Vikan - 18.03.1971, Síða 29

að komast hjá vandræðum og leið-
indum, væri eins gott fyrir hana
að fylgja ráðum hans og lúta vilja
hans . . .
Hin nýja villa Bergmans konsúls
var enn uppljómuð í vetrarnóttinni,
þegar þau héldu af stað heimleið-
is. Mikaela hafði ætlað að setjast í
aftursæti bílsins, en Börje hjálpaði
henni upp í framsætið, og það var
svo margt fólk þarna á bílastæð-
inu fyrir utan villuna, að Mikaela
þorði ekki að mótmæla af ótta við
að það vekti eftirtekt. Það var víst
jafn gott að það kæmist ekki á
kreik neinn kvittur um missætti
innan Rickardssons-fjölskyldunnar.
— Skemmtirðu þér ekki vel,
spurði Börje allt í einu.
— Jú, þakka þér fyrir, svaraði
Mikaela. Hún sat í pelskápunni
sinni eins langt frá honum og hún
gat. Þessi vingjarnlegi tónn í rödd
hans róaði hana ofurlítið. Hana
grunaði, að hann væri falskur, en
hún þorði samt ekki annað en vera
vingjarnleg við hann á móti. Hún
fann skyndilega, hve þreytt hún
var orðin og hversu mjög hún
þréði að komast heim.
— Ingvar getur sannarlega ver
ið stoltur yfir því að hafa teiknað
þessa stórkostlegu villu, sagði hún.
— Þarftu alltaf að tala um Ingv-
ar, sagði Börje og gat ekki leynt
qremju sinni. — Getum við ekki
heldur talað um, hvernig okkur
tveimur muni koma saman í fram-
tíðinni?
Mikaela hrökk við. Svona stutt-
ur hafði fresturinn sem sagt verið.
— Við höfum nú ekki mikið til
að tala um, sagði hún. — Það er
víst ekkert fyrir okkur að gera ann-
að en bera okkur vel. Það vitum
við bæði.
— En elskan mín góða, sagði
Börje. — Þarftu alltaf að vera svona
skelfilega köld í framkomu gagn-
vart mér. Það liggur við, að maður
frjósi, þá sjaldan þú lítur á mann
andartak. Vertu nú svolítið skyn-
söm, Micka. Getum við ekki verið
vinir?
Hann sleppti annarri hendi af
stýrinu og dró Mikaelu nær sér í
einu vetfangi.
Það var ekki ætlun hans að gera
neitt meira, en Mikaela brást reið
v'ð, og þá varð Börje gagntekinn
cmótstæðilegri girnd, sams konar
girnd og hann hafði áður fengið
svalað hjá Ingigerði í Stokkhólrri.
Tak hans um Mikaelu harðnabi.
Hann vissi varla lengur, hver hún
var. Hann vissi það eitt, að hún
var ung kona, sem hann vildi kom-
ast yfir.
— Slepptu mér strax! Rödd
Mikaelu var hvöss eins og eggjárn,
en innst inni var hún dauðhrædd.
Hún var á valdi hans. Hann gat
gert við hana hvað sem hann vildi.
Og nú var ekki aðeins um ham-
ingju og framtíð hennar og Ingvars
að ræða, heldur einnig barnsins,
sem hún átti von á. Hún fylttist
ólýsanlegum viðbjóði á Börje.
Hann skyldi aldrei fá að hafa neitt
með hana að gera og því síður
barnið hennar, ekkert fram yfir
hið kalda hlutleysi, vopnahléð,
sem hafði ríkt á milli þeirra í nokk-
urn tíma. Hún hefði getað sagt
sér sjálf, að það mundi ekki geta
staðið yfir til eilífðarnóns. Hversu
heimsk hafði hún ekki verið að
láta sér detta í hug, að hún gæti
verið ein í bíl með honum, án þess
að eitthvað kæmi fyrir, og það
þegar hann hafði drukkið talsvert.
— Slepptu mér, hrópaði hún og
reyndi að slíta sig lausa.
Það var rangt af henni að berj-
ast gegn honum. Það var of hættu-
legt. En hún gat ekki annað. Nú
þrýsti hann andliti sínu að hennar
og kyssti hana. Hann hafði kysst
hana oft á kinnina, án þess að
hún fengi rönd við reist, en þetta
var heitur og ástríðuþrunginn koss.
Henni varð óglatt. Hún ýtti honum
frá sér af alefli og sló hann síðan
með berum hnefa beint i andlitið.
Við höggið varð Börje frávita af
bræði og jós úr sér svívirðingum
og ókvæðisorðum. Hann tók fast
um stýrið með báðum höndum og
reyndi að halda bílnum á vegin-
um, en það var hægara sagt en
gert. Mikil hálka var á veginum
og auk þess fylltust augu Börjes af
tárum vegna reiði og sársauka, svo
að hann sá ekki vel út.
Vegurinn lá í gegnum skóg.
Bíllinn brunaði áfram og dansaði
á veginum. Börje var fyrir löngu
búinn að missa stjórn á honum.
Trén, hugsaði Mikaela. Þau
verða okkur að falli. Hún sá hvern-
ig hver svartur stofninn á fætur
öðrum rann framhjá glugganum.
Fyrr eða síðar mundi bíllinn fara
út af veginum.
Þess varð heldur ekki langt að
bíða. Skerandi brothljóð ásamt
þungum dynk var hið síðasta sem
Mikaela heyrði, áður en hún missti
meðvitund.
Myrkrið umlukti hana. Henni
fannst eins og það kæmi í bylgjum
á móti henni. Stundum sá hún
rauða flekki. En skyndilega rofaði
til. Skær birta streymdi til hennar
og skar hana í augun.
Það er lampinn, hugsaði húri
gröm. Slökkti ekki Ingvar á hon-
um, þegar við fórum að hátta í
gærkveldi? Hún þreifaði við hlið
sér, en þar var enginn. Aðeins ís-
kaldur snjór og tunglskin. Hún lá
ekki í rúmi sínu við hlið manns
síns. Hún lá í hlíð fyrir neðan veg-
kantinn, og eitthvað skelfilegt
hafði gerzt.
Varlega reisti hún sig upp á
olnbogann, en allt hringsnerist
fyrir augum hennar. Andartak hélt
hún, að hún gæti ekki staðið á
fætur, en hún harkaði af sér og
neytti allra þeirra krafta, sem hún
bjó yfir. Loksins tókst henni að
komast upp á hnén, og þá gat
hún staðið upp. Hún virtist vera
óbrotin. Hún gat staðið og hún gat
hreyft handleggi, fætur og höfuð.
Ottaslegin og skjálfandi tók hún
að svipast um í kringum sig.
Bíllin lá nokkru neðar, eins og
svört klessa ( tunglskininu. Og
skammt frá gat hún greint eitthvað
sem líktist mannleqri veru. Það var
eins og einn skuggi á meðal ótal
annarra skugga þarna í skóginum.
Henni rann kalt vatn milli skinns
og hörunds. Hún mundi eftir sam-
tali þeirra í bílnum. Hún mundi
eftir hinum viðbjóðslega, raka
kossi Börjes. Og síðan allt þetta.
Var hann lifandi? Eða var hann
látinn? Tennurnar skulfu í munni
hennar, á meðan hún gekk hægum
og reikandi skrefum nær bílflak-
inu. Börje Rickardsson lá grafkyrr.
Annar handleggur hans var beygð-
ur undir honum og andlft hans var
allt skrámað og afskræmt. En það
var ekki það, sem gerði það að
verkum, að hún fór að skjálfa öll
frá hvirfli til ilja. Það var hinn
handleggurinn, eða öllu heldur
það, sem einu sinni hafði verið
handleggur hans. Hann var allur
sundurtættur, og blóðið fossaði úr
honum. Hún varð að gera eitthvað.
Honum mundi blæða út, nema ein-
hver kæmi honum þegar til hjálp-
ar. Hún varð að hjálpa honum. En
hvernig átti hún að fara að því?
A aðra hönd var þéttur og
dimmur skógurinn. Ekkert Ijós sást
f honum. Átti hún að reyna að
fara aftur til villu Bergmans kon-
súls? Ef til vill mundi hún mæta
öðrum gestum sem væru á heim-
leið. Þeir gætu sent þegar í stað
eftir lækni og sjúkrabíl. Þeir gætu
ef til vill náð strax í einhvern, sem
vissi hvað hægt væri að gera fyrir
mann, sem var á sig kominn eins
og Börje nú.
En var hann lífs eða liðinn?
Allt í einu sá hún sér til skelf-
ingar, að augu hans voru opin.
Hann leit á hana og varir hans
bærðust ofurlítið.
— Mikaela, heyrði hún, að hann
hvíslaði veikum rómi.
Hann kallaði hana ekki Micku
núna, heldur Mikaelu. Hún beygði
sig yfir hann og hlustaði milli von-
ar og ótta eftir frekara lífsmarki.
En ekkert heyrðist meira frá hon-
um, og hann hreyfði hvorki legg
né lið.
Hún varð að reyna að binda um
handlegginn. Hún varð að gera
eitthvað, sem gæti stöðvað blóðrás-
ina. Annars mundi hann deyja
Og skyndilega heyrði hún rödd,
sem kallaði innra með henni:
Láttu hann deyja! Það er lausn-
in. Þá losnarðu við hann f eitt
skipti fvrir öll. Þá þarftu ekki fram-
ar að óttast neitt. Þá geturðu loks-
ins orðið hamingjusöm . . .
í sama bili blygðaðist hún sín.
Hver var hún eiginlega? Hver
var þessi illi andi, sem hafði hvísl-
að slíkum hugsunum að henni?
Hún varð að hjálpa honum.
Hún lagði af stað. Með miklum
erfiðismunum tókst henni að
klöngrast upp hlíðina og á veginn.
Síðan hófst eilífðarganga hennar
eftir veginum í leit að hjálp. Hún
nekk og gekk eins og kraftarnir
leyfðu. Stundum hrasaði hún og
datt. Stundum var hún orðin svo
máttfarin, að hún varð að hvíla sig
lengi, áður en hún gat hafið göng-
una á ný.
Loksins sá hún bflljós í fjarska
og heyrði vélarhljóð færast nær og
nær . . .
(Niðurlag næst).
ll.TBL. VIKAN 29