Vikan - 25.03.1971, Síða 13

manneskjur, sem taka til fótanna í ofboði ef þær lieyra
lmíf brýndan og fólk, sem sleppir sér algerlega. þegar það
snertir fjöður eða loðskinn. Harry verður að hafa sína
sérvizku, en hamingjan veit að stundum getur það orðið
æði þreytandi.
Þegar ég hef lengi þurft að umgangast Han’y, er það
reglulegur léttir að hitta Svante, bróðurson minn, sem er
sjö ára. Hann er heilbrigður og frjálsleguf drengur, sem
ég hef miklar mætur á. Svante hefur mikinn áhuga á
hraðskreiðum bilum og hraustum hetjum og hann tekur
kúrekamyndir fram yfir allt annað. Stundum, þegar ég
hef talað lengi við Harry, hvarflar það að mér að í raun
og veru hef ég meiri ánægju af samræðum við Svante.
Eftir sumarleyfi á Gotlandi kom Svante með gjöf handa
mér. Hamingjan má vita hvað ég hafði hugsað mér, en
það var að minnsta kosti ekki þessi glettnislega rauð-
klædda álfamey, sem þeysti á höfrungi. Og til frekari
áherzlu var letrað með gullnu letri:
„Ég er galdrafiskur, feldu mig i höndum þér og nudd-
aðu mig með fingrunum, þá færðu óskir þínar uppfylltar“.
— Þetta er stórkostlegt, Svante! hrópaði ég upp, með
nokkuð yfirdrifinni hrifningu. — Ég hef aldrei séð neitt
þessu líkt!
Hann ljómaði af ánægju. — Nuddaðu liann þrisvar og
óskaðu þér! sagði hann ákafur.
Ég hlýddi.
— Hvar ætlarðu að setja hann? spurði liann ákafur.
— Hérna, á heiðursplássið milli fallegustu hluta minna.
Ég setti fiskinn liátíðlega á hilluna, þar sem ég liafði dýr-
gripi mína, milli pennateikningar og hirðmeyjar úr Dres-
denarpostulini.
Nokkrum dögum síðar kom Harry í heimsókn. Ég fór
fram í eldhús til að sækja handa okkur eitthvað að drekka
og þegar ég kom inn aftur stóð hann eins og steinrunn-
inn, fyrir framan álfameyna.
— Hvað i ósköpunum er þetta? Hann var venjulega
rjóður og hraustlegur, en nú var hann náfölur.
Framhald á bls. 39.
12.TBL. VIKAN 13