Vikan - 25.03.1971, Blaðsíða 28

FRAMHALDSSAGA EFTIR LENU WINTHER
TÖLFTI HLUTI - SÖGULOK
Smátt og smátt tók allt að ganga sinn
vanagang á daginn. Hún var orðin róleg á
yfirborðinu. Hún saumaði og
prjónaði á barnið, en gerði það meir af
skyldurækni en ánægju. Hún fann
til sektar sinnar og
óttaöist, að forsjónin mundi sjá til þess, að
hún yrði að gjalda fyrir það, sem
hún hafði gert...
Börje Richardsson hafði legið
í gröf sinni í næstum heilan mán-
uíi, en samt var Mikaela enn
miður sín vegna slyssins og hafði
engan veginn jafnað sig eftir það.
Hún hafði ekki slasazt neitt sem
heitið gat; aðeins hlotið nokkrar
skrámur og mar. Og ekkert hafði
heldur komið fyrir barnið hennar.
Hins vegar taldi hún sig ekki geta
litið framan ! nokkurn mann, ekki
einu sinni Ingvar og því síður
móður hans. Hún lokaði sig inni
og vildi ekki tala við neinn.
Það var ekki fyrr en Lajla kom,
sem hún fékkst til að tala um
það, sem gerzt hafði og lá henni
svo þungt á hjarta. Lajla var alltaf
svo róleg og skilningsrík. Hún
hafði skynjað allt frá fyrstu tíð,
að eitthvað hafði gerzt í lífi Mika-
elu áður fyrr, sem Börje vissi um,
en hún reyndi sjálf að gleyma.
Við Lajlu sagði hún:
— Þetta var mér að kenna. Ef
ég hefði hegðað mér eins og ég
átti að gera .... Ef ég hefði sjálf
reynt að hjálpa honum, , Ef
ég hefði getað stöðvað blóðrás-
ina upp á eigin spýtur, þá hefði
hann ef til vill dáið....
— Þú gazt ekki gert meira en
þú gerðir, sagði Lajla hughreyst-
andi. — Fribergs, sá sem kom í
bílnum fyrstur á slysstaðinn, furð-
aði sig á því, að þú skyldir kom-
ast upp á veginn, hvað þá að þér
skyldi takast að ganga alla þessa
leið. Og þú gleymir því, elsku
Mikaela, að Börje ók alltaf mjög
hratt og kæruleysislega. Hann
hefði átt að aka miklu hægar,
sérstaklega með tilliti til hálkunn-
ar á veginum. Engum datt í hug
að halda því fram, að þú eigir
neina sök á því, sem gerðist.
Þetta var dagsatt, sem Lajla
sagði. Enginn varpaði hinni
minnstu sök á Mikaelu, ekki einu
sinni Ellen, sem enn var yfirkom-
in af sorg vegna fráfalls manns
hennar. Börje hafði verið henni
allt, og hún syrgði hann takmarka-
laust. En þegar hún fékk að vita,
að Mikaela ætti von á barni, fyllt-
ist hún nýjum þrótti. Öðru hverju
fékk hún þó enn grátköst, en nú
var það af því, að Börje mundi
aldrei fá að sjá fyrsta barnabarn
sitt. Ingvar bað hana um að tala
ekki um slysið við Mikaelu. Hann
var hræddur um, að það mundi
skaða barnið, sem Mikaela átti
von á. En Ellen datt ekki í hug að
ásaka tengdadóttur sína fyrir neitt.
Þvert á móti minntist hún oft á,
hversu mikið hún dáðist að henni
fyrir hugrekki hennar og dugn-
að; að hún skyldi ein leggja af
stað til að sækja hjálp, þótt allt
væri orðið um seinan, þegar hún
loksins barst.
— En ég hefði getað reynt að
binda sjálf strax um handlegg
hans, sagði Mikaela eitt sinn. —■
Ef til vill hafa önnur meiðsli hans
ekki verið hættuleg. Börje væri
enn á lífi, ef ég hefði gert það,
sem ég átti að gera.
Þetta var það næsta, sem Mika-
ela komst í því að viðurkenna
sína sök á óhappinu.
— Hvernig gazt þú vitað, hvað
þú ættir að gera, elsku barn, sagði
Ellen. — Auk þess fær enginn
fköpum ráðið. Þegar stundin kem-
ur, eru okkur allar bjargir bann-
aðar. Ekki verður feigum forðað,
segir máltækið. Og ekki má
gleyma því, að þú fékkst mjög
slæmt taugaáfall.
Ingvar var á sama máli. Hann
sagði það aftur og aftur, en samt
fann hann, að hvorki orð hans
né móður hans virtust hafa nein
áhrif á Mikaelu. Hún virtist vera
sannfærð um sök sina. Hún hlust-
aði á þau og brosti ofurlítið til
þeirra. En andlit hennar var gjör-
breytt og sömuleiðis hegðun öll.
Svipurinn var framandi og hún
var jafnan þögul, — eins og lok-
uð bók. Hún átti erfitt með að
sofa á næturnar. Ingvar bað lækn-
inn um svefnpillur handa henni,
en hún vildi ekki taka þær. Hún
gat ekki talað við neinn um það,
sem gerzt hafði í raun og veru.
Og hún gat heldur ekki sagt nein-
um frá ástæðunni fyrir svefnleys-
sínu; að hún þorði ekki að sofna
af ótta við slæma drauma. Mar-
tröð slæmrar samvizku elti hana.
En það var aðeins á næturn-
ar Smátt og smátt tók allt að
ganga sinn vanagang á daginn.
Hún var orðin róleg á yfirborð-
inu, þótt enn væri hún fálátari
en hún var áður. Hún saumaði
og prjónaði á barnið, en gerði
það meir af skyldurækni en
ánægju. Ellen var miklu ánægð-
ari yfir því sem hún prjónaði og
saumaði á litla barnið en Mika-
ela sjálf. Ekki einu sinni innrétt-
ingarnar á nýja húsinu megnuðu
að vekja þann áhuga hjá henni,
sem hún hafði vænzt. Hún fann
til sektar sinnar og óttaðist, að
forsjónin mundi sjá til þess, að
hún yrði að gjalda þess, sem hún
hafði gert.
Samt reyndi hún eftir mætti að
gera sitt bezta til þess að Ingvar
yrði ekki fyrir vonbrigðum. Lajla
hjálpaði henni að kaupa húsgögn
í nýja húsið, sem nú var senn
fullbúið. Hún lagði mesta áherzlu
á að gera barnaherbergið vel úr
garði, hafa það bjart, litrikt og
skemmtilegt. Lajla varð þó vör
við, að viðhorf hennar til barns-
ins var ekki eins og það átti að
vera. Hún gat ekki merkt i fari
hennar ósvikna gleði hinnar verð-
andi móður. Hún reyndi ofur var-
lega að ræða um þetta við hana:
— Ertu hrædd, spurði hún. —
Hefur einhver gert þig óttaslegna
með sögusögnum um fósturlát eða
eitthvað í þá áttina? Er það eitt-
hvað slíkt, sem liggur á þér eins
og mara?
— Nei, ég er ekki hrædd, svar-
aði Mikaela, án þess að líta fram-
an ír Lajlt/.
— Ég finn, að það er eitthvað
rem er að. On ef þú ert hrædd,
bá er það ekkert óveniulegt. Slíkt
hendir oft konur, sérstakleoa þeg-
ar þær eina von á fvr'ta barninu
sínu. En nú er það ekki nærri eins
erfitt oq var í aamla daoa. Nú
er hæat að svæfa konur, ef illa
gengur.
— Oa begar éq vakna úr ?væf-
inaf'nni. hvað sé éa bá? spurði
AAikaela snöaat. Siðan andvarp-
Framhcild á bls. 48.
28 VIKAN 12. TBL.