Vikan - 25.03.1971, Page 44

EIGUM AVALLT FJOLBREYTT ÚRVAL AF
ÞROSKANDI LEIKFÖNGUM ÚR
TRÉ OG PLASTI
EINNIG HIN VIÐURKENNDU SÆNSKU
BRIO-TRÉLEIKFÖNG
LEIKFANGAVEB
Klapparstíg 40 - Sími 12631
sér um ennið og kom sér fyrir
á afsíðis stað í garðinum.
Tveim tímum síðar kom
annar löðursveittur hestur til
Fallowmead og reiðmaðurinn,
Blair læknir, stökk af baki og
flýtti sér inn í húsið. Á mögru
andliti hans mátti sjá þreytu-
drætti og þegar hann kom auga
á Kit, gegnum opnar dyrnar,
bölvaði hann lágt og gekk inn.
—• Hvers vegna situr þú
hér? spurði hann reiðilega. —
Sagði ég þér ekki að hver mín-
úta væri dýrmæt?
Kit hrökk við, en hreyfði sig
ekki. — Ég gleymdi því, sagði
hann með svo annarlegri rödd
að Alex starði undrandi á hann.
— Gleymdir? Undrun lækn-
isins varð að reiði. — Gleymd-
ir, þegar um líf og dauða er að
ræða? Hann hélt áfram inn
gólfið, meðan hann talaði og
þá sá hann svipinn á Kit. Hann
greip um handlegg hans og
spurði, með allt öðrum hreim:
— Guð minn góður, hvað hef-
ur komið fyrir?
Kit hafði kreppt hnefann um
einhvern hlut. Hann starði á
Alex, eins og hann væri nú
fyrst að koma auga á hann,
þvínæst opnaði hann lófann og
sýndi honum pardusnæluna.
Svo sagði hann með sömu von-
leysisröddinni: — Hún veit
það, Alex! Chelsham jarl var
hér, þegar ég kom.
Blair gaf frá sér skelfingar-
óp, en Kit heyrði ekki til hans.
— Á einhvern djöfullegan
hátt hefur hann komizt að öllu
saman og sagt henni það. É'g
kom of seint.
Læknirinn opnaði munninn,
til að segja eitthvað, en hætti
fljótlega við það. Eftir nokkra
þögn, spurði hann: — Hvað
sagði hún?
— Við mig — ekkert! Um
leið og ég kom inn í stofuna
heyrði ég að hún hrópaði að
það væri ekki satt og að ég
myndi aldrei ljúga að henni.
En þegar hún sá að hann hafði
á réttu að standa og var að
því komin að falla í ómegin,
þá mátti ég ekki einu sinni
nálgast hana. Rödd hans brast
og hann sneri sér undan. —
Hún hörfaði frá mér, Alex og
svipurinn í augum hennar var
bitrari en nokkur orð hefðu
getað verið!
Það varð dauðaþögn eftir
þessa kvalastunu, og að lokum
gekk Blair til Kits, sem laut
höfði, lagði höndina á öxl hans
og sagði: — Tíminn læknar öll
mein, Kit, og þú hefur nægan
tíma til að sættast við hana.
En hitt getur ekki beðið.
— Nei! Kit leit upp og hristi
höfuðið, eins og hann vildi
reyna að hugsa skýrar. — Guð
fyrirgefi mér! Ég hef kannski
eytt of löngum tíma. Farðu til
hennar, Alex, segðu henni hvað
komið hefur fyrir. Ég skal
hugsa um hestana.
— Hvar er hún?
— f herberginu sínu, Regina
er hjá henni. Hann greip Blair
í arminn. — Segðu henni var-
lega frá þessu, Alex! Henni
líður nógu illa samt.
Þegar læknirinn barði að
dyrum hjá Damaris, heyrði
hann hvíslandi raddir og eftir
andartak voru dyrnar opnað-
ar og Regina kom út. Hörku-
svipur hennar breyttist, þegar
hún sá hver þetta var og hún
opnaði upp á gátt.
— Blair læknir! sagði hún
lágt. — En hve ég er fegin að
þér komuð. Ég veit ekki hvað
ég á að gera.
Alex gekk inn og sá Damaris
á legubekknum við gluggann,
með spenntar greipar og mjög
niðurlúta.
- Vesalingurinn litli! sagði
hann blíðlega og lagði hönd
sína á ljósan kollinn. — Elsk-
an litla, þetta var harkalegt að
láta þig kynnast sannleikanum
á þennan hátt.
— Þú veizt það þá?
— Já, barnið mitt, ég veit
það. En það er ekki þess vegna
sem ég kom hingað núna. Hann
virti hana fyrir sér með at-
hygli. — Damaris, hefurðu
þrek til að taka á móti öðru
höggi?
—- Þrek? Hún gretti sig. —
Já, hvað er það?
— Það er viðvíkjandi Nick.
Hann særðist í orrustunni um
silfurskipið. Viltu koma með
mér til hans?
Hún stóð upp. — Já, það vil
ég, sagði hún með hljómlausri
rödd. — Regina, viltu finna
einhverja yfirhöfn fyrir mig?
Hvernig vildi þetta til?
Blair hugsaði sig um svo-
litla stund. -—- Það var alltof
mikið áræði, sagði hann treg-
lega. — Hann hafði fyrirskip-
anir frá Kit, en það lítur út
fyrir að hann hafi verið ákveð-
inn í að vera sá fyrsti sem stigi
fæti um borð í skip Spánverj-
anna. Hann lagði „Jane“ of
snemma að skipinu og svo varð
hann viðskila við félaga sína,
svo þeir gátu ekki komið hon-
um til hjálpar.
Regina kom með bláa silki-
slá og lagði hana um axlir vin-
konu sinnar. Damaris sagði: —
Er hann hættulega særður?
— Hann er að dauða kom-
inn, svaraði Blair hljóðlátlega
og Damaris lokaði augunum.
— Það er kraftaverk að hann
skuli vera ennþá á lífi.
— Við skulum þá flýta okk-
ur, sagði hún og gekk út úr
herberginu..
Alex hrukkaði ennið og leit
á Reginu. — Hún er alltof ró-
leg sagði hann lágt, — viljið
þér vera hér, þegar við kom-
um til baka? É'g held hún
þarfnist yðar.
Fyrir utan stóðu þrír hestar
söðlaðir og Kit var kominn á
bak. Damaris leit ekki á hann,
en lét Alex hjálpa sér á bak
og svo þeysti hún af stað.
Mennirnir tveir riðu þöglir á
eftir henni.
„Jane“ sigldi til hafnar und-
ir stjórn annars manns, en
Nick lá í gamla klefanum sín-
um um borð í „Loyalist". Hann
lá grafkyrr með lokuð augu og
fjólubláir skuggar undir aug-
unum voru einu litarbrigðin á
tærðu andlitinu. Jafnvel þykka
ljósa hárið var dautt og glans-
laust.
Damaris beygði sig yfir hvílu
hans. — Nick! hvíslaði hún. —
Nick!
Hægt og með erfiðismunum
opnaði hann augun. Hann
reyndi að segja eitthvað en
varð að gera fleiri tilraunir,
þangað til það heppnaðist.
— Damaris? Eða er mig að
dreyma?
— Nei, þig er ekki að
dreyma. — Þú ert kominn
heim, Nick.
— Heim? endurtók hann. —
Hvar er það? Einu sinni var
það búgarður í stórum dal, en
það er svo langt síðan. Ég ætl-
aði að kaupa land og byggja
hús.... Röddin þvarr og hann
lokaði augunum.
— Við byggjum það saman,
sagði hún blíðlega og strauk
hárið frá enni hans. Tárin
runnu niður kinnar hennar en
röddin var róieg. — f grænum
dal. . . .
Höfuð hans hreyfðist aðeins
á koddanum. — Það er of seint.
Þetta er kv.eðjustund, ástin
mín. Hann leit nú á Blair
lækni, sem stóð við hlið þeirra.
44 VIKAN 12.TBL.