Vikan - 18.03.1971, Page 46

íslendingasögurnar
og aðrir flokkar fornrita útgáfu okkar
er bezta og þjóðlegasta fermingjargjöfin.
□ 1. íslendingasögur 1—13 kr. 6.500,00 kr.
□ 2. Biskupasögur og Sturlunga 1—7 — 3.500,00 —
□ 3. Riddarasögur 1—6 — 3.000,00 —
□ 4. Eddur 1-4 - 2.000,00 -
□ 5. Karlamagnússaga 1—3 — 1.500,00 —
□ 6. Fornaldasögur Norðurlanda 1—4 — 2.000,00 —
□ 7. Þiðrekssaga af Bern 1—2 — 1.000,00 —
□ 8. Konungasögur 1—3 — 1.500,00 —
Samtals kr. 21.000,00 kr.
□ Ef heildarútgáfan 1—42 er keypt,
bjóðum við sérstakt verð kr. 19.200,00
og 10% afslátt gegn staðgreiðslu
Allar bókaverzlanir taka við pöntunum
og veita upplýsingar.
ÍSLENDINGASAGNAÚTGÁFAN
Kjörgarði - Sími 14510
Pósthólf 73 - Reykjavík
Klukkan var 1.52 þegar ég
beygði inn í Heerstræti. Tíu
mínútum síðar nam ég staðar
fyrir framan hús Tatjönu í
Súdwestkorso.
Ég sat enn nokkra stund við
stýrið og leit frameftir götunni.
Allt var með kyrrum kjörum,
og enginn á ferli.
Það fyrsta sem ég sá í íbúð-
inni var fataskápurinn sem Al-
exandra hafði sagt mér frá,
hægra megin alveg við inn-
ganginn. Vetrarkápa Tatjönu
með skinnkraganum, sem Al-
exandra hafði lýst nákvæmlega
fyrir mér, var ekki þar.
Eg lauk upp dyrum fyrsta
herbergisins og kveikti á ljós-
inu. Það var dagstofan. Ég tók
eftir að rúllugardínurnar voru
dregnar niður. Það var gott.
Það hlytu þær líka að vera í
hinum herbergjunum, og ekk-
ert ljós sæist utan frá til að
koma upp um nærveru mína.
Næstu dyr sem ég opnaði
voru að svefnherbergi Alex-
öndru. Þar var allt í frönskum
stíl. Stóra rúmið var umbúið,
og hlífðarteppi breitt yfir silki-
rúmteppið.
Ég fékk hjartslátt þegar ég
lauk upp næstu dyrum og
fálmaði eftir slökkvaranum á
veggnum. Ég kveikti ljósið.
Eina raskið sem ég sá í þessu
herbergi voru drengjaföt og
nærföt, sem fleygt hafði verið
í hrúgu á hægindastól. Þá fyrst
tók ég eftir þústinni undir rúm-
teppinu. Á verlausum rauðum
koddanum lá hvítur nakinn
drenglíkami. Hann var á að
gizka fjórtán eða fimmtán ára
gamall. Á andliti hans var svip-
ur æðstu veraldlegu sælu. Hann
var dáinn.
Ég lokaði hálfopnum augum
hans, lyfti honum upp úr rúm-
inu og bar hann á legubekk-
inn. Ég þvoði honum og klæddi
hann í. Fötin hans lágu á hæg-
indastólnum: Nærföt, skyrta,
sokkar, skór, vesti og jakki.
Undir jakkanum lá eitthvað
annað í sætinu: Vetrarkápa
Tatjönu.
Ég bjó vandlega um rúmið.
Síðan tók ég líkið í fangið.
„Vertu nú ekki svona þung-
ur, drengur minn,“ sagði ég.
„Ég ætla að setja þig á ein-
hvern bekk í lystigarðinum,
þar sem einhver mun finna þig
innan tveggja stunda, og eng-
inn grunur mun falla á ástmey
þína. Það myndirðu þó ekki
vilja, eða hvað?
Ég bar hann fram í anddyri
og setti hann þar á stól. Ég
gekk enn einu sinni gegnum
öll herbergin til að fullvissa
mig um, að engin ummerki
sæjust, og slökkti ljósið. Síðan
fór ég fyrst einn frá dyrunum
og að bílnum. Allt var hljótt
og autt. Þetta tók mig aðeins
tiu sekúndur. Á þeim tíma
myndi enginn koma.
Og það kom enginn. Ég kom
litla vini mínum fyrir í bíln-
um og gleymdi heldur ekki
vetrarkápunni.
f lystigarði þar rétt hjá setti
ég litla dauða vin minn á bekk
í þannig stellingu, að hann
virtist sofa. Eg fór aftur að
bílnum mínum, og var mótor-
inn í gangi. Það vottaði fyrir
morgunroða þegar ég komst í
Heerstræti til þess að fara frá
Berlín eftir sömu leið sem ég
hafði komið þangað.
Aftur hafði ég tíma til yfir-
vegunar. Það þyrfti engan
Sherlock Holmes til að gera
sér ljóst hvað hefði gerzt í
mannlausri íbúðinni. Tatjana
hafði beitt því bragði að þykj-
ast hafa gleymt nótunum, til
þess að geta hitt litla elskhug-
ann sinn. Þau höfðu ekki gefið
sér tíma til að skilja yfirhafn-
irnar eftir í anddyrinu. en
höfðu dengt sér inn í svefn-
herbergið, höfðu rifið fötin ut-
an af sér og skriðið undir ver-
lausu rauðu sængina. Og hér
hafði drengurinn dáið hinum
fegursta dauða. Hjarta hans
hafði ekki þolað unaðsleg faðm-
lög Tatjönu.... Tatjana hafði
orðið viti sínu fjær . . . hún
hafði klætt sig og þotið út... .
Hún hafði ekki getað fundið
vetrarkápuna sína og gripið
einhverja kápu í skápnum og
lagt á flótta.
Hvað samvizku minni við-
víkur, herra minn, þá var hún
hrein. Því miður gat ég ekki
gert meira fyrir Tatjönu en að
vanrækja læknisskyldu mína
að tilkynna látið. Enginn glæp-
ur hafði verið framinn. Ekkert
vottorð hefði getað endurvakið
piltinn til lífsins. Og Tatjana.
Fjandakomið að hún hafi fall-
ið nokkuð í áliti hjá mér. Hvað
hugsið þér? Maður situr þarna
á fremsta bekk heillaður af
töfrum hennar og getur varla
gert sér grein fyrir því undri,
hversu langt þetta barn er á
undan aldri sínum. Og ætti
hún þá ekki eins að vera langt
á undan sínum aldri í mannleg-
um frumhvötum? Haldið þér
að nokkur geti leikið þetta
Andante á þennan hátt nema
að hafa átt kynlíf? Og hví
skyldi maður kalla það að vera
á undan sínum aldri? Þrettán
ár er rómantískur aldur. Aldur
forvitni. Hættulegur aldur.
Ég komst til Kolberg klukk-
an 7 að morgni, fékk mér heitt
bað og rakaði mig. Síðan
stillti ég vekjaraklukkuna á 9
og sofnaði, ekki lengi, en fast
og vel.
Klukkan hálftíu kom ég á
fund Alexöndru, hreinn og
strokinn, færandi kápu Tatjönu
og öskju af saklausum töflum.
„Þér ætlið þó ekki að segja
mér, að þér hafið verið í Ber-
lín og séuð kominn aftur?“
spurði hún mig.
„Jú,“ sagði ég. „Hvernig lið-
ur sjúklingnum okkar?“
„Sjúkling? Þegar ég sagði
henni að þér hefðuð farið til
Berlínar til að gera hana fríska,
borðaði hún dúfuna sína og
lagði sig og hefur sofið eins og
steinn í alla nótt.“
Tatjana lá vakandi í rúm-
inu.
„Hér er vetrarkápan þín,
Tatjana,“ sagði ég og lagði
hana við fótagaflinn. „Senni-
lega stafaði þetta allt af kvefi
sem þú hefur náð þér í í þess-
ari þunnu flík. Til öryggis er
bezt að þú takir inn þessa töflu
og sofir í tvo klukkutíma enn.
Þegar ég setti töfluna milli
vara hennar kyssti hún á fing-
urbrodda mína.
Framhald á bls. 50.
46 VIKAN ll.TBL.