Vikan - 25.03.1971, Qupperneq 31

CURT GOETZ
Síðari hluti
— Hún gat horft þannig á mig, að ég varð gersamlega vamarlaus. Og ef það dugði ekki,
beitti hún blygðunarlaust öllum brögðum.
Ofan á það bættist, að greif-
inn af Hohenturm kom rúll-
andi inn í salinn. Ég gerði
hann að hamingjusamasta
manni á jörðu, er ég kynnti
hann fyrir Tatjönu. Gullhamr-
arnir sem hann jós yfir Tatjönu
komu svo beint frá hjartanu,
að þessi veraldarvani aðalsL
maður stamaði eins og biluð
grammófonplata. Þegar hann
fullvisgaði hana um, að hann
hafi aldrei áður orðið eins
djúpt, aldrei áður eins djúpt,
aldrei áður eins djúpt snortinn
eins og af An-, An-, Andantino
hennar, þá fylltust augu Tat-
jönu af tárum. Ekki af við-
lcvæmni, herra minn, heldur af
niðurbældum hlátri, því hún
var skepna. Þegar hún sýndi
fallegu spékoppana sína og
bauð honum að setjast við
borðið okkar, hefði hann ef-
laust stokkið upp úr hjóla-
stólnum sínum af hrifningu, ef
hann hefði ekki verið mátt-
laus frá mitti og niður á tær.
Hann pantaði strax kampa-
vín og hóf samræður á frönsku
við Alexöndru. En augu hans
hvíldu alltaf á Tatjönu. Það
fór því miður ekki framhjá
mér, herra minn, að litla Kleo-
patra mín var sér þess vel með-
vitandi, hvílík áhrif hún hafði
á hann.
„Um hvað eruð þér að
hugsa?“ spurði hún mig allt í
einu. Ég gat ekki sagt henni
um hvað ég hefði verið að
hugsa rétt í þessu. Ég hafði ver-
ið að hugsa um það, að ef ég
ætti mér ekki þegar hamingju-
samt hjónaband og tvær dæt-
ur, hefði ég sennilega kvænzt
móður hennar til þess að eign-
ast hana sem dóttur. Þó ekki
væri nema til að geta flengt
hana þegar hún hagaði sér
gagnvart veslings gömlum
mönnum eins og kisa í búðar-
glugga. Að ég nú ekki tali um,
hversu aðlaðandi hún var þessi
Alexandra, sem hafði alið Tat-
jönu þessa fyrir þrettán árum
síðan.
„Um hvað voruð þér að
hugsa?“ endurtók Tatjana.
„Að ég ætti að flengja þig.“
Það kom sigurglampi í augu
hennar, þegar hún beygði höf-
uðið aftur að greifanum, sem
hvíslaði henni eitthvað í eyra.
Eftir kvöldverðinn lék hljóm-
sveitin danslög. É'g dansaði
hægan vals við Tatjönu, sem
sveif eins og andi í örmum
mínum.
t,Ef einhver gerir eitthvað
sem er eiginlega ekki alveg
heiðarlegt fyrir einhvern, þá
hlýtur þessum að þykja mjög
vænt um hinn, er ekki svo?“
spurði hún.
„Það skyldi maður ætla,“
sagði ég. Nú fannst mér þessi
andi ekki lengur vera alveg
eins svifléttur í örmum mín-
um.
Klukkan var orðin margt Og
farið að dofna yfir stemmning-
unni, þegar greifinn bauð okk-
ur að halda áfram í sínum hí-
býlum.
„Ekki nema ég megi taka
með mér cellóið," sagði Tat-
jana.
Allir lýstu miklum fögnuði.
Við risum úr sætum og sóttum
celló Tatjönu.
Greifinn hafði vistarvreur í
herbergjasamstæðu, og hann
var fyrirtaks gestgjafi. Hann
brunaði í hjólastól sínum ur
einu herbergi í annað með
ofsahraða.
„Heillandi — hún er heill-
andi . . .“ hvíslaði hann að mér
í hvert skipti sem hann brun-
aði framhjá mér.
Tatjana stóð við flygilinn og
hagræddi nótum sínum. Þegar
ég gekk til hennar, vísaði hún
mér með fingrinum á grein í
dagblaðinu B. Z. sem lá þar:
„Snemma í morgun fundu
starfsmenn Bolle-mjólkur-
stöðvarinnar lík af pilti í lysti-
garðinum í Sudwest Korso. -—
Andlát hans mun hafa borið að
a. m. k. tíu klukkustundum áð-
ur. Dánarorsök er talin vera
hjartaslag.“
Á meðan hún lét mig lesa,
fór hún yfir til Dr. Schmidt.
Þau beygðu sig yfir nóturnar
og ræddu saman skamma stund.
Tatjana hóf leik sinn. Og
með fyrsta hljómnum gerði
hún stofuna að kirkju. Það var
það furðanlega við þessa telpu:
Þetta áhrifavald. Henni tókst
strax að hafa mann þar sem
hún vildi. Ekki eftir svo og
svo marga takta eða mínútur.
Rétt sem snöggvast lauk Tat-
jana upp augunum og leit
framan í mig. Ég kinkaði
kolli. Ég hafði skilið, að þetta
átti að vera sálumessa fyrir
litla sáluga vin hennar.
Þegar verkinu lauk, þorði
enginn að klappa. Síðan lék
hún Ave Maria eftir Schubert,
og að lokum — til þess að hita
upp fingurna, eins og hún sagði
— Tarantellu eftir Popper. í
trillu-kaflanum mistókst henni
ein trillan. í staðinn komu
fram spékopparnir, og hún
hneigði höfuðið lítillega, en
það var miklu meira heillandi
heldur en ef trillan hefði tek-
izt.
„Og nú verð ég að fara að
sofa.“
Mæðgurnar kvöddu. Þar sem
þær bjuggu þar á hótelinu, af-
þökkuðu þær að fá fylgd. Við
karlmennirnir sátum eftir og
drukkum eina flösku af kampa-
víni. Þegar ég var kominn út
á götu og leitaði að bíllykli
mínum í kápuvasanum, fann ég
miða. Ég las hann undir götu-
ljósi: „Ekki daðra við mömmu
— Tatjana.“
Morguninn eftir fór ég
snemma á ströndina og stakk
mér í Eystrasaltið. Síðan lagð-
ist ég á sandinn framan við
körfustólinn minn og lét sólina
þurrka mig. Ég var með lokuð
augu. Ég veit ekki hve lengi
ég hafði mókt þarna þegar
eitthvað, sem ég skynjaði óljóst,
fékk mig til að ljúka upp aug-
unum. En þá horfði ég inn í
músagrá augu Tatjönu.
Hún lá andspænis mér á mag-
anum í sandinum, og ég veit
ekki hve lengi hún var búin að
liggja og horfa á mig. Hún var
risin upp við dogg og studdi
sig við olnbogana með andlitið
milli lófanna.
Við horfðumst í augu um
stund án þess að mæla orð.
„Hvar er mamma þín?“
spurði ég.
„í sjónum. Hvers vegna?“
„Því mig langar til að daðra
við hana.“
12. TBL. VIKAN 31