Vikan - 23.12.1970, Qupperneq 21

Geiturnar urðu fljótt tamari,
svo að ég gat tekið- þær í
fangið og látið vel að þeim.
Þær voru einna líkastar hjartar-
ungum á þessum klaufum sín-
um og örmjóum fótleggjum og
mér fannst ilmurinn af þeim dá-
samlegur.
Mér fannst einhver undarleg-
ur friður umvefja mig, þegar ég
sat þarna og horfði á litlu skinn-
in, horfði á bröltið í þeim og
fylltist gleði, þegar þau hjúfr-
uðu sig upp að mér. Það var
eins og tíminn stæði kyrr, þegar
ég sat þarna hjá þeim. Sg held
að ég hafi aldrei fundið svo frið-
sæla hamingju, síðan Ellen var
í vöggu. Will kom oft inn og
settist við dyrnar og horfði á
okkur. Einstaka sinnum varð ég
vör við einhvers konar hungur í
augum hans.
— Þú ert svo blíð við kiðling-
ana, sagði hann.
—• Þeir eru líka dásamlegir,
sagði ég. — Það er langt síðan
ég hef verið svona róleg og ham-
ingjusöm. Eg fann öldu inni-
legrar ástar innra með mér og
vafði að mér annan kiðlinginn.
—- Hvað kallar þú þetta? sagði
hann.
— Hvað?
— Tilfinninguna sem þú hef-
ur fyrir kiðlingunum, þegar þú
sýnir þeim þessi blíðuhót.
— Ætli ég kalli það ekki ein-
faldlega blíðu, sagði ég og
skyndilega fannst mér sem ég
væri að springa. Stundum fyll-
ist ég ' af svo takmarkalausri
blíðu að mig langar til að faðma
að mér fólkið á götunni, sem ef-
laust myndi halda að ég væri
annað hvort brjáluð eða drukk-
in, kalla í lögregluna eða eitt-
hvað því líkt. Verst er ég stödd
á járnbrautarstöðvum. Fólkið
þar er svo þreytulegt. Er það
ekki ömurlegt að við mennirnir
skulum eiga svona erfitt með að
sýna hver öðrum svolitla blíðu
og vinarhót. Stundum finnst mér
ég sjá blíðuhungur í augum
ungra manna, en þá er það lík-
lega vegna þess að þeir þrá sína
Sophiu Loren.
— Blíða, það er undursamlegt
orð, sagði Will. — En af henni
hef ég fengið sorglega lítið um
ævina.
Næsta dag gekk ég um í ein-
hverri ljúfri þrá, og ég
skildi fólk sem missir takið
á veruleikanum og svífur á
draumskýjum. Mér fannst ég
verða eins og jörðin, sem beið
þess að vorið kæmi á hverri
stundu. Lækurinn flæddi ýfir
bakka sína í hlákunni og á nótt-
unni gat ég heyrt niðinn í hon-
um. Hvað ég gerði þessa daga?
Eg veit það ekki. Eg var aðeins
hamingjusöm. Ég sá hvernig
kiðlingarnir mínir stækkuðu og
urðu borubrattari með hverjum
degi. Dagarnir liðu. Þegar Roger
þurfti að sækja nýjar bækur til
borgarinnar, sá ég, mér til undr-
unar, að ég hafði ekki einu sinni
tekið utan af síðasta bókapakk-
anum, sem hann ætlaði mér. Ég,
sem er vön að lesa allt, jafnvel
auglýsingar og vörumerki, ég
hafði ekki opnað eina einustu af
þessum bókum.
Og svo kom bréf frá Ellen
(Ó, Ellen, elsku litla Ellen mín!)
þar sem hún var undrandi yfir
því að fá aldrei bréf frá mér.
Ég varð skelfingu lostin yfir
sjálfri mér og ók rakleiðis til
þorpsverzlunarinnar, þar sem ég
gat komizt i síma. En ég gat ekki
fengið mig til að fara með Roger
til borgarinnar.
Mér fannst ég þurfa að taka
hressilega í sjálfa mig, svo ég
leitaði uppi öll bréf sem höfðu
komið til mín að undanförnu og
kom mér fyrir við eldhúsborðið
í þeim tilgangi að svara þeim.
En ég átti erfitt með að halda
huganum við það. Þegar ég leit
út um gluggann, sá ég að hóll-
inn og hæðirnar í fjarska voru
að fá á sig græna slikju og þrá-
in náði taki á mér. En í því sá
ég Will koma yfir hlaðið, svo ég
stóð upp til að opna fyrir hon-
um. Hann kom inn, settist á stól-
inn andspænis mér við eldhús-
borðið og andvarpaði.
— Ja, nú er konan farin, sagði
hann. — Hún fór til systur sinn-
ar í Kentucky og segir að hún
ætli aldrei að koma heim aftur.
Ég vona að hún segi satt í þetta
sinn, vegna þess að ég er að gef-
ast upp. Ef ég gæti skilið hvers
vegna hún lætur alltaf svona.
Nú hefur hún tekið allt úr stóra
stofuskápnum, sem stendur á
svipuðum stað og skrifborðið
hans Rogers hérna. Hún hafði
postulín, myndir af drengnum
og forláta tepott, sem mamma
mín átti og ýmislegt annað þar.
Nú hefur hún tekið þetta allt úr
skápnum og ekkert skilið eftir
nema myndina af litla drengn-
um sem dó. Hvers vegna gerir
hún þetta?
— Ó, hve þetta er andstyggi-
legt, sagði ég. — Ég vissi ekki
að þið höfðuð misst barn. Er
langt síðan?
— Já, það er langt síðan,
sagði hann. — Tólf ár. Hann
varð aðeins eins árs. í fyrstu
virtist hann alveg eðlilegur, en
svo datt konunni í hug að hann
væri liklega blindur. Læknirinn
hérna sendi okkur með hann til
Chicago og þar var okkur sagt
að hann væri með heilaskemmd,
hluti af heila hans var himnu-
laus.
- Þá hefur það líklega verið
bezt að hann fékk að deyja,
kyrr með lokuð augu og beið og
þarna í þögninni hafði ég það á
tilfinningunni að hann myndi
hrökkva í sundur í þúsund mola,
ef ég ýtti við honum.
Ég lagði hönd mína á öxl hans
og hneigði höfuðið niður að hon-
um. Ég hafði heyrt hróp hans,
bæn um hjálp, sem hvíslað var
út í þögnina. Will Workman
leyndi ekki neyð sinni, eins og
við hin hefðum gert, til að glata
ekki virðingunni, og hann var
viðkvæmur eins og barn.
— Þú mátt ekki vorkenna
mér, hvíslaði hann, — þú mátt
bara ekki vorkenna mér!
Og þá skeði það. Það var á
þessu augnabliki, sem ég varð
honum vonlaust bundin. Fram
að þessu hafði ég alltaf getað
forðazt töfra hans, sem áttu eft-
ir að fylgja mér.
Sjáðu, Will, hóllinn þarna
er farinn að grænka, sagði ég.
Þá reis hann upp og hló.
— Já, sagði hann. — Komdu,
ég skal sýna þér blómstrandi
forsytiu.
Forsytiutréð stóð reyndar í
fullum blóma og tveim dög-
um síðar sprungu tvö önnur
tré út, og þetta var alveg furðu-
leg mótsetning við hin trén, sem
ennþá voru nakin og grá.
Villiblágresið var líka farið að
blómstra og hólar og hæðir urðu
grænni með hverjum degi. Ég
gat næstum heyrt sinuna hörfa
ískrandi undan þessum þrótt-
mikla gróðri. Alls staðar mátti
heyra brumhnappa bresta. Nú
Á göngu í
vorregmnu
sagði ég. — Heldurðu það ekki?
(Ó, Ellen, Ellen, hvernig get ég
verið dómbær á slíkt?).
— Það er líklega rétt, sagði
hann. — Hann hafði það fínasta
og mýksta hörund, sem ég hef
snert; hann var svo fölur og
glær. Ég hélt honum oftast í
faðmi mínum. . . .
Hann stóð þögull upp af stóln-
um, gekk til mín og settist
á hækjur við hlið mér. Eg
ýtti mér aðeins til hliðar, mér
fannst ég finna of mikið til nær-
veru hans. Hann lokaði augun-
um og hneigði höfuðið, en hann
snerti ekki við mér.
— Heyrðu, sagði hann, — ég
vil ekki gera Roger neitt illt,
vegna þess að mér þykir vænt
um hann. En heldurðu ekki að
þú gætir hugsað þér að snerta
mig með höndinni, ég á við
svona eins og þegar þú lætur vel
að kiðlingunum og öðrum dýr-
um. Snertu mig og ýttu mér
ekki frá þér. Og hann sat graf-
ólgaði þessi gróður um allt og
að lokum voru trén orðin græn
upp í krónur. Fjólubláir skugg-
ar bjarkanna hörfuðu undan
ljósgrænum greinum og blóm-
hnappar plómutrjánna urðu eins
og hvít ský.
Og á nóttunni heyrðist gnegg-
ið í hrossagauknum.
Nú var doðinn horfinn mér að
öllu. Ég var orðin að augum, sem
biðu eftir að sjá Will
Workman og eyrum, sem sífellt
hlustaði eftir blístri hans. Ég
ráfaði óróleg milli glugga og
dyra — og beið, beið eftir að
hann kæmi inn. Þá varð ég allt-
af róleg. Þá hné ég niður á stól
og hlustaði á það sem hann hafði
að segja, hlustaði reyndar ekki
nema að hálfu leyti. Mér var
sama um hvað hann talaði, ég
hafði enga þörf til að svara hon-
um eða tala sjálf. Ég naut að-
eins hins rólega öryggis, sem
nærvera hans hafði í för með
sér, naut þess svo að augu mín
Framhald á bls. 36
52. tbi. VIKAN 21