Vikan - 21.01.1971, Qupperneq 30

Spennandi framhaidssaga eftir Lenu Winter
ÞRIÐJI HLUTI
Ingvar mundi aldrei fá að vita neitt um
fortíS hennar. Hann mundi aldrei fá minnsta
grun um, aS hún hefSi nokkurn tíma
veriS öSruvísi en hún var nú...
Hún þreifaði ofan í veskið sitt.
Peningarnir lágu þar. Það var ekki
um neinn draum að ræða. Þetta
var blákaldur veruleiki.
Skyndilega fann hún til mátt-
leysis í hnjánum. Hún gekk þvert
yfir götuna og inn á veitingahús.
Hún varð að fá sér eitthvað að
borða. Og einnig veitti henni ekki
af að átta sig betur á þessu öllu
saman í ró og næði.
Ávísunin hljóðaði upp á hvorki
meira né minna en tvö þúsund
krónur. Hún hafði farið beint í
banka og látið skipta henni. Hún
hafði fengið einn þúsundkróna-
seðil, en afganginn í smáu. Hún
stakk enn hendinni ofan í veskið
til að þreifa á peningunum. Það
var hið eina, sem hún gat gert til
þess að fullvissa sig um, að þetta
væri satt — að hún væri í raun oa
veru orðin rík.
Jú, hún var orðin rík, enda þótt
hún þyrði varla að taka sér þetta
orð í munn. Hún gat keypt sér
pels, ef hún vildi, til dæmis eins
og þann sem unga stúlkan, sem
sat þarna við gluggann á veitinga-
húsinu var í. Hún gat keypt sér
hatt og skó, ekki ódýra en sterka
cg grófa til þess að þeir entust
sem lengst. Nú þurfti hún ekki
lengur að hafa sparnaðarsjónar-
miðið sífellt í huga. Hún gat keypt
sér þau föt, sem hana langaði f.
Og hún gat ferðast, ef til vill til
útianda. Hún gat meira að segja
keypt sér hús!
Hún gat gert svo margt, að hún
varð alveg rugluð við tilhugsun-
ina. Allt tók að hringsnúast í höfð-
inu á henni. Og mitt í öllum fram-
tiðardraumum sínum, hugsaði hún:
Ég vildi, að ég fyndi til þakklætis
í garð hans. En það get ég alls
ekki gert. Ef hann hefði gefið
mömmu, þó ekki væri nema örlítið
brot af þessum auðævum, þá væri
hún ef til vill enn á lífi. Hann hlaut
að hafa vitað, hversu bág kjör hún
þurfti að búa við. Þá hefði ekkert
aerzt. Þá væri hún enn, eins og
hún var.. .
Hún strengdi þess heit, að
þurrka fortíðina út með öllu. Nú
ætlaði hún að skipuleggja framtlð
sína í staðinn.
Það var mikil blessun, að Ingi-
gerður skyldi ekki vera heima. Nú
losnaði Mikaela við að útskýra
þetta fyrir henni, losnaði meira að
segja við að kveðja hana. Hún ætl-
aði að borga húsaleiguna fyrir
næsta ársfjórðung, greiða alla
reikninga þeirra og fylla eldhúsið
af mat, allt í þakklætisskyni fyrir
það, sem Ingigerður hafði gert fyr-
ir hana. Síðar gæti hún skrifað
henni fáeinar línur, sagt henni frá
arfinum og að hún mundi að öllum
líkindum setjast að í Jönköping.
Meira þurfti hún ekki að segja.
Mikaela drakk heitt kaffi og það
hressti hana sannarlega. Já, líklega
yrði bezt að setjast að í Jönköp-
ing. Ef móðurbróður hennar hafði
verið jafn ríkur og allt benti til,
þá mundi minningin um hann gera
það að verkum, að hún yrði strax
tekin í hóp fyrirfólksins á staðnum.
í Jönköping vissi enginn neitt um
hana og samt mundu allir vita hver
hún væri, þegar hún kæmi þangað.
En hún ætlaði ekki að fara strax
þangað. Hún varð að fá sér ný föt
fyrst. Ekki gat hún komið þangað
eins og fátæklingur. Hún varð líka
að safna kröftum fyrst, hressa sig
og hvíla rækilega, áður en hún
byrjaði hið nýja líf sitt. Hún ætti
kannski að fara og dveljast á
hóteli um tíma.
Hún tók sér bíl heim f litlu íbúð-
ina. Þegar hún hafði opnað dyrn-
ar, staðnæmdist hún á þröskuldin-
um. Hún virti fyrir sér þetta fá-
brotna og óhrjálega herbergi, sem
hafði verið heimili hennar, stðan
móðir hennar lézt. Þær höfðu gert
sitt bezta til að reyna að gera það
vistlegt, hún og Ingigerður, og
miðað við efnahag og aðstæður
hafði þeim heppnast það furðan-
lega. En nú sá hún herbergið [
nýju Ijósi; sá í einni sjónhendingu
hvað það var fátæklegt og ömur-
legt. Það var Ingigerður, sem hafði
sett púða og gluggatjöld í skærum
litum og reynt að lífga upp á dimm
hornin með gerviblómum. En þetta
var viðurstyggilegt allt saman. Það
yrði sveimér dýrðlegt að sleppa
frá þessu öllu saman, þurfa ekki
lengur að umbera Ingigerði og
hina vafasömu lifnaðarhætti henn-
ar.
f sömu andrá blygðaðist Mika-
ela sín. Ingigerður hafði hjálpað
henni og hún hafði viljað vera
vinkona hennar. Hvað hefði orðið
um hana, ef hún hefði ekki komið
til sögunnar? En samt — samt! Hún
tók að tína saman eigur sínar í
miklum flýti. Þetta var svosem
ekki mikið: fáeinir smáhlutir, sem
móðir hennar hafði átt; undirföt,
sem urðu að duga, þar til hún gæti
keypt sér ný; eitt par af skóm. Og
svo kom hún auga á svarta kjól-
inn, sem Ingigerður hafði fengið
hana til að kauoa. Hún hafði klæðzt
honum kvöldið, sem Sixten Ström-
berg dó við fætur henni. Hún tók
kiólinn upp og virti hann fyrir sér.
í sama bili hljómaði fyrir eyrum
hennar hás rödd hans:
— Þú ert eins og norn — dá-
samleg norn — þú með þitt silfur-
lita hár og þín grænu augu. — Þú
tryllir mig — þú . . .
Þetta höfðu verið síðustu orð
hans. Síðan hafði hann gripið f
handlegg hennar, og þvfnæst fall-
ið á gólfið.
Það fór hrollur um Mikaelu. Og
allt í einu tók hún að rífa f sundur
ódýrt, svart efni kjólsins. Hún hætti
ekki fyrr en kjóllinn var kominn f
tætlur.
Alger þáttaskil mundu verða í
lífi hennar. Hún vildi ekki eiga
neitt, sem minnti hana á liðna
hörmungartíð.
Daginn eftir fór hún til Tranðs.
Þar ætlaði hún að hvíla sig f ró og
næði, áður en hið nýja líf, sem
beið hennar, hæfist. En hún hafði
ekki hugmynd um, að hið nýja Iff
hennar mundi hefjast strax, þegar
forstöðukona gistihússins sagði
hlæjandi við hana:
— Ungfrú Linder. Má ég kynna
yður fyrir herra Rickardson, arki-
tekt. Hann teiknar nýja húsið, sem
við erum að byggja hérna og . . .
Mikaela heyrði ekki meira. Hún
leit upp og við henni blasti við-
felldið andlit með blágrá, rólyndis-
leg augu, hvassa höku og breitt
enni. Á samri stundu vissi hún, að
hún hafði hitt manninn, sem hún
mundi elska alla ævi.
Hið stóra einbýlishús Rickard-
sons-fjölskyldunnar stóð í útjaðri
Jönköping, og umhverfis það var
stór og mikill trjágarður. Það voru
ekki sérlega margar fjölskyldur,
sem bjuggu á þessu svæði, og
auðvelt var að sjá, að þeir sem
þarna bjuggu, höfðu ráð á að
halda sfnum stóru görðum vel
hirtum og fallegum. Hús Rickard-
sons-fjölskyldunnar var með þeim
stærstu og það var stolt og gleði
frúarinnar, Ellen Rickardson. Áhugi
hennar og umhyggja fyrir.húsinu
var alltaf jafn mikill. Hún krafðist
þess af sjálfri sér og öðrum, að
allt, sem húsið varðaði, væri sem
fullkomnast: Veggirnir utandyra
voru skjannahvítir og grindverkið
stöðugt nýmálað. Innandyra voru
öll gó!f gljábónuð eins og speglar
og allt í röð og reglu, jafnt stórt
sem smátt. Dýr teppin voru silki-
mjúk og þung tjöld úr flaueli fyrir
gluggum.
Ellen hafði enaan sérstakan eig-
in smekk, en hún viðurkenndi
ekkert nema það bezta og dýrasta.
Húsið var orðið eins konar dem-
antskríni handa henni. Herbergin
gátu ekki kallast yfirhlaðin af mun-
um, en þau voru svosem ekki tóm-
leg heldur! Hún hafði sama smekk
og skoðanir og nágrannar hennar,
það er að seqia þeir, sem hún leit
upp ti! og tók sér til fyrirmyndar.
Þar sem hún sat í stofu sinni þenn-
an faora eftirmiðdag f júnf, leit
hún f kringum sig með velþóknun
og ánægju. Allt var nákvæmleqa
eins og hún vildi hafa það. Hún
sat í silkifóðruðum sófa og strauk
hendi yfir silkipúða, sem !á við
hlið henni. Stórir gluggarnir sneru
út að nýsleginni, sléttri qrasflöt.
Samt fann hún til ofurlítillar
gremju, en hún átti ekkert skylt
við húsið. Hún hafði ekki búizt við
að þurfa að taka á móti neinum
gesti í dag, en hún vildi heldur
30 VIKAN 3- ö>i-