Vikan - 23.12.1970, Side 49

inn virtist ætla láta til skarar
skríða, heyrðist rödd Öddu úr
dyrunum að nr. 17.
— Stopp, mannbjálfi, sagði
hún fastmælt. Gestgjafinn sner-
ist á hæli. Hann horfðist í augu
við Öddu, og augnaráð hennar
negldi hann við gólfið, eins og
hann hefði orðið fyrir eldingu.
— Viljið þér, maður minn,
sjá um að unnustinn minn og ég
verðum samstundis flutt — ak-
andi, fljúgandi eða á kviktrjám
— að forstofudyrunum á Silfra-
stöðum! Röddin var hörð eins og
stál.
Gestgjafinn áttaði sig, og það
er virðingarvert af gestgjafa,
sem stendur á náttskyrtunni og
flókaskónum augliti til auglits
við fallega unga stúlku, sem sjá-
anlega er mjög reið.
— Því ætti ég að gera það?
spurði hann.
— Vegna þess, sagði Adda
hægt og lagði áherzlu á hvert
orð, — vegna þess, að meðan
þér voruð að vaga niður stig-
ann eins og flóðhestur, skrapp
ég inn í herbergið yðar og hnupl-
aði buxunum yðar.
Adda hafði átt kollgátuna, er
hún treysti því að gestgjafinn
ætti ekki nema einar brækur.
Og nú voru góð ráð dýr hjá gest-
gjafanum. Vindurinn fór úr hon-
um eins og sprunginni blöðru.
— Já, en — síminn er í ólagi,
sagði hann hásum rómi, — lest-
in gengur ekki og vegirnir eru
ófærir.
— Annaðhvort gerið þér eins
og ég segi eða ég sting buxun-
um yðar í eldinn, sagði Adda.
— Já, — en, hvað á ég að
gera, sagði manngarmurinn
kjökrandi, og var nú orðinn eins
og menn i náttskyrtu eiga að
sér að vera.
— Ég sá gamlan sleða út um
gluggann hjá mér, sagði Adda,
— og í morgun heyrði ég hest
hneggja. Ég vona, að ég þurfi
ekki að segja meira.
Gestgjafinn andvarpaði. —
Jæja, ætli maður verði þá ekki
að skussa ykkur. Komið þér
með buxurnar.
— Nei, ekki alveg — svo vit-
laus er ég ekki, sagði Adda. —
Þér akið okkur fyrst, og síðan
skuluð þér fá buxurnar.
— Dettur yður í hug, að ég
geti ekið ykkur svona? sagði
gestgjafinn og renndi augunum
niður eftir nærbrókunum sínum.
— Mér finnst, að þessi bún-
ingur sæmi yður ágætlega, svar-
aði Adda, — en enginn bannar
yður að vefja værðarvoð um yð-
ur, svo yður verði síður kalt.
Adda hélt dauðahaldi um dá-
lítinn böggul í mórauðum papp-
írsumbúðum, en í honum voru
buxur gestgjafans. Þegar sleðinn
nam staðar við aðaldyrnar á
Silfrastöðum steig hún út ásamt
unnustanum og rétti ökumann-
inum böggulinn. Hann þreif
HOTEL
HOTEL LOFTLEIÐIR
Eina hótelið á Islandi
með 'sauná og sundlaug
Hótel Loftleiðir bjóða viðskiptavinum sínum 108
vistleg gistiherbergi, tvo veitingasali, veitingabúð,
fundasali, tvær vinstúkur, gufubaðsstofur,
sundlaug, rakarastofu, hárgreiðslustofu.
snyrtistofu, ferðaskrifstofu og flugafgreiðslu.
Vegna sívaxandi vinsælda er viðskiptavinum
ráðlagt að tryggja sér þjónustu hótelsins með
góðum fyrirvara.
hann og ók burt á fleygiferð,
svo að snjóinn skóf undan meið-
unum.
Það var farið að rökkva. Adda
og Mikjáll sátu í sófanum við
arininn. Út um gluggann sáu
þau kirkjuna með ljósum í öll-
um gluggum. Og umgerðin um
þá mynd var samsett úr birki-
greinum þungum af snjó. Eldur
brann á skíðum og Adda kreisti
úr sítrónusneið ofan í toddýið
hans Mikjáls.
Við giftum okkur þá í vor,
elskan, hvíslaði Mikjáll.
Adda kinkaði kolli og vatt
lokk úr hári hans um vísifing-
urinn á sér.
— Og förum í brúðkaupsferð
í einhverja krána og sjáum
kirsuberjatrén blómgast, tísti
hún og hjúfraði sig upp að hon-
um.
Mikjáll hrökk við og glennti
upp augun:
— Adda, þú mátt ekki mis-
skilja mig, elskan mín. Þú veizt,
að ég vil gera nærri því allt fyr-
ir þig. En eitt verð ég að segja
þér: Við förum aldrei framar á
neina krá.
☆
Þér sparið
með áikrift
VlltAX
52. tw. VIKAN 49