Vikan - 25.03.1971, Side 20

Ótnar Valdimarsson
heyra
!1* má
VIÐ SVIKUM
OKKl'R Á PLÖTU
Graeme Edge, trommuleikari hljómsveitarinnar Moody Blues rekur hér
sögu þeirra, sem er hin skemmtilegasta.
Moody Blues, eins og þeir voru fyrir rúmum 6 árum síðan, í janúar
1965. Frá vinslri er: Mike Pinder, Clint Warwick, Creame Edge, Ray
Thomas og Denny Laine.
Vandamál popphljómsveita í
dag er að fylgjast með og
fylgja eftir. Maður er kannski
heppinn með eitt gott lag og
þá gjörbreytist heimurinn í
einu vetfangi. Þá er maður efst
á öldutoppinum. En það er eins
og brimreið (surfing). Maður
verður að halda jafnvægi eða
að maður hrapar og dettur
Það er akkúrat það sem kom
fyrir okkur. Við vorum á toppn
um og gættum ekki að okkur.
Það er áfall sem maður gleym-
ir ekki.
Það byrjaði allt árið 1964,
þegar poppið var að byrja.
Merseyaldan gekk yfir og feit-
ir menn með vindla (umboðs-
menn) gerðu sig breiða um allt.
Þá bjó ég í Birmingham og þar
óðu slíkir menn um og þóttust
ætla að skapa nýja Bítla. Þeir
höfðu það af að setja einar 6
eða 7 hljómsveitir þarna áplötu
og það var nóg til þess að mik-
il hreyfing kom á hljómsveit-
irnar.
Þá var ég í hljómsveit með
gítarleikara og söngvara, sem
hét Denny Lane, og við vorum
aðallega með efni eins og „Cott-
on Fields“ og svoleiðis. Og í
annarri hljómsveit um það
leyti voru þeir Ray Thomas,
Mike Pinder og John Lodge.
Við sameinuðumst í eina
hljómsveit og kölluðum okkur
„The M & B Five“, eftir bjór-
verksmiðjunni frægu Mitchells
& Butlers, í þeirri von að þeir
myndu nota okkur eitthvað til
að auglýsa okkur. Þeir gerðu
það vitaskuld ekki og við vor-
um eins og gefur að skilja
hundóánægðir með nafnið.
Þegar svo var komið töldum
við okkur svo gott sem búna
að vera, því satt að segja fanst
okkur við of gamlir fyrir popp-
ið. f þá daga gat maður ekki
verið mikið meira en 22 ára,
og okkur kom ekkert annað til
hugar en að við værum á nið-
urleið. Sú framtíð sem við sá-
um okkur til handa var að við
yrðum feitir, leiðinlegir og
bjórþambandi „session“-menn.
En þá komumst við í kynni
við náunga sem vann fyrir
Ridgepride, en það var fyrir-
tæki sem var í einhverjum
samböndum við Brian Epstein,
sem þá var umboðsmaður Bítl-
anna. Þeir tóku okkur, sendu
okkur til rakara og breyttu
nafni okkar til Moody Blues.
Þeir vildu að við færum til
London, en Johnny, bassaleik-
arinn, gat ekki farið því hann
var við nám. Þess í stað feng-
um við, þar til Johnny var bú-
inn í skólanum, Clint Walr-
wick.
Svo spiluðum við „Go Now“
inn á plötu og hún varð númer
1. Allt í einu lá heimurinn flat-
ur fyrir fótum okkar og við
vorum stjörnur. Auðvitað steig
það okkur til höfuðs — og það
beinustu leið.
Og við lifðum það upp. Næt-
urklúbbar, vín, kvenfólk, allt
það sem við héldum að stjörn-
ur ættu að hafa. Við sendum
frá okkur nokkrar plötur í við-
bót, en engin þeirra gerðilukku
og smátt og smátt sukkum við
á ný. Við vorum eitt af þessum
„einnar-plötu-undrum“.
Flestir „vinir“ okkar hurfu
smátt og smátt og við urðum
örlítið bitrir — en líka vitrari.
Denny Laine hætti í hljóm-
sveitinni; fannst við halda aft-
ur af sér og á endanum hætti
hljómsveitin Moody Blues að
vera til.
Þá setti ég trommusettið mitt
á bakið og pantaði mér far með
ferjunni til Frakklands. Hinir
höfðu samþykkt að ég fengi
að halda nafninu — þeim var
nákvæmlega sama. Áætlun mín
var að fara til Parísar, ráða
með mér fjóra lágt borgaða
franska músíkanta og ferðast
um meginlandið. Nafn hljóm-
sveitarinnar var ennþá sæmi-
lega stórt þar, og ég sá að ég
gæti grætt dálaglegast skilding
áður en fólk gerði sér grein
fyrír að það var að kaupa
svikna vöru.
En þá sagðist Ray vilja koma
með mér, þar sem hann hefði
ekkert annað að gera og áður
en ég vissi af hafði Mike sagt
upp í hljómsveitinni sem hann
hafði verið kominn í og vildi
koma með líka.
Þetta fór auðvitað með þessa
stórkostlegu hugmynd mína um
að græða á fávísum megin-
landsbúum, því það yrði held-
ur lítið sem kæmi í minn hlut
eftir að ég hafði skipt ágóðan-
um 1 að minnsta kosti þrjá
hluta. En, mér var ljós sú stað-
reynd að þarna var kjami í
góða hljómsveit.
Og svo náðum við í Johnny,
sem var búinn í skóla og kom-
inn aftur út í hljómsveita-
bransann — með lélegri hljóm-
sveit. Hann var til í að vera
með, og þá vantaði okkur bara
gítarleikara sem gat sungið.
Einhverjum datt í hug að setja
auglýsingu í músíkblað og við
völdum Justin Hayward út úr
að minnsta kosti 50 umsækj-
endum.
f 12 mánuði þvældumst við
um í sömu tvíhnepptu fötun-
um og sungum „Go Now“ og
fleiri útjöskuð og leiðinleg lög.
Yfirleitt vorum við á slæmum
20 VIKAN 12. TBL.