Vikan - 05.11.1970, Síða 46

OSKILABARNIÐ
Framhald af bls. 23.
slitin. Þegar þær voru báðar bún-
ar að taka sér sæti, virti Cissi
hana fyrir sér í laumi.
Það var bjartara inni í stof-
unni, heldur en frammi á gangin-
um, svo nú sá Cissi að hún var
ekki svo lík Marilyn Monroe, og
hún sá á hrukkunum kringum
augun og höndunum að þessi
kona var komin um eða yfir þrí-
tugt. En vöxturinn var ótrúlega
unglegur.
— Sherry?
Án þess að bíða eftir svari
skenkti Elisabeth Sture í tvö
glös.
— Ég man ekki til að ég hafi
séð nafnið yðar á töflunni í gang-
inum, en .... t
— Það stendur Sten Havel á
töflunni. Það er hann sem hefir
íbúðina á leigu, við búum þar
bæði.
— Ég skil.
Hún sagði þetta kuldalega en
rólega, en gat samt laumað inn
hjá Cissi að henní findist það
ósiðlegt.
— Samson sagði mér að mað-
urinn yðar hefði verið fjarver-
andi í marga mánuði, en hefði
komð hejm í gær. Hefir ekki ver-
ið leiðinlegt að vera svona ein í
borginni í allt sumar, frú Sture?
— O, svona...
Hún vildi greinilega ekki svara
þessu, svo Cissi þagnaði.
— Satt að segja hefi ég ekki
heldur verið í borginni. Ég kom
heim fyrir viku síðan. En segið
mér eitt...
Það brá fyrir illsku í augnaráði
hennar, svo Cissi átti von á ein-
hverju óþægilegu.
— .... hvernig gátuð þið
fengið þessa íbúð á leigu? Þið
hljótið að hafa einhver sambönd
án þeirra fær maður ekki neitt.
En er þetta ekki of stór íbúð fyr-
ir ykkur?
— Jú, það er hún reyndar,
sagði Cissi og fann hvernig reiðin
sauð í henni. — Fimm hérbergi
er nokkuð mikið. En Sten þarf að
æfa sig og ég byrja bráðum í
listaskólanum og þarf að hafa
vinnuherbergi. Og svo þurfum
við að hugsa um þann litla.
Nú var dauðaþögn, eitt andar-
tak.
— Eigið þið barn?
— Já, dreng. Hann er bráðum
mánaðar gamall.
— En gaman fyrir ykkur.
Hvað heitir hann?
— Við höfum ekki fundið neitt
nafn á hann ennþá. Þér gætuð
kannski komið með uppástungu
frú Sture?
Cissi horfði beint í augu henn-
ar, en sá ekkert annað en kulda-
lega varfærni.
— Ég veit ekki, ég er nú
ekki sú rétta ...
— Við höfum hugsað okkur
eitthvert gamalt nafn. Til dæmis
Mikael, eða Leo.
■ — En spennandi að . ..
Elisabeth varð fyrir til að líta
undan. Hún tók |sígarettu og
kveikti í henni. Cissi hélt áfram:
— En nafnið Leo hefir nú
fengið á sig einhvern sorglegan
blæ í sambandi við þetta hús.
Finnst yður það ekki?
Elisabeth hallaði höfðinu aftur
á bak og hló hátt.
— Ekki eingöngu sorglegan,
góða mín. Þekktuð þér Leo van
der Heft?
— Nei. Hvernig var hann?
— Hvernig hann var? Ábyggi-
lega tillitslausasti og siðlausasti
maður, sem ég hefi nokkurn tíma
komizt í kynni við. En ég verð að
viðurkenna að hann gat verið að-
laðandi. Hann var líka glæsileg-
ur í útliti og margar konur hafa
fallið fyrir því. En hann hafði
engan áhuga á þeim konum, sem
voru ástfangnar í honum. Það
voru alltaf hinar, sem ekki vildu
líta við honum, sem hann reyndi
að ná á sitt vald. Það hefir líklega
verið til að hefða sig, því að allt
annað misheppnaðist hjá honum.
Þrátt fyrir að hann fékk ríkulega
peninga frá' föður sínum, var
hann alltaf hlaðinn skuldum, en
hann tefldi líka djarft. Ef þér
hefðuð hitt hann, þá mynduð þér
skilja hváð ég á við. Ég veit ekki
hve oft ég hefi orðið að verja mig
fyrir honum með kjafti og klóm,
til þess að fyrirbyggja að hann
nauðgaði mér.
— Hvað fannst manni yðar um
það? spurði Cissi og sá að nú var
Elisabeth Stuer að fá reiðikast.
En hún gætti sín og stóð upp,
með glasið í hendinni.
— Ég vildi síður vera ókurteis,
en það er orðið framorðið og ég
hefi mörgu að sinna . . .
— Auðvitað, svaraði Cissi.
Hún setti frá sér glasið og gekk
fram að dyrunum. Frú Sture
fylgdi henni.
— Hvað Leo viðvíkur, þá er
ástæðulaust að hafa áhyggjur af
honum. Hann er horfinn og kem-
ur ekki aftur.
— Nei, svaraði Cissi, án þess
að líta við. — Nei, hann er nú
ekki alveg horfinn. Flakið af
flugvélinni er fundið og það lítur
út fyrir að einhver hafi fiktað við
tækin í vélinni, einhver tæki,
sem annars hefðu getað bjargað
lífi hans í þessu óveðri.
Elisabeth Sture snarstanzaði.
Innihaldið úr sherryglasinu var
eins og rauð stjarna á gólftepp-
inu.
Sylvia van der Heft var tauga-
óstsrrk og ergileg, þegar hún opn-
aði dyrnar, en um leið og Cissi
hafði sagt henni erindi sitt, bauð
hún henni nin.
— Jæja, svo þið eruð nýju ná-
búarnir. Eigum við þá ekki að
vera dús strax? Það er svo
heimskulegt að þérast, því við
erum líklega á svipuðum aldri.
Ég heiti Sylvia.
— Cecilia, en ég er kölluð Cissi.
Þessar vinalegu móttökur
glöddu Cissi og hún fann að Syl-
via var í mikilli þörf fyrir vin-
46 VIKAN 45. tbi.