Vikan - 27.01.1972, Side 14

Að missa eitthvað veldur
sársauka og það voru ekki að-
eins sjúklingar hans sem urðu
fyrir því...
Hannah læknir fór að hugsa
um börnin sín.
Þau voru hamingjusöm og
hraust, þau nutu ástríkis og
höfðu alla möguleika til að
þroskast á eðlilegan hátt. Bráð-
um kæmi að því að þau þyrftu
að standa á eigin fótum? Börn-
in hans voru hamingjusömustu
mannverur, sem hann þekkti.
Hann sá fyrir sér ljóm-
andi ásjónur þeirra og brosti
með sjálfum sér. Nú fann hann
hve mikið hann hafði saknað
þeirra og hann hlakkaði til að
koma heim. Hann hlakkaði til
að þrýsta þeim að sér og kyssa
þau. Á þessu augnabliki fann
hann hve innilegt samband
þeirra hjónanna var og hann
sneri sér við til að virða hana
fyrir sér.
Hún sat svo hokin í stóra,
svarta stólnum, enni hennar
var fullt af áhyggjuhrukkum
og augun dökk af angist. Hún
var í ljósblá\im dragtarkjól, en
minnti helzt á syrgjandi, svart-
klædda ekkju.
Þegar sú hugsun flaug i hug
hans, varð hann sjálfur fullur
angistar. Hann flýtti sér til
hennar og tók blíðlega um axl-
ir hennar.
Don Kellog stóð vjð sund-
laugina í garði Hannah lækn-
is. Klukkan var þrjú síðdegis og
sundlaugin var full.
Hann kallaði til telpnanna,
sem voru að leik neðar í garðin-
um, rétti þeim hendurnar og
leiddi þær upp á loft í húsinu.
Svo fylgdi hann þeim mn á her-
bergi sín.
— Nú eigið þið að hvíla ykk-
ur um stund, helzt að sofna, þvi
að svo leikum við síðasta leik-
inn á eftir.
Þær brostu til hans í aðdáun,
flissuðu svolítið og skriðu svo
upp í rúmin. Hann kyssti þær
á ennin og læsti svo dyrunum
að utanverðu og stakk lyklun-
um í vasa sinn. Það kom að
þeim síðar, þótt honum væri
ekki vel ljóst hvað hann ætlaði
að gera við þær. En hann var
viss með að finna einhver ráð,
þegar þar að kæmi. Það sem
varð að ganga fyrir öllu var að
sjá fyrir Nicky, litla syni lækn-
isins...
Nicky stóð við gluggann í
herbergi sinu. Hann var eirðar-
laus og hristi klinkkúlurnar i
vasa sínum. Hái, ljóshærði
maðurinn kom inn í herbergið
og gekk til hans.
— Nú kemur þú með mér,
Nicholas, sagði hann hátiðlega.
— Það er svolítið sem við þurf-
um að gera í sameiningu, þú og
ég. ..
Drengurinn var hræddur, en
hann vissi að það þýddi ekki að
malda í móinn. Hann fylgdi
manninum eftir niður stigann.
Honum var ljóst að nú var kom-
ið að þvi sem hann hafði kvið-
ið mest fyrir. Samskipti hans
og mannsins sem svaf i rúmi
föður hans og notaði líka náttföt
pabba. Og nú sá hann að mað-
urinn var líka í jakka, sem fað-
ir hans átti, mjúkum ullarjakka,
sem móðir hans hafði gefið hon-
um í jólagjöf. Þetta var falleg-
ur jakki, mjúkur og hlýr við-
komu, — það var svo gott að
faðma pabba, þegar hann var í
þessum jakka... Hvar var
pabbi nú?
Nicky var bæði hræddur og
reiður. Hann tölti á eftir mann-
inum og hugleiddi hvað hann
myndi gera. Hann óskaði þess
innilega að foreldrar hans hefðu
ekki farið í þessa ferð, að
mamma hans væri heima, svo
hann gæti faðmað hana og
kysst og fundið góða ilmýin af
henni, gleymt því sem skeð
hafði, gleymt því að Heidi var
lokuð inni í herberginu sinu í
dag. Hann vissi að dyrnar voru
læstar, hann hafði reynt að
opna þær um morguninn og
hann hafði líka heyrt eitthvert
dauft, einkennilegt hljóð þar
innan frá, það var líkast daufu
hljóði í sjónvarpinu, eins og
þegar tekið er fyrir munninn á
fólki, svo það geti ekki talað
eða hrópað á hjálp — hvað hét
það nú? Hann mundi ekki nafn-
ið á þvi, sem sett var í munn-
inn á þessu fólki. Hvað skyldi
maðurinn vera að hugsa?
Maðurinn leiddi drenginn að
sundlauginni.
Sundlaugin var full og vatnið
streymdi stöðugt í hana. Vatnið
var hræðilega kalt og hroll-
vekjandi. Litli drengurinn fór
að skjálfa.
Maðurinn leit eitthvað svo
sultarlega á hann. Augnaráð
hans var kuldalegt og spyrjandi.
Hann sá að drengurinn var
skjálfandi. Þá var eins og hann
slakaði á. Hann brosti rólegur,
þegar hann sá hræðslu drengs-
ins.
Svo leiddi hann drenginn al-
veg að laugarbarminum.
— Nú skaltu sýna mér hvað
þú getur, sagði hann.
— Ef þú átt við að ég eigi að
synda, þá kann ég ekki að
synda, ég hefi aldrei lært það,
14 VIKAN 4. TBL.