Vikan - 02.12.1971, Blaðsíða 95

Til jiólagfafa
K
enwootf
uppþvottavélin
gerir yður Ijóst i aitt skipti
fyrir öll að uppþvottavél er
ekki lúxus, heldur nauðsyn
og mikil heimilishjálp, sem
lóttir húsmóðurinni loiðin-
legasta og timafrekasta
eldhúsvorkið.
Kenwood uppþvottavilin
tokur fullkominn borðbúnað
fyrir 6. Kenwood upp-
þvottavélina er hœgt að
staðsotja i hvaða eldhúsi
sem er: Fristandandi,
byggða eða festa upp á
vogg.
JKenwood
er og verður óskadraumur allra húsmaðra.
—' gerir allt nema að elda.
enwood
Kenwood Chef
cr allt annaS og miklu meira
en venjuleg hrœrivél
Engin önnur hrœrivél býður upp á jafn marga
kosti og jafn mörp hjálpartaeki, sem tengd eru
beint á vélina með einu handtaki. Kenwood Chef
hrærivélinni fylgir: skál, hrærari, hnoðari, sleikja og
mynriskreytt leiðbeiningabók
Atik þess eru fáanleg m.a.: grænmetis- og
ávaxtakvórn, hakkavél, kartöfluhýðari, grænmotis-
og ávaxtarifjérn, riósahnifur, baunahnifur og afhýðari,
þrýstisigti. safapressa, kaffikvörn og hraðgeng ávaxta-
losar yður við allt erfiðið
Engar erfiðar' stöður við rekstri. Kenwood strau-
straúborðið. Þér setjist vélin er með 61 cm valsi,
við Kenwood strauvélina fótstýrð og þér getið
slappið af og látið hana pressað buxur, stífað
vinna allt erfiðið. — Ken- skyrtur og gengið frá
wood strauvélin er auð- öllum þvotti eins og full-
vcld í notkun og ódýr i korninn fagmaður.
Yður eru frjálsar hendur við val og vinnu.
HEKLAhf
Laugavegi 170—172 — Simi 21240
hafði ásamt fleiri togaraskip-
stjórum ákveðið að halda sjó
þótt hann væri hvass í stað þess
að leita í var undir Eyjar. Eftir
að suðvestan stormurinn skall
á, hafði skipverji á vakt séð
neyðarmerki frá skipi ískyggi-
lega nærri landi. Nielsen skip-
stjóri hélt strax á staðinn og
kom að Eos um kl. 6.00 að
morgni. Ennþá var dimmt og
Nielsen ákvað að sjá hverju
fram yndi. Hann hugleiddi
möguleikann á að fara til Vest-
mannaeyja og láta vita um,
hvernig komið væri. Hann vissi
einnig að björgunarskipið Geir
var þar í höfn. Við nánari at-
hugun sá hann, að slíkt var
ekki mögulegt. Barkskipið
yrði komið upp í brimgarðinn,
aður en hann væri hálfnaður til
Eyja. Hann treysti sér hinsveg-
ar ekki til að taka skipið í tog
í slíku veðri. Eina vonin var ef
hægt væri að bjarga mönnun-
um.
Skipsbáturinn á Eos hafði
brotnað í ofviðrinu. Þegar bjart
var orðið sigldi Mary A. John-
son inn fyrir Eos og hafði bark-
inn til kuls.
Þegar neyðin er stærst er
hjálpin næst. Það var vissulega
uppörvandi fyrir þá á Eos að
hafa togarann þarna rétt hjá.
Nú var ekkert annað að gera en
bíða þess sem verða vildi og að
birti. Guðjón fór niður og lét
í sjópoka sinn allt sem hann
hafði meðferðis af fötum; hélt
síðan á pokanum upp á þilfar.
Þegar togarinn sigldi til hlés,
tóku þeir á barkskipinu blikk-
dunk, bundu í hann línu og
köstuðu fyrir borð. Stormurinn
hreif dunkinn, og skipsmenn á
Mary A. Johnson náðu honum
auðveldlega. Þeir hnýttu kaðli í
línuna, sem þeir á Eos drógu
aftur um borð. Lífbátur togar-
ans stóð á afturþilfarinu. Hann
var nú sjósettur, og þeir á Eos
byrjuðu að draga hann að skip-
inu. Hér varð að fara að öllu
með gát. Enn var stórsjór og
skipið kastaðist til og frá.
Brotnaði báturinn var lítil von
um björgun. Á meðan á þessu
stóð hafði togarinn siglt til kuls
við barkskipið og togaramenn
reyndu að lægja öldurnar með
því að hella olíu í sjóinn. Þeir á
Eos lögðu kaðalstiga út á síð-
una og drógu bátinn þar að.
Skipið valt mjög, en mennirnir
fóru um borð í bátinn hver af
öðrum, síðastur Davíð Gíslason
skipstjóri. En allt í einu sá skin-
stjóri, að dagbók skipsins hafði
orðið eftir um borð. Guðjón
Finnbogason snaraðist í kaðal-
stigann, sem ennþá hékk út af
lunningunni. Hann komst um
borð, náði í dagbókina og komst
aftur í bátinn. Óskar skar á
íangalínuna og nú réru þeir
áleiðis að togaranum, sem aft-
ur hafði fært sig til hlés. Þegar
þeir voru að leggja frá, tók Eos
mikla veltu sem nærri hafði
hvolft bátnum. En hér fór bet-
ur en á horfðist og þeir komust
um síðir klakklaust að togaran-
um, þar sem margar styrkar
hendur tóku á móti þeim. Þeir
húkkuðu í bátinn og hífðu hann
upp á lunninguna. Sjópokinn
með fötunum hans Guðjóns lá
í kjalsoginu og nú vóg hann
salt á þóftu. Guðjón stökk til
og tókst að grípa hann á síðustu
stundu. En ekki voru allir svona
heppnir. Flestir aðrjr töpuðu
öllu sínu. Þeirra á meðal var
Poulsen stýrimaður. Hann tap-
aði öllum sínum góðu munum.
Þeim var vel tekið um borð
í togaranum Mary A. Johnson.
Rétt eftir að mennirnir fóru frá
borði tók Eos niðri og þeir sáu
rár brotna og hrynja niður.
Ðavíð skipstjóra var mikið í
mun að fara ekki af staðnum
ef svo ólíklega skyldi vilja til,
að hann breytti um vindátt og
hægt yrði að bjarga skipinu. En
örlögin höfðu ekki ákveðið
barkskipinu Eos lengri lífdaga
og um kl. 16.00 um daginn barst
hann upp í brimgarðinn, þar
sem hinn ógnvekjandi hramm-
ur holskeflanna molaði þetta
gamla en sterkbyggða skip.
Þegar svo var komið sáu þeir
um borð í togaranum, að til-
gangslaust var að bíða og Niel-
sen skipstjóri setti á ferð fyrir
Reykjanes og til Reykjavíkur.
Drengirnir á Eyrarbakka og
Stokkseyri stóðu úti og horfðu
til hafs. Þeir þreyttust ekki á
að horfa á holskeflurnar velta
að landi, brimið spýtast um
hleina og flúðir og að hlusta á
brimhljóðið, grimmúðugt en
mikilfenglegt. Stundum sáust
skip fyrir utan brimgarðinn.
Þeir vissu að hverjum sem bær-
ist inn í þann darraðardans var
dauði og tortíming búin. Síð-
degis fimmtudaginn 22. janúar
bar nokkuð nýrra við. Þeir sáu
hvar seglskip, sýnilega mikið
laskað var skammt undan brim-
garðinum. Brátt vissi hvert
mannbarn á þessum stöðum af
skipinu. Nú stóðu fleiri en
drengirnir úti og horfðu til hafs.
48. TBL. VIKAN 95