Vikan - 18.03.1971, Qupperneq 15

nægt. Án þess að geta rökstutt það
á nokkurn hátt, ber ég barnslegt
traust til yðar. Viljið þér takaþetta
að yður“?
„Með ánægju“.
„Þakka yður fyrir“.
„Þá mun ég segja yður sögu
mína, og hana megið þér birta að
mér látnum með því skilyrði, að
þér breytið nöfnunum. Gangið þér
að þessu“?
„Já“.
„Þér lofið mér því, að þér mun-
uð uppfylla síðustu ósk mína“?
Ég rétti lionum böndina, og
bann bélt fast um bana eitt and-
artak.
„Gefið mér svolítið meira
whisky, en verið ekki að liafa fyrir
því að bæta vatni i það. Skál“!
„Skál“!
Hann tæmdi glasið í einum teig.
Ífyrri heimsstyrjöldinni — hóf
hann frásögn sína — barð-
ist ég með Rússum. Ég var
tekinn til fanga i Þýzkalandi, og
þegar byltingin brauzt út í Rúss-
landi 1917, ákvað ég að snúa elcki
aftur beim. Ég gerðist þýzkur rík-
isborgari og opnaði lækningastofu
í Berlin. Ilún gekk ekkert sérlega
vel, þartil ég fór að snúa mér að
þvi að fegra andlit. Þér getið tæp-
lega gert yður í bugarlund liví-
lik fróun er í slíku starfi. Ef lækn-
ir bjargar sjúklingi frá dauða, er
sjúklingurinn búinn að gleyma
honum innan þriggja mánaða. Sú
manneskja sem öðlast aftur sjálfs-
traust sitt við læknisaðgerð er
lækninum þakklát alla ævi. Það
sem ég á við er, að fegurðarskyn
mitt hefur orðið til þess að gera
margar manneskjur hamingju-
samar, og að ég get ekki séð neina
sanngirni í því, að einmitt þetta
fegurðarskyn mitt bafi orðið til
þess að steypa mér í glötun.
Verið nú ekki svona nizkur á
whiskýið!
Ég varð frægur maður. Eftir eitt
ár bafði ég minn eigin litla einka-
spítala í Berlin, með mörgum að-
stoðarlæknum og hjúkrunarkon-
um. Það kom að því, að konan
mín og dæturnar tvær fóru að
kvarta um, að ég sinnti þeim ekk-
ert. Þá lofaði ég þeim því, að í
fjóra mánuði ársins skyldi ég ein-
göngu helga mig þeim. Ég keypti
lítið hús í Kolberg, litlum baðstað
við Eystrasalt, og þar dvöldumst
við á hverju sumri.
Þannig var málum liáttað, þeg-
ar ég sat einn morgun aleinn við
morgunverðarborðið og opnaði
dagblaðið „Pommersche Zeitung“.
Á mynd á skrifborðinu brostu þær
til mín, konan mín og dætur, en
þær voru farnar á undan mér til
Berlínar til þess að hlífa mér við
ferðatöskuumstangi. í dálkunum
um list og vísindi las ég tilkynn-
ingu um, að rússneska undrabarn-
ið, þrettán ára cellóleikarinn Tat-
jana Ivanovna Petrova, sem vakið
befði geysimikla athygli á fyrslu
bljómleikum sínum í Berlin viku
áður, myndi koma fram bér i Kol-
berg næsta sunnudag — það var
tveim dögum síðar — með aðstoð
hljómsveitar staðarins, sem fengi
til þess liðsstyrk, og myndi efnis-
skráin frá Berlín verða endurtek-
in hér. Á efnisskránni væri m.a.
A-moll konsert Volkmanns og
Ungversk Rhapsodia eftir Popp-
er.
Ég er vantrúaður á undrabörn.
En það sem vakti sérstakan áliuga
minn í þessu tilfelli var, að þrettán
ára gömul stúlka skyldi geta leik-
ið verk, sem ég hafði glímt við
árangurslaust í 30 ár. Hrein for-
vitni réði því, að ég keypti mér
aðgöngumiða, og sú staðreynd
líka, að Tatjana var landi minn.
Og þarsem þjónandi læknir Gilda-
skálans var veikur, var ég meira
að segja settur í hans sæti á
fremsta bekk.
Stóri salurinn var geigvænlega
þéttsetinn. Hljómleikarnir hófust
ekki fyrr en tuttugu minútum á
eftir tilsettum tíma, og menn voru
farnir að piskra um, að Tatjana
befði allt í einu orðið veik og gæti
sennilega ekki komið fram. En
loks birtist hljómsvéitarstjórinn
Dr. Schmidt. Hann sló i púltið
lyfti stafnum, og Beethoven-
hljómar fylltu salinn.
Dr. Sclnnidt var hylltur að verð-
leikum, er hann lét stafinn falla.
Éftirvæntingin magnaðist upp í
hreinan æsing. Næst á efnisskránni
átti að vera A-moll konsert Volk-
manns með Taljönu Ivanovnu Pet-
rovu sem einleikara. Orðrómurinn
um, að eitthvað hefði komið fyrir
hana fór eins og eldur i sinu. Ég
var í uppnámi eins og skólastrák-
ur. Óróinn óx um allan helming,
er dyrunum var lokið upp og Di-
etz greifi frá Hohenturm var flutt-
ur inn i lijólastól, kjólklæddur. Ef
þér eruð kunnugur i Berlín liljót-
ið þér að þekkja hann. Tveir þjón-
ar lyftu honum úr hjólastólnum
og settu hann í sætið við hliðina á
mér.
„Daginn,“ sagði hann, þegar ég
heilsaði honum. „Kem ég of
seint?“
„Ekki til þess að lilusta á Tat-
jönu,“ hvíslaði ég. „Heyrðuð þér
hana í Berlin?“
„Hvort ég gerði!“ skrikti hann.
„IIa!“ Og liann fór með liendina
ofan í brjóstvasann og dró fram
krumpað blað, sem hann hélt upp
að nefinu á mér með titrandi
hendi. Þetta er listi yfir borgirn-
ar í hljómleikaför hennar. Ég
ætla að sækja alla hljómleika
hennar. Líf mitt liefur aflur feng-
ið lilgang!“
„Vonandi gelur hún leikið,“
sagði ég. „Ég heyri sagt að hún sé
veik.“
1 sama vetfangi stóðu allir
hljómsveitarmennirnir á sviðinu
upp eins og einn maður. Lófatak-
ið dundi. Fiðluleikararnir slógu
með bogum sinum á bök fiðlanna.
Tatjana — lof sé móður henn-
ar — var ekki klædd eins og
undrabarn. Hún var i látlausum
dökkbláum flauelskjól, sem um-
lukti grannan likama hennar eins
og fagurt ljóð, og varð frekar til
að leyna þrettán ára aldri hennar
en að undirstrika hann. Hún ruddi
sér braut á milli liljómsveitar-
mannanna með hröðum skrefum
og hélt cellóinu á lofti. Vissulega
var hún náföl.
Tatjana stóð nú fremst á svið-
inu. Hún lineigði sig fyrir hljóm-
sveitinni og síðan fyrir áhorfend-
um. Þvínæst seltist lmn niður og
stemmdi hljóðfærið. Hún liélt
eyranu að strengjunum til þess að
geta hlustað gegnum stöðugt lófa-
tak úr salnum. Hún varð að standa
upp aftur til að lineigja sig. Siðan
varð allt hljótt.
Dr. Schmidt, sem stóð við
stjórnandapúltið, sneri sér að
áheyrendum til að segja eittlivað.
En er Tatjana gaf frá sér smá-
Framhald á bls. 40.
11. TBL. VIKAN 15