Vikan - 25.03.1971, Síða 36

Það var ekkert barn sem stóð
þarna. Það var ung kona, sem
komin var til að berjast fyrir
hamingju sinni.
„Þú ert að fara burt, Boris
Michailowitsch?" spurði hún.
„Komdu inn, Tatjana," sagði
ég eins rólega og mér var unnt.
Ég lokaði útidyrahurðinni á
eftir henni og færði hana úr
kápunni. Þegar ég gerði það,
fann ég að hún titraði.
Við fórum inn í skrifstofu
mína, ég settist við skrifborð-
ið eins og til að leita verndar.
„Fáðu þér sæti, Tatjana."
Ég benti á hægindastól. Hún
tók ekki boðinu. Hún tyllti
sér á skrifborðið og dró upp
annan fótinn.
„Hvers vegna ferðu burt?"
Ég laug að henni einhverri
ástæðu fyrir því að ég þyrfti
að fara til Berlínar. Og um leið
fann ég, að hún vissi að ég væri
að ljúga.
Hún lét mig ljúka máli mínu.
Síðan sagði hún: „Ég er kom-
in til að þakka þér fyrir mig.
Óskaðu þér einhvers."
„Hvers á ég að óska mér?“
„Þess sem þig myndi helzt
langa til.“
„Þú veizt að ég má það ekki.
Það væri glæpur.“
„Þú hefur sagt að þú myndir
fremja hvaða glæp sem væri
mín vegna“.
„Fyrir þig, jú. En ekki fyrir
mig.“
„Það er fyrir mig.“ Hún
sagði þetta mjög blátt áfram.
En augu hennar voru starandi
eins og í blindri manneskju.
„Ó,“ sagði hún allt í einu og
horfði á mig næstum því móð-
urlega. Og hún benti á hönd
mina sem hvíldi á stólarmin-
um.
„En hvað þú titrar,“ hvísl-
aði hún.
Hún virti fyrir sér andlit
mitt með ósegjanlegum blíðu-
svip, og það vottaði fyrir brosi
hjá henni.
„Þú elskar mig nefnilega,"
sagði hún. Og hún strauk mér
um hárið.
Örmjó ræma af holdi — á
milli kjólfalds og sokks —
truflaði mig. Hún snerti hnakka
minn með fingurgómunum.
Þá féll höfuð mitt í kjöltu
hennar, eins og hauskúpa háls-
höggvins manns í körfuna.
Þegar ég raknaði úr hreinni
vitfirringu — ég veit ekki hve
mörgum klukkustundum siðar
— var veröldin orðin öll önn-
ur. 'Ég vissi að ég hafði ekki
lifað fram að þessu og vissi að
ég hvorki gæti né vildi framar
lifa án Tatjönu. Á meðan ég
var ennþá undir áhrifum þess-
arar vímu, skrifaði ég konunni
minni, sagði henni allt, bað
hana að gleyma mér, bað hana
að taka við húsi okkar og tveim
þriðju fjármuna minna og sam-
þykkja skilnað.
Ég fór til móts við Alexöndru
á tilsettum tíma klukkan fjög-
ur um eftirmiðdaginn, en i
stað þess að kveðja hana bað
ég um hönd Tatjönu.
„Tatjana," sagði Alexandra,
„hefur þegar beðið um hönd
yðar.“
„Hefur hún...."
„Já. í morgun þegar þér
hringduð og sögðust þurfa að
fara burt, spurði hún mig hvort
ég myndi hafa nokkuð á móti
því að hún giftist yður. Ég
sagði henni, að það væri til
lítils fyrir mig að hafa neitt á
móti því, en lét í ljós þá von
mína að þér væruð nógu mik-
ill maður til að gefa henni dug-
lega flengingu.
Ef ég kenni í brjósti um
nokkurn mann, þá eruð það
þér, Boris Michailowitsch. Ekki
vegna aldursmunarins. Hann
kemur ekki að sök fyrr en eft-
ir tiu ár. Og hver getur þolað
hamingju lengur en í tíu ár?.
En varið yður. Ef ég þekki
Tatjönu rétt, mun hún verða
yður trú á meðan hún elskar
yður enn. Um leið og hún hætt-
ir því, mun hún svíkja yður.
Hún vill gefa, veita hamingju
og verða móðurleg. Og þegar
hún getur ekki lengur gert það
fyrir yður, þá mun hún leita
sér að einhverjum öðrum sem
hún getur miðlað ástúð sinni,
gert hamingjusaman og gengið
í móðurstað."
„Ég vona að hún muni drepa
mig áður.“
„Það gæti sannarlega komið
til,“. sagði Alexandra blátt
áfram.
„Þá er ég rórri.“
„Og í þau tíu ár, sem þið er-
uð hamingjusöm," lauk Alex-
andra máli sínu, „mun hún
kvelja yður. Leyfið mér að
óska yður hjartanlega til ham-
ingju.“
Þar sem erfitt myndi verða
að fá að kvænast þrettán ára
stúlku í Þýzkalandi, höfðum
við ákveðið að fara í hljóm-
leikaferð um Bandaríkin og
nota tækifærið til að gifta
okkur í Ameríku. En fyrst
varð hún að ljúka við skuld-
bindingar sínar í Evrópu.
Ég get ekki sagt yður frá
öllum þeim borgum sem við
komum til á frægðarför Tat-
jönu. Mér eru í minni hljóm-
leikasalir, troðfullir af trylltu,
klappandi fólki, blóm, blóm og
aftur blóm. Notalegum kvöld-
verðum eftir hljómleikana, með
Tatjönu og Alexöndru, allra
augu hvílandi á okkur. Boðið
hátíðlega góða nótt — hve un-
aðslegt að mega kyssa Tatjönu
á munninn í viðurvist móður
hennar — og siðan berfætt
trítl yfir gólfteppið mitt.
Hún var eins og opin taug
eftir hverja hljómleika, og eft-
ir að hún hafði rifið með sér
þúsundir manna með skapofsa
sínum, var sem hún þyrfti að
brenna sig upp með eigin eldi,
ef hann varð ekki slökktur. Og
endurlausnin hjá henni bar í
sér slíkan sætleika og ákafa, að
hún féll í ómegin.
Barnsleg hreinskilni hennar
gerði mig oft skelkaðan. Einu
sinni sagði hún, að hún hlyti
að vera allt öðruvísi en allir
aðrir. Því að 'ef allir aðrir
væru eins og hún, myndi eng-
inn gera annað en að elska.
Samvizkubitið sem ég fann
stundum til út af því að ástríða
okkar gæti skaðað hana eða
haft áhrif á spilamennsku
hennar, það var barnalegt,
herra minn. Hún lék alltaf
betur og betur og varð fegurri
með hverjum degi. Þrátt fyrir
þetta reyndi ég stundum að
standast freistingar hennar. En
hún kunni ráð til að vinna bug
á þessari varnarstöðu. Hún
brosti á sérstakan hátt að við-
leitni minni. Hún gat horft
þannig á mig, að ég varð gjör-
samlegg varnarlaus. Og ef það
dugði ekki, beitti hún blygðun-
arlaust öllum brögðum. í fáum
orðum sagt, mátti ganga að því
vísu að hún bæri alltaf sigur
úr býtum.
Hljómleikaför okkar lá um
Þýzkaland, Holland, Sviss,
Frakkland. Hún var þannig
skipulögð, að við fórum með-
fram allri Riviera ströndinni,
yfir til St. Raphael, Cannes,
Nizza, Monte Carío, yfir ít-
ölsku landamærin til Milano
og Genúa.
Ég sá ekki mikið af öllum
þessum stöðum, herra minn.
Ég veit aðeins að músagrái lit-
ur augna Tatjönu var fegurri
en blámi himinsins, hvísl af
vörum hennar meira heillandi
en hvissið í briminu, hörund
hennar fölara en mánaskinið.
Það sem gerði mig hreint vit-
stola var sú uppgötvun, að litla
Kleópatra mín elskaði mig. Já,
herra minn. Af innileika og
eldmóði, sem óx með hverjum
degi. Vissan um, að tilfinning-
ar hennar mótuðust ekki af
þakklæti, heldur að hún þarfn-
aðist mín og þráði mig, hófu
mig svo hátt á hamingjunnar
tind, 'að slíkt gat ekki orðið
varanlegt. Það var beinlínis
ekki ætlað okkur dauðlegum
verum.
Við höfðum keypt okkur bíl
í New York og óðum gegnum
borgir og eyðimerkur í átt að
Las Vegas, þar sem við ætluð-
um að láta gefa okkur saman.
Þegar við áttum einn dag
eftir til Las Vegas, gistum við
á móteli í eyðimörk einni. Ég
lá vakandi við hlið ástmeyjar
minnar, sem átti að verða kon-
an min daginn eftir.
Kveljandi hugsun hafði læðzt
inn í takmarkalausa hamingju
mína. Upp á síðkastið hafði
Tatjana orðið vör við ýmis ein-
kenni þess, að hún væri barns-
hafandi. Ef svo væri — væri
ég þá faðir barnsins?
Ég hafði allan tímann fund-
ið hve þakklát Tatjana var mér
fyrir það, að ég skyldi aldrei
hafa ymprað á ástarsambandi
hennar við litla vininn. Og ég
var staðráðinn í því að fyrr
skyldi ég bíta af mér tunguna
en að bregðast trausti hennar
í því efni. Og þó hljótið þér
að skilja, herra minn, þær
kvalir sem ég leið.
Á hinn bóginn: Gat hún vit-
að það sjálf?
Þegar hér var komið hugsun-
um mínum, kveikti Tatjana
ljósið, en ég hafði haldið að
hún svæfi. Hún horfði í augu
mér, hélt hendinni enn um
slökkvarann og sggði:
„Ef ég eignast barn, þá ert
þú faðirinn," og slökkti síðan
aftur á ljósinu.
Ég þakti andlit hennar koss-
um og sór henni — og það var
líka sannleikur — að ég myndi
elska barnið hennar, jafnvel þó
faðirinn væri einhver umrenn-
ingur.
Hún kyssti mig á augun. Hún
tók höfuð mitt í fangið, og tár
min féllu á litlu brjóstin henn-
ar.
Og um leið og ég var að
sofna brosti ég við endurminn-
inguna um það, þegar , hún
hafði verið að nudda þessi litlu
brjóst fyrir framan spegilinn,
til þess að láta þau stækka.
Þegar ég vaknaði nokkru
síðar, lá Tatjana ekki lengur
við hliðina á mér.
Ég kveikti ljós.
Hún stóð á náttkjólnum við
Opinn gluggann og horfði út í
stjörnubjarta nóttina. Næturn-
ar eru fjári kaldar í eyðimörk-
inni. Það gat slegið að henni.
Ég bar hana í rúmið og skamm-
aði hana.
36 VIKAN 12. TBL.