Vikan - 02.03.1972, Blaðsíða 22

«€
Við fetuðum okkur, skref
fyrir skref, inn með klettasyll-
unni, sem var mjög mjó og í
hvert sinn sem alda skall upp
að munnanum, numum við
staðar og þrýstum okkur upp
að klettinum. En við hefðum
ekki þurft þess, því að sjórinn
náði aldrei upp að klettaveggn-
um, en þetta var samt hroll-
vekjandi.
- Hve langt eigum við eft-
ir? spurði ég.
- Ég veit það ekki. Ég var
hér að degi til og þá sér mað-
ur betur.
Hún var mjög andstutt. Hún
var jafn hrædd og ég, það var
mér ljóst. Ef til vill vissi hún
ekki meira en ég um flóð og
fjöru á þessum stað.
Ég fór að telja skrefin. Ég
var kominn upp að ellefu, þeg-
ar Jacky sagði:
Nú held ég að við séum
rétt komin. Nú er farið að halla
upp á við.
Hún lyfti ljósinu ennþá
hærra og ég sá að við vorum
komin að botni gjótunnar.
Kletturinn var sléttur að ofan
og syllan lá í boga upp á brún-
ina.
Allt í einu varð óhugnan-
lega hljótt í gjótunni. Brim-
sogið hljóðnaði, rétt eins og
þegar skyndilega lygnir und-
an stormi. Við stóðum graf-
kyrr. Þessi ógnvekjandi þögn
var eins og fyrirboði einhverra
hamfara.
Jacky hvíslaði: — Heyrirðu?
Og þá heyrði ég það; sama
hljóðið, sömu drunurnar, und-
anfari holskeflunnar.
— Stökktu! öskraði ég.
Jacky tók undir sig stökk.
Lióskerið sveiflaðist svo ég sá
ekki klettasylluna en hljóp í
blindni eftir Jacky. Það drundi
eins og í neðanjarðarlest, þeg-
ar aldan reið af. Eg heyrði
Jacky hrópa: —- Ross! Hún
þrýsti sér í örvæntingu upp að
klettasyllunni. Hávaðinn var
ægilegur og mér fannst ég ekki
komast úr sporunum, þótt ég
tæki á öllum mínum kröf+um
Eg tók undir mig stökk fram
að klettasyllunni, en missti
fótanna. Eg náði samt haldi á
syilunni og gat með miklum
erfiðismunum reist mig upp.
Ee lá við fætur Jacky, þegar
aldan skall á klettinum og há-
vaðinn ætlaði að sprengja í
mér hlióðhimnurnar. Sælöðr-
ið gerbleytti okkur bæði og
fossaði niður af klettinum. Það
virtist heil eilífð þangað til
aldan sogaðist út aftur.
Ég lá þarna og saup hveljur
og gat ekki komið mér á fæt-
ur. Jacky skalf og nötraði, ég
fann það, því að ég lá upp við
fætur hennar. Að lokum sagði
hún vesældarlega:
— Við verðum að koma
olckur út héðan, við verðum að
hafa hraðann á. Það getur
komið önnur alda til!
— Nei, sagði ég, — það er
ómögulegt, það getur ekki kom-
ið ein í viðbót!
— Ó, guð, hljóðaði hún, —
skilurðu þetta ekki? Það er
fjara núna. Hvernig heldurðu
að það verði þegar flóðið kem-
ur?
Ég klöngraðist á fætur. Ég
fann ekki fyrir ótta, tók hana
aðeins í faðminn, til að reyna
að róa hana.
— Hvar eru peningarnir?
spurði ég svo. Mér var reynd-
ar alveg sama um þessa pen-
inga. Hún svaraði en virtist
jafn kærulaus og ég:
— Þarna inni. Ég skal sækja
þá.
Taskan lá lengst inni í gjót-
unni. Taskan, sem ekki var
með sjúkrakassa, heldur sjö
þúsund dollurum.
- Fáðu mér ljóskerið, sagði
ég. — Þú getur passað pening-
ana.
Svo það varð ég sem gekk
á undan út. Óljósri minningu
skaut upp í huga mér, eitthvað
um það að öldurnar kæmu níu
í röð. í níunda sinn gátufh við
átt á hættu ag holskefla steypt-
ist yfir okkur.
Ég fór að telja í huganum.
Þegar ég var kominn upp að
fimm, eygði ég gjótuopið og
þar með var okkur borgið.
Sjötta aldan . . ■ sjöunda . . .
áttunda, níunda. Hjartað barð-
ist í brjósti mér.
En það kom engin holskefla.
Við komumst út úr gjótunni
og gátum að lokum klifrað upp
h klettana, dauðuppgefin. Þar
lágum við svo og reyndum að
ná andanum.
Það var Jacký, sem fyrst
settist upp. — Komdu, við
verðum að flýta okkur til
hinna.
— Hve lengi höfum við ver-
ið í burtu ?
— Fjörutíu mínútur, held
ég. En það tekur okkur tutt-
ugu mínútur að komast til kap-
ellunnar.
Við þögðum alla leiðina.
Querol mætti okkur í dyrum
kapellunnar.
— Þið komið fyrr en ég
bjóst við, sagði hann. — Kom-
ið inn, svo við getum lagt á
ráðin.
Við settumst öll í kringum
ljóskerið, en það eina sem mig
langaði til var að leggjast útaf
og sofna. Eftir andartak tók ég
um hnén og hallaði mér fram.
Við hlið mér sat Jacky og
kveikti i sígarettu. Ég leit út
undan mér og sá að hún skalf.
Querol hætti við það sem hann
ætlaði að segja og sneri sér að
mér:
- Hvað er að, Ross?
— Ég er bara þreyttur, sagði
ég, en brimhljóðið hljómaði
ennþá fyrir eyrum mínum.
Querol hrukkaði ennið.
— Hve lengi þarftu að hvíla
þig?
— Hve langan tima höfum
við til stefnu?
Tæplega klukkutíma.
Hann leit á úrið. — Klukkuna
vantar tuttugu mínútur í átta.
Til öryggis getum við sagt
klukkan hálf níu.
— En hvað eigum við að
gera? spurði ég.
— Gefast upp.
Ég fann að Jacky hrökk við.
— Hvað áttu við með því?
Hún hallaði sér áfram og leit
spyrjandi á föður sinn.
— Auðvitað ekki í alvöru,
sagði Querol óþolinmóður. —
Þið skiljið það líklega. En við
skulum þykjast. Við erum öll
þreytt, glorhungruð og tveir
eru særðir. Við skiljum alls
ekki hvað Jonathan ætlast fyr-
ir og við kærum okkur ekki
um að vita það. Við erum sem-
sagt örmagna. Skiljið þið hvað
ég á við? ?
Ég kinkaði kolli. Hann leit
á mig og sagði: — Reyndu að
hvíla þig þessa stund, Ross. Þú
getur hlustað.
Ég teygði úr mér og dreng-
urinn spurði: — Viltu ábreið-
una, Ross? Hann ætlaði að
rétta mér hana. en ég hristi
höfuðið. Eg gladdist yfir vel-
vilja hans og reyndar þeirra
allra. Querol hélt áfram að
leggja á ráðin. — Jonathan má
ekki finna að honum geti staf-
að hætta frá okkur. Hann veit
að Leigh skaut á mig og barði
drenginn til óbóta. Hann veit
kannski líka að Fred sló þig,
Ross. Þú getur, að minnsta
kosti, látið sem þú sért að lot
um kominn. Mooney er nú
ekki beint á unglingsárum og
hann er algerlega heyrnarlaus.
Jacky . . . já, hann heldur
líklega að hún elski hann enn-
þá, þrátt fyrir allt.
Ég sá að Jacky kipraði sig
saman, eins og til að verja sig.
Querol hélt áfram: ■— Jonathan
hefur Leigh á sínu bandi og
það getur verið að þeir séu
báðir vopnaðir. Hann leit til
Jacky. — Það er mikið undir
því komði hvort hann getur
bjargað sér án þess að nota
hækjurnar. Getur hann það?
— Nei. En hún hugsaði sig
svo um. — Það getur reyndar
verið, ef hann þarf að verja
líf sitt. Er það það sem þú átt
við?
— Ég var nú aðallega að
hugsa hvort hann getur notað
bæði byssuna og hækjurrrar í
einu.
— Það veit ég ekki, sagði
Jacky hikandi.
— Nú, þá verðum við að
taka því sem að höndum ber.
Aðalatriðið er að komast þang-
að og fá tækifæri til að múta
Leigh. Það kemur í þinn hlut,
Jacky.
- En hvernig fer ég að því?
— Það veit ég ekki. Það þýð-
ir ekki að brjóta heilann um
það fyrirfram. Þú verður að-
eins að vera á verði, þegar
tækifærið býðst til að tala við
hann.
Við sátum þögul um hríð og
hugsuðum um þetta fram og
aftur. Svo stóð Querol upp og
ýtti við Mooney. —- Komdu
með mér út að minnismerk,
inu, svo ég geti stafað það sem
þú átt að gera.
Við hin sátum kyrr. Jacky
flutti sig nær mér. — Ross ...
Það er eitthvað svo ómannlegt
að vera að leggja á ráð um að
ráða niðurlögum Jonathans, ef
til vill myrða hann . . . ?
— Elskar þú hann ennþá?
spurði ég.
Hún svaraði ekki. Eftir
stundarkorn sagði hún með
lágri rödd: Heldurðu að það
geti ekki verið að okkur hafi
skjátlazt hvað hann snertir?
Nú var það ég sem þagði. Ef
hún hélt að minnsta hætta væri
á því, þá var það vegna þess
að hún vildi trúa því.
Querol kom aftur inn með
Mooney, sem var hýr í bragði
og tuldraði æ ofan í æ: —
Framháld á hls. 49.
22 VIKAN 9. TBL.