Vikan - 05.11.1970, Side 34

til að hún borgi fyrir sig, ég get
unnt henni að vera kvenleg. Það
er líka mér til hróss. Ég er ekki
hrifinn af hundum, en mér lík-
ar vel við ketti, og ég fell held-
ur ekki í stafi yfir börnum vina
minna, en ég býst við að það
yrði öðruvísi, ef það væri mitt
eigið barn. Hefur þú hugsað út
í það? Ég ætlast ekki til að kon-
ur séu alltaf á sama máli og ég,
en ég ætlast til þess af konu að
hún sé háttvís og láti undan, ef
það er eitthvað sem máli skipt-
ir og að ég geti talað við hana
án þess að líta á hana sem
rekkjufélaga.
— Það hlýtur að gera þig
óvinsælan meðal sumra kvenna,
sagði hún stríðnislega. — Hver
var hún?
— Hver?
Konan.
- Ó, hún, sagði hann. — Það
var bara kona. Hún var eigin-
kona mín. Hún stakk af með
öðrum.
— Hún hlýtur að hafa verið
brjáluð, sagði Susan Seymour.
Nú hljómaði „Auld Lang
Syne“ gegnum stofuna. — Ó, ég
vildi að þau væru ekki að spila
þetta, sagði hún og gretti sig.
— Þetta eru mistök, þau eru
ekki vön að spila þetta nema á
gamlárskvöld. Platan hefur ein-
hvern veginn flækzt innan um
hinar.
— O, jæja, sagði hún og yppti
öxlum. Það voru tár í augum
hennar. — Ég fer að púðra á
mér nefið.
Hann reis upp um leið og hún.
Hún var hærri en hann hafði
haldið. Hann var sjálfur yfir sex
fet og augu hennar náðu að
munni hans. Hún sá að hún var
í hælaháum skóm og honum
líkaði það vel, þótt honum fynd-
ist það kjánalegt.
— Bless, sagði hún og brosti.
— Mér þótt gaman að tala við
þig-
— Farðu ekki strax, sagði
hann. Hún var í rauðum kjól og
silkiskórnir voru í sama lit. —
Við getum farið út á veröndina,
það er notalegt þar.
— Allt í lagi. En ég ætla samt
að púðra á mér nefið. Er ég rauð
um augun?
— Já, sagði hann.
Hún snyrti sig fyrir framan
stóra spegilinn í svefnherberg-
inu. Hún hafði vætt augun með
köldu vatni og óskaði þess inni-
lega að hún hefði ekki verið
svona kjánaleg. Hún var ekki
áhyggjufull, en hún óskaði þess
vegna Andrew Marshalls.
— Jæja, hvað finnst þér svo?
spurði Eve Turner. Hún lokaði
dyrunum á eftir sér.
— Um hvað? spurði Susan.
Hún hugsaði með sér að Eve
væri ekki öll þar sem hún væri
séð. Það hlaut að koma óþægi-
lega við aðrar konur, það er að
segja viðkvæmar konur.
— Þú veizt hvað ég á við. Ég
sá að hann lét móðan mása.
— Mér finnst hann ágætur.
Fyrirgefðu að ég flýti mér, Eve.
Hann gæti farið.
Hún var leið yfir að hafa svar-
að svona, um leið og hún yfir-
gaf herbergið. Það var engin
ástæða til að vera ónotaleg, sagði
hún við sjálfa sig. Hún var að
hugsa um að snúa aftur til að
biðja hana afsökunar. Það var
það minnsta sem hún gat gert,
Eve var þó gestgjafinn.
Eve kom fram á ganginn og
veifaði til Susan, svo hún sá að
það var engin ástæða að tala
frekar um þetta. Hún hafði sagt
einmitt það sem Eve ætlaðist til.
En það var mjög áríðandi að
Andrew Marshall væri ekki far-
inn. Hún brosti með sjálfri sér.
Hann beið hennar á verönd-
inni. Hann benti henni á bekk,
þar sem þau gátu séð yfir garð-
inn. Þau settust hlið við hlið.
— Ertu hrifin af görðum?
Ég er mjög vandlát á því sviði.
Ég meina að ég hef ekki potta-
blóm í íbúðinni minni, vegna
þess að mér myndi hætta til að
yfirfylla hana, svo það yrði ekki
pláss fyrir sjálfa mig. Ég myndi
vilja eiga stóran garð með mörg-
um tegundum af blómum og alls
ekki mjög reglulegan eða snyrti-
legan.
— Móðir mín átti kryddjurta-
garð, sagði hann. — Ég var eig-
inlega búinn að gleyma því
þangað til nú. Það var yndis-
legur ilmur þar. Hún þurrkaði
svo jurtirnar og notaði þær við
matargerð.
— Ég þý stundum til rétt úr
nautakjöti með víni og krydd-
jurtum, sagði hún, næstum
feimnislega.
— Ég hélt þú værir léleg
matreiðslukona.
Hann brosti til hennar. Hún
horfði í augu hans, þau voru
hnotubrún, eða voru þau aðeins
dökkbrún? Það skipti svo sem
ekki máli. En hún var glöð yfir
því að rödd hans var svo
skemmtileg. Henni fannst alltaf
að málrómur skipti miklu máli.
— Ég er það oftast, en ég get
búið til einstaka rétti. En ég
verð að vera í skapi til þess. Ef
maturinn heppnast ekki hjá mér,
þá verð ég taugaveikluð og
kenni hráefninu eða áhöldunum
um það.
. Ég skal hengja mig upp á
það að fjöldi karlmanna er vit-
laus í þér, sagði Andrew. — Ég
á ekki við elskhuga. Ég á við
manninn í blaðaturninum, hús-
vörðinn og manninn í járnvöru-
verzluninni. Slíkt fólk.
Já, að vísu.... Hann var
mikill mannþekkjari, það gerði
hana vandræðalega. Hún hafði
alltaf álitið mannþekkingu sér-
grein kvenna. - Það er smá-
vaxin maður sem selur mér
kvöldblöðin. Hann sendir mér
blóm á hverjum jólum. Mér þyk-
ir það óþægilegt, en inér þykir
vænt um það. Eg held að hann
sé einmana.
— Þú ert í fallegum kjól,
sagði hann. ■—- Ég er hrifinn af
vel sniðnum fötum. Einu sinni
teiknaði ég borð, alveg sérstakt
borð og þegar smíði þess var
lokið gat ég ekki skilið það við
mig.
Hún hló hátt, mjög glöð yfir
því að hann gat ekki látið borð-
ið frá sér. — Þú ert skrítinn
maður, sagði hún.
— Eve segir að ég sé ekki
notalegur maður.
— Ó, Eve, sagði hún einfald-
lega og þau litu hvort á annað
og hlógu eins og samsærismenn.
— Það er verið að bera fram
náttverð, sagði hann.
— Það er ómögulegt. Hún leit
á úrið, sem var fallega greipt í
gullarmband. — Mér datt það
ekki í hug, ég verð að fara
heim.
— Ég hélt að þú værir mikil
matmanneskja.
— Jæja þá. Þá hinkra ég svo-
lítið við.
Þau borðuðu úti, létu diskana
á breitt handriðið. Svo sótti
hann kaffi, það var sterkt og
gott. Hún hallaði sér aftur á bak,
kreppti tærnar innan í silkiskón-
um, sötraði kaffið og lét sér líða
vel. Ég hef verið að hugleiða
það sem þú sagðir um börnin,
sagði hún. -—■ Þú hafðir rétt fyr-
ir þér, ég myndi gæla við þau
ef ég ætti þau sjálf. Það er ým-
islegt við hjónabönd, sem ég hef
verið að hugleiða. Ég á við að
þau eigi rétt á sér, margra hluta
vegna, en ekki eingöngu vegna
hefðarinnar. Hún horfði snöggt
á hann, til að sjá hvort honum
fyndist þetta hlægilegt, en það
vottaði ekki fyrir brosi. — Ann-
ars myndi maður heldur ekki
hugsa um hjónabandið sem slíkt.
— Heldurðu að konur taki
heimilisstörfin sem eins konar
tjáningu ástarinnar, ég á við að
þær vilji skapa maka sínum
notalegar vistarverur.
Ég býst við því, sagði hún.
Á sama hátt og karlmaðurinn
vinnur og stritar, til að sjá vel
fyrir fjölskyldu sinni, jafnvel
þótt konan ásaki hann um að
hann gefi sér lítinn tíma til að
njóta lífsins með henni.
Heldurðu að þér þætti ekki
gaman að sigla? sagði hann.
— Ó, ég veit ekki. Ég gæti
orðið sjóveik. Ég á við þegar
sjóndeildarhringurinn færi að
hoppa upp og niður, ég veit ekki
hvort mér þætti það þægilegt.
Þú myndir vera of önnum
kafin til að taka eftir því. Þú
yrðir að passa reipi, forðast að
bóman rekist í höfuðið. Ég hef
einu sinni séð mann höfuðkúpu-
brotna vesna þess að bóman
skall á höfði hans,
— Mér myndi þykja gaman að
virða fyrir mér seglin. Það hlýt-
ur að vera eins og að fljúga.
— Já, sagði hann, — stund-
um er eins og maður sé að
fljúga.
— Ég þyrfti þá að ná í hent-
ug föt. Ég er svo stór, svo ég
verð alltaf að láta sauma fötin
mín sérstaklega. Ég get ekki
keypt föt sem hanga í verzlun-
um, ég yrði svo bjánaleg í þeim.
Gæti ég verið í stuttbuxum og
bláröndóttri peysu?
— Það væri mjög hentugt. En
þú þyrftir að eiga þykka peysu
með rúllukraga.
- Já,' eins og pólópeysur,
sagði hún. Hún leit undan og
hann sá að hún brosti með
sjálfri sér.
- Ég á dóttur, sagði hann.
Hún leit á hann. Það var eng-
in undrun í svip hennar, aðeins
áhugi. - Hvað heitir hún? Hve
gömul er hún?
Tólf ára. Hún heitir Linda.
Það er nokkuð skrítið, en hún
minnir töluvert á þig.
Hún varð nú undrandi á svip-
inn. Vesalings barnið. Hvar
býr hún?
Hún er á heimavistarskóla.
Hún kemur heim í fríum og þá
vill hún, óð og uppvæg, taka til
í íbúðinni minni. Stundum kem-
ur hún um helgar, en ég eggja
hana ekki til þess.
— Ég býst við að hún gráti
þá á sunnudagskvöldum og vilji
ekki fara aftur í skólann, sagði
Susan.
- Hvernig veiztu það?
— Ég var sjálf í heimavistar-
skólum.
— Það var haldið skólaball
síðast á árinu í fyrra. Linda
keypti bleikan kjól með ein-
hverjum pifum. Mér fannst hún
vera eins og bleik krembolla,
þegar hún var komin í hann, en
ég sagði það ekki við hana. Var
það rétt af mér.
— Það held ég. Það hefði ekki
verið skemmtilegt fyrir hana að
vera öðruvísi en allar hipar
bleiku krembollurnar. Lofaðu
mér að sjá myndina af henni?
Hann rétti henni veskið sitt,
orðaði ekki hvers vegna hún
væri svona viss um að hann
hefði mynd af henni. Hún horfði
á mvndina af dóttur hans, hélt
henni upp að birtunni.
Hún er töluvert lík mér.
er það ekki? En hún er nú samt
líkari þér, enda er það ekki und-
arlegt. Er hún ánægð?
—■ Stundum. Stundum er hún
óánægð með sjálfa sig, með mig
líka, býst ég við.
— Það er vegna þess að hún
er á þessum millibilsaldri. Sjáðu
til, hún -er komin nær því að
vera ung stúlka en barn. Einu
sinni strauk ég úr skólanum, ég
ætlaði að flýta fyrir. Hún horfði
á hann og brosti. — En það
heppnaðist ekki. Ég var send
aftur í skólann og mér fannst ég
hefði gert mig að fífli.
Hún leit á úrið og tók svo ró-
leea töskuna sína, sem lá á
handriðinu. — Ég verð að fara
heim.
Hún rétti honum veskið hans.
Hann stóð líka upp og stakk
34 VIKAN tbi.