Vikan - 05.11.1970, Síða 15

máll um starf sitt, svo að Lotz náði varla
upp úr honum nokkrum upplýsingum. Kona
hans var gædd miklu minna sálarjafnvægi,
svo að Lotz-hjónin gerðu sér miklu meiri
vonir með hana. Frú Waltraud Lotz var með
henni öllum stundum.
Önnur kona umgekkst frú Binder talsvert:
Cornelia W., kona þýzks fornfræðings. Ein-
hvern tíma síðdegis, þegar þær voru saman
Wolfgang Lotz þóttist hafa verið í Afríkuher Romm-
cls i heimsstyrjöldinni síðari. Hann kunni utan að
nöfn foringjanna í hcrdeildinni, sem hann lézt
hafa verið í, og þjónustutíma þeirra.
á heimleið frá „Helíópólis-Sporting-Club“,
bauð frú Binder Corneliu, sem var dálítið
uppáþrengjandi, heim til sín upp á drykk.
Frú Binder bauð henni sæti í stofunni en
gekk sjálf fram í eldhús til að gefa þjónin-
um fyrirmæli. En þegar hún kom aftur inn
í stofu, var Corneliu þar hvergi að sjá. Eftir
nokkra leit fann húsmóðirin hana í svefn-
herberginu, sem var á fyrstu hæð hússins.
Andspænis því var vinnustofa Binders, þar
sem nýjustu teikningarnar hans lágu út-
breiddar á borði, og sáust þær sæmilega í
gegnum gluggana.
Hvorugri konunni varð vel við. Cornelia
slamaði út úr sér einhverri fráleitri skýr-
ingu og hraðaði sér út.
Karl Binder og kona hans, sem komu aft-
ur til Þýzkalands 1968, lýsa yfir: Okkur
kom þá alls ekki í hug að Cornelia W. gæti
verið njósnari. Hefði það hvarflað að okkur
hefðum við gert Egyptum viðvart."
Wolfgang Lotz hefur hins vegar haldið því
fram, að eftir þetta atvik hafi Charly kom-
ið til hans mjög æstur og sagt sig sannfærð-
an um að Cornelia W. væri njósnari í þjón-
ustu ísraels og hefði hún ljósmyndað teikn-
ingarnar. Hann yrði að tilkynna egypzku
leyniþjónustunni þetta, en hraus þó hugur
við öllu amstrinu sem því hlyti að fylgja.
Lotz var ekkert nema alúðin eins og venju-
lega og segist hafa róað Binder með viskí-
lögg og gert honum síðan eftirfarandi til-
boð: Hann, Lotz, skyldi láta vini sína í eg-
ypzku leyniþjónustunni vita af Corneliu, án
þess að það færi hátt. Egyptarnir myndu þá
gefa henni gætur og standa hana að verki
einhvern daginn. Þangað til skyldi Binder
ekkert minnast á atvikið við neinn. Lotz
segir að Binder hafi tekið þessu tilboði með
Waitraud Lotz var helzta hjálparhella eiginmanns
síns við njósnirnar. Hún ltom sér 1 hagkvæm kynni
við eiginkonur eldflaugafræðinganna.
þökkum.
Líklega fer Lotz með rétt mál, því að
staðreynd er að hann tilkynnti þetta samtal
þeirra Binders til Tel Avív. Kvað hann
sennilegast að frú Cornelia ynni fyrir ein-
hverja njósnaþjónustu. „Sé hún ráðin hjá
okkar fyrirtæki, mæli ég með því að hún sé
þegar kölluð úr landi,“ lauk Lotz orðsend-
ingunni.
Daginn eftir fékk Cornelia símskeyti frá
„frænku sinni veikri“ í Þýzkalandi. Hún
yrði að koma heim undireins, stóð þar.
Cornelia tók næstu flugvél úr landi og kom
aldrei síðan til Egyptalands.
Þetta skeði árið 1964. Bezti maður ísraels
í Kaíró stóð á hátindi velgengni sinnar.
Hann grunaði ekki að ósýnileg snara var
þe^ar farin að dragast að hálsi hans. Lotz
var svo öruggur með sig, að hann gaf engan
gaum að atviki, sem var þó greinilegt hættu-
merki fyrir hann.
Það skeði heima hjá Gerhard Bauch, sem
staðsettur var í Egyptalandi sem fulltrúi
Quandt-hringsins, það er að segja opinber-
lega, því að aðalstarf hans var að stýra að-
gerðum vestur-þýzku njósnaþjónustunnar,
sem sá frægi Gehlen hershöfðingi stjórnar,
í Egyptalandi. Bauch hélt miðdegisveizlu,
sem Lotz var boðið til meðal annarra. f hópi
gestanna var líka hermálafulltrúinn við vest-
ur-þýzka sendiráðið, Kriebel ofursti, sem
hafði mikla elsku á Aröbum og gerði allt
hvað hann gat eldflauga- og flugvélaáætl-
uninni til stuðnings.
Gestirnir voru að moka í sig jarðarberj-
um með rjóma, sem voru eftirrétturinn, þeg-
ar Kriebel sagði upp úr eins manns hljóði
við Lotz: „Eg heyri að þér hafið í stríðinu
þjónað sem liðsforingi í hundruðustu og
fimmtándu deild Afríkuhersins?" Lotz stað-
festi að svo hefði verið.
„Undarlegt,“ sagði Kriebel, „þá ætti ég
eiginlega að þekkja yður. Ég var herráðsfor-
ingi í þeirri hundruðustu og fimmtándu."
Tortryggnin leyndi sér ekki í röddinni.
Þá sýndi sig, hve vel Wolfgang Lotz hafði
lært sögu sína sem Þjóðverja. Hann mundi
utan að nöfn liðsforingjanna í hundruðustu
og fimmtándu herdeild, svo og þjónustutíma
þeirra. Og hann svaraði um hæl: „Þér kom-
uð á eftir mér til þeirrar hundruðustu og
fimmtándu. Ég hafði verið fluttur til ann-
arrar einingar þremur mánuðum áður.“ Krie-
bel sagði ekki fleira. Lotz gleymdi atvikinu.
í febrúar 1965 gladdi Lotz þýzku konuna
s'na alveg sérstaklsga. Hann bauð foreldrum
Waltraud, Otto Neumann burstasmið og Klöru
konu hans, sem bjuggu í Heilbronn, að koma
í heimsókn til Egyptalands. Ætlunin var að
þau héldu öll saman upp á þrítugasta og
annan afmælisdag Waltraud, sem var sext-
ánda marz. En þangað til voru ennþá fjórar
vikur.
Nítjánda febrúar fór Lotz með konu sína
og tengdaforeldra í kynnisferð til Alexand-
ríu. Þaðan var svo haldið áfram eftir strand-
veginum vestur til Marsa-Matrúk, fallegri
höfn og hvíldarstað nálægt landamærum Lí-
bíu. Þar sat sem fylkisstjóri háttsettur lög-
regluforingi að nafni Jússúf Korab, vænsta
skinn og góður vinur Lotz.
Korab fylkisstjóri tók ísraelska njósnar-
anum og tengdaforeldrum hans sem þjóð-
höfðingjar væru. Herhljómsveit lék, her-
menn marséruðu, þjóðdansar voru sýndir
og reiðlist. í tvo daga nutu Neumann-hjónin
gömlu frá Heilbronn, dóttir þeirra og tengda-
sonur austrænnar gestrisni Korabs, sem
mátti fljótlega sárlega iðrast vináttu sinnar
við Lotz.
í ljósaskipíunum tuttugasta og annan
febrúar kom ferðafólkið aftur til Kaíró. Þeg-
ar Lotz stöðvaðí bílinn fyrir framan gai’ðs-
hlið villu sinnar í útborginni Gíse, tók hann
Dr. Krug, vestur-þýzkur auðmaöur sem sá Egypt-
um fyrir efni í eldflaugarnar. ísraelska leyniþjón-
ustan nam hann á brott og hefur ekkert spurzt til
hans síðan.
eftir allmörgum bílum við næsta hús, svo
og safnaði dökkklæddra Egypta. Hugði Lotz
það fólk samankomið til brúðkaups eða ein-
hvers álíka fagnaðar. Hann þrýsti á flaut-
una, en það var merki til þjóns hans, er Ós-
man hét, um að opna hliðið. En Ósman lét
ekki sjá sig.
Waltraud Lotz fór út úr bílnum til að
sækja þjóninn, sem bjó í tveimur herbergj-
um yfir bílskúrnum. En þegar dróst að hún
Framhald á bls. 35.
45. tbi. VIKAN 15