umbúðalaust:
— Ég er með barni.
— Nei, ég trúi því ekki! Ertu viss?
— Já, það fer ekki á milli mála.
— En hvernig getur staðið á því?
Hefurðu ekki tekið pilluna?
— Jú, en ég gleymdi því í eitt
skipti. Það var daginn, sem við fór-
um í Disneyland.
— Veit Ken um þetta?
— Nei, og ég hef ekki hugsað
mér að segja honum frá því.
Meg þagnaði, kveikti sér í sígar-
ettu, en hélt síðan áfram:
— Ég get komið þér í samband
við lækni.
Var hann að gera að gamni sínu? Hann
gat varla hafa gleymt rifrildi þeirra?
Hvernig gat hann látið eins og ekkert
hefði gerzt?
Framhaldssaga eftir Mike St Clair —
Þriðji hluti.
Cathy var hugsi um stund, sn síð-
an hristi hún aftur höfuðið.
— Þakka þér samt fyrir, sagði
hún.
Meg brást reið við:
— Þú ætlar þó ekki að giftast
Ken? Þú ert þó ekki svo vitlaus?
— Nei, svaraði Cathy.
Síðan bætti hún við eftir andar-
taksþögn:
— En þetta gekk vel hjá okkur
fyrst. Það veit sá, sem allt veit.
Þegar Cathy kom til vinnu sinnar,
hringdi hún í Ken. Klukkan var
kortér yfir níu. Ken vaknaði við
símahringinguna, bölvaði lengi, en
svaraði loks.
— Ken, sagði Cathy.
— Nei, þetta er þjónustustúlkan
hans.
— Fyrirgefðu að ég skuli vekja
þig svona snemma, hélt Cathy
áfram og lét eins og hún heyrði
ekki þessa misheppnuðu fyndni
hans um þjónustustúlkuna. — Ken,
ég verð að hitta þig . . .
Lengra komst hún ekki, því að
Ken greip fram í fyrir henni.
— Ég hef saknað þín mikið. Það
hefur verið hræðilega einmanalegt
hérna, síðan þú fórst.
Cathy var með öllu óviðbúin
slíkri blíðu í málrómi hans. Hún
hafði búizt við brigzlyrðum og bit-
urleika, ef til vill framhaldi af rif-
rildinu kvöldið áður. En Ken virtist
nú í fullu jafnvægi og vingjarnlegri
en hann hafði lengi verið.
— Hvar varstu í nótt, spurði hann.
— Ég var hjá Meg.
— En hvers vegna komstu ekki
heim? Ég beið eftir þér allt kvöld-
ið. Klukkan var orðin þrjú, þegar
ég sofnaði loksins.
Var hann að gera að gamni sínu,
hugsaði Cathy tortryggin. Hann gat
varla hafa gleymt rifrildi þeirra?
Hvernig gat hann látið eins og ekk-
ert hefði gerzt? Hún sagði:
— Ken, hlustaðu á mig. Ég verð
að hitta þig í dag. Það er svolítið,
sem ég þarf að tala um við þig.
— Gott. Eigum við að borða sam-
an hádegisverð?
Ósjálfrátt smitaðist Cathy af ró-
semi hans og vingjarnleika.
— Já, við skulum gera það,
svaraði hún. — Hvar?
— Á Top of the Mark klukkan
eitt.
Hann þagnaði andartak, en hélt
síðan áfram og rödd hans var lág
og hlýleg:
— Ég hef sannarlega saknað þín,
Cathy.
Cathy fékk hjartslátt. Hann var
nákvæmlega jafn geðfelldur og við-
kvæmnislegur og fyrst þegar þau
hittust.
Þegar hún kom ( veitingahúsið,
beið Ken í anddyrinu. Hann brosti
— Áttu við, að ég láti eyða
fóstrinu?
— Hvað annað geturðu gert? Þú
ætlar þó ekki að láta eyðileggja líf
þitt, af því að þú gleymdir að taka
pilluna í einn dag?
Cathy hristi höfuðið.
— Nei, ég get það ekki.
— Ertu hrædd við aðgerðina?
Hún er ósköp lítilvæg og alls ekki
sársaukafull. Ég get dæmt um það.
Cathy leit undrandi á Meg, sem
kinkaði kolli til samþykkis.
— Jú, ég hef lent í sömu klíp-
unni og þú. En ég leysti málið á
þann eina hátt, sem ég taldi koma
til greina eftir vandlega umhugsun.
Ef þú lætur gera þetta á föstudegi,
þá geturðu byrjað að vinna aftur
næsta mánudag.
30 VIKAN 44. tw.