Vikan - 02.03.1972, Blaðsíða 9

Þegar Maurice Chevalier var aðeins tólf ára gamall, var hann þegar Hér er önnur mynd af hinum tólf ára gamla leikara, Maurice Chevalier.
byrjaður að leika á sviði. Og svo skemmtilega vill til, að á þessari Hann leikur hér í revíu. Fáa grunaði þá, að hann ætti eftir að standa á
gömlu mynd ber hann þegar gula stráhattinn, sem siðar varð tákn hans. sviðinu nær óslitið í tæpa sjö áratugi.
gómaskap. Hann var oftar lík-
ur barni en heimsborgara. Þeg-
ar hann skemmti í borginni
Kansas City í Bandaríkjunum
árið 1969, heimsótti hann í leið-
inni Truman, fyrrum forseta.
Á eftir sagði Chevalier og and-
lit hans ljómaði af gleði og
undrun:
„Getið þið hugsað ykkur, —
hann tók á móti mér eins og
ég væri mikilmenni."
Eitt sinn var Maurice boðið
að dvelja daglangt í ævintýra-
uinhverfinu Disneyland. Hann
undi þar yfir heila helgi og
gladdist eins og barn yfir þess-
ari „vin í veröld, sem stendur
í báli“ eins og hann orðaði það.
Þessháttar einlægni í tali gerir
öll viðtöl við hann skemmtileg
og óþvinguð.
Þegar blaðamaður .spurði
hann eitt sinn, hvort tennur
hans væru hans eigin, svaraði
Maurice brosandi:
„Ef þér rekist einhvern tímá
á 78 ára gamlan mann, sem
hefur allar tennurnar í lagi, þá
megið þér skila hamingjuósk-
um til hans frá mér.“
Margir furðuðu sig á því,
hvers vegna maður á hans aldri,
legði svo mikið erfiði á sig, án
þess að þurfa þess nauðsynlega
með. Helmingi yngri menn en
hann fengu sig fullsadda á svo
erilsömu starfi og fylgir
skemmtiiðnaðinum. Chevalier
gat ánægður yfirgefið sviðið og
setzt í helgan stein og átt ró-
legt og þægilegt ævikvöld.
Hann sóttist ekki lengur eftir
frægð og virðingu, hvað þá
peningum. Þegar hann stóð á
hátindi frægðar sinnar í Holly-
wood, skiptu árstekjur hans
mörgum milljónum króna. Á
hinu glæsilega heimili hans fyr-
ir utan París blasti við á veggj-
um hvert dýrindis málverkið
eftir annað eftir málara eins og
Cézanne, Renoir, Utrillo og
Vlaminck. Hann var löngu
þekktur um allan heim sem sér-
stakur persónuleiki og skemmti-
kraftur. Að líkindum hefur
enginn leikhúsmaður komið
oftar fram fyrir fullu húsi að-
dáenda. Hann var sæmdur
mörgum heiðursmerkjum og
sýndur hvers konar sómi og
virðing.
En hver var þá ástæðan til
þess, að hann dró sig ekki í hlé
eítir svo langt og vel heppnað
ævistarf? Hann svaraði sjálfur
þeirri spurningu með því að
segja, að sá sem snúi baki við
vinnu sinni, horfi beint í aug-
un á dauðanum.
Aðeins einu sinni á ævinni
glataði hann lífsgleðinni og
starfslönguninni: Árið 1922
varð hann fyrir taugaáfalli, sem
leiddi til sjálfsmorðshugleið-
inga. En hann sá að sér og til
að safna kjarki til að geta stað-
ið á leiksviði frammi fyrir Par-
ísarbúum, þvingaði hann sig
kvöld eftir kvöld til að
skemmta í fámennum sveita-
bæjum. Loks áræddi hann að
halda til höfuðborgarinnar, og
þar vann hann mikinn persónu-
legan sigur.
Allt fram á síðasta dag gat
það hent, að hann yrði skyndi-
1»
9. TBL. VIKAN 9