Vikan - 11.02.1971, Qupperneq 18

- EruS þér að dást aS perlunum mínum,
Sir Jocelyn? sagSi hún glaSlega.
- Þær eru gjöf frá bróSur mínum, vitni um
vel heppnaSa ferS. - Ég hugsa aS
einhver spænska hefSarfrúin gráti nú sárt
yfir aS missa þennan dýrgrip ...
FRAMHALDSSAGA EFTIR SYLVIU THORPE FJORÐI HLUTI
Nú varð forvitni Sir Jocelyns
vakin, Hversvegna hafði það
haft svona mikil áhrif á Brand-
on, þegar hann nefndi gullna
pardusinn. Það var e'itthvað
dularfullt við þetta og hann
hafði hug á að grafast betur
eftir ástæðunni, en í fyrsta lagi
stóð hann í mikilli þakkar-
skuld við skipstjórann og í öðru
lagi hafði hann á tilfinningunni
að ekki væri gott að erta hann.
Forvitni, sem var annars eðl-
is, kom honum til að fara út í
garðinn. Hann hafði aldrei áð-
ur komið til hitabeltislanda og
hann undraðist alla dýrðina,
skrautblómin og fiðrildin, sem
voru á stærð við lófa manns.
Hann var rétt búinn að koma
sér fyrir á steinbekk, þar sem
hann hafði útsýni yfir hafið,
þegar ungfrú Brandon kom til
hans. Hann ætlaði að fara að
spyrja hana, hvernig hún færi
að því að líta svona frísklega út
í þessum hita, þegar hann kom
auga á perlufestina, sem hún
hafði um hálsinn. — Eruð þér
hrifinn af perlufestinni minni,
Sir Jocelyn? sagði hún glað-
lega. — Hún er gjöf frá bróður
mínum, sem vitni um vel
heppnaða ferð. Hún greip perl-
urnar og lét þær renna í Iðfa
sér, svo það glitraði á þær í sól-
inni. Svo hló hún aftur.
— Ég er hrædd um að ein-
hver aðalsfrúin á Spáni gráti
nú yfir því að missa þennan
dýrgrip.
Sir Jocelyn leit á hana og það
mátti sjá vanþóknun í augna-
ráði hans. Að vísu var hann
ekki kunnugur málum þarna i
Vestur-Indíum, en þetta var i
hans augum einfaldlega sjórán,
sem hann gat ekki skilið.
Hverskonar samfélag var þetta,
þar sem sjóræningjar voru
virtir borgarar sem hlóðu
skartgripum á konur sínar.
— Eins og þér vitið þá þekki
ég ekki til hátta hér, sagði
hann með nokkuð kaldri rödd.
— En þar sem England og
Spárrn eru ekki í stríði þá ...
Damaris tók fram í fyrir hon-
um. Hún var hætt að hlæja og
sagði með miklum alvöruþunga.
— Sir Jocelyn, í Vestur-Indí-
um er alltaf stríð við Spán-
verja. Hér, í þessum nýja heimi
virða Spánverjar ekki rétt ann-
arra, þeir fara sínar eigin leið-
ir og þeir halda þeim opnum
með eldi og sverðum og hinum
hryllilega rannsóknarrétti. Það
var þeirra eigin græðgi sem
varð til þess að Bræður Strand-
arinnar gerðu með sér félag.
England vann Jamaica frá
Spánverjum og við myndum
aldrei geta haldið nýlendunum,
nema með aðstoð manna eins
og bróður míns og hinna vík-
inganna! Damaris þagnaði og
brosti nú aftur. — Ég er alin
upp hér og ég veit hvað ég er
að segja. Þér ættuð að trúa mér,
yðar eigin vegna.
— Mín vegna?
Hún hló. — Já, reyndar, —
því að herra Charnwood sigldi
sjálfur undir svarta fánanum í
eina tíð og þér komið yður út
úr húsi hjá honum, ef þér talið
illa um þessa sjóræningia, sem
við1 köllum víkinga. Hún tók
undir arm hans og leit stríðnis-
lega á hann. — Það eru mistök,
sem hinn hrokafulli frændi
hans, Ingram Fletcher, hefir
einu sinni gert sig sekan um,
að því að sagt er.
Sir Jocelyn var feginn að
sleppa þessu umtalsefni og tala
um sín eigin málefni og hann
var ekki lengi að komast að því
að Damaris hafði yndi af því
að taka að sér hlutverk hjú-
skaparmiðlara. Hún spurði
hann nokkurra spurninga um
samband þeirra ungfrú Reginu
og það var svo greinilegt að
hún vildi hjálpa honum, að
hann gat ekki tekið það illa
upp og fór að segja henni það
sem hann hafði trúað bróður
hennar fyrir. Hann sagði henni
hvaða álit hann hefði á Ingram
Fletcher og hún gat ekki annað
en brosað að honum. En úr því
Fletcher var svona viðsiárverð-
ur, var kannski bezt að halda
því leyndu um hríð að Sir Joce-
lyn væri kominn til Jamaica.
— Því ef hann er að leita
hófanna hjá ungfrú Oliviu og
kemst ekkert með hana, þá fer
hann kannski að hugsa til að
stíga í vaenginn við ungfrú
Reginu og ef hann heyrir að
Sir Jocelyn sé kominn, þá hrað-
ar hann eflaust aðgerðum og
reynir að sverta Sir Jocelyn í
augum föður stúlknanna.
Sir Jocelyn brosti með sjálf-
um sér að þessum lífsvísdómi
stúlkunnar, sem greinilega ætl-
aði að taka að sér að stiórna
þessum málum.
Damaris ljómaði í framan.
— Ég ætla strax að reyna að
kynnast systrunum, sagði hún.
— Kit getur farið með mig í
heimsókn til þeirra á morgun.
þvi að við þekkjum Charnwood
vel. Svo þegar ég hefi séð
hvernig landið liggur, get ég
boðið þeim hingað. Ég held, —
iá, ég held það sé bezt að halda
veizlu. ég hefi fullkomna
ástæðu til þess, til að fagna
heimkomu bróður míns, — og
þá getið þér hitt Charnwood.
Hann ber mikla virðingu fyrir
Kit, og jafnvel þótt hann hafi
eitthvað á móti yður, myndi
hann aldrei sýna gesti okkar
ókurteisi. Og svo ætla ég að
reyna að trufla svolítið um
fyrir Fletcher.... Glettnislegt
bros fylgdi þessum orðum, —
og þá getið þér notað tímann til
að fulvissa herra Charnwood
um að ef eitthvað leiðinlegt
hefir verið sagt um yður, þá sé
það ekki á rökum byggt. Jæja
hvað segið þér um þetta áform?
— Ég dáist að yður, ungfrú
Brandon, sagði Sir Jocelyn
hlæjandi. — Ég er að vona að
ferð mín hingað til Jamaica,
sanni herra Charnwood að ég
hafi heiðarlegan tilgang og að
framvegis hafi ég hugsað mér
að draga mig út úr hirðlífinu.
— Ætlið þér að yfirgefa
hirðina? spurði Damaris undr-
andi. — Þér sem eruð vinur
konungsins sjálfs? Yður getur
ekki verið alvara!
Sir Jocelyn brosti. — Jú,
reyndar. í fjarlægð hefir þetta
líf nokkra töfra, en trúið mér,
það er ekki eftirsóknarvert,
jafnvel ekki vinátta konungs-
ins. Vinur konungsins á það
alltaf á hættu að menn komi
fram á sjónarsviðið, sem vilia
lika vingast við konunginn oq
neita þá allra ráða til að sverta
þann sem fyrir er, í augum
hans. Hann getur ekki treyst
nokkrum manni. Ég kom
mér út úr þessu, þegar ég fór í
þessa ferð og mig langar ekki
til að snúa til hirðarinnar aft-
ur.
Það varð þögn um stund. svo
sagði Damaris dreymandi:
— Þetta virðist vera afskap-
lega spennandi...
Sir Jocelyn sá nú að tilraun
hans til að sverta hirðlífið, eins
18 VIKAN s. tbi.