Vikan - 29.03.1972, Qupperneq 44

FRÁ RAFHA
RAFHA eldavél, gerð 2650, með föstum hellum, 30 ára reynsla.
- ÓDÝRASTA RAFMAGNSELDAVÉLIN á markaðinum. - Heim-
keyrsla og Rafha ábyrgð.
V!Ð ÖÐINSTORG - SÍMI 10322
talar bretónsku mállýzkuna
betur en ég.
Þvert ofan í alla löngun mína
og dómgreind tók ég að brölta
niður klettinn, sem ég hafði
rétt áðan verið svo feginn að
geta klifrað upp. Alan hló þegar
hann sá þessa tregðu í öllum
hreifingum mínum.
— Vertu ekki hræddur!
stríddi hann mér. — Það er
enginn einasti úlfur innan sjón-
máls og ég vona, að þú farir
ekki að standa að baki einu
stelpukomi, hvað hugrekki
snertir.
— Hvað á stelpukorn að vilja
með að vera hér á ferli í skóg-
inum í náttmyrkri? nöldraði ég
um leið og éð náði til jarðar.
— Það er nú einmitt það, sem
ég ætla að spyrja hana um,
bjálfinn þinn! Guð minn góður!
bætti hann við í hvíslingum. —
Hvílík fullkomin fyrirsæta að
skógargyðju!
Mér fannst einhvernveginn
eitthvað meira en eintóm lista-
mannsaðdáun í orðum félaga
míns, svo ég athugaði stúlkuna
með auknum áhuga.
Ég fann, að ég stóð á öndinni,
þegar við stóðum augliti til
auglitis í tunglskininu. Að vísu
eru konur í Bretagne óvenju
fríðar, en hjá þessari stúlku,
sem stóð fyrir framan mig, virt-
ist fegurðin vera á fullkomnu
hástigi.
Andlitsdrættir hennar — já,
en hvernig get ég farið að lýsa
því, sem engin orð fá lýst? Orð-
in eintóm virðast þýðingarlaus
ef þau ætla að fara að lýsa þess-
ari dásamlegu veru, sem birtist
okkur úr dularfullu náttmyrkr-
inu. Fegurð hennar var yfir-
mannleg og ekkert af henni
átti rót sína að rekja til „listar-
innar, sem dylur listina", að
mati konuhugans. Ljósa hárið
lék ógreitt og liðað um enni og
háls. Mjúka hörundið var mjög
útitekið af vindi og sól. Ódýri
bómullarkjóllinn hennar hefði
sýnzt vera hreinasta drusla, ef
ekki hefðu verið hinar glæsi-
legu h'nur undir honum. Fall-
egu fæturnir voru berir upp að
hnjám, og ekki einu sinni með
tréskó, eins og fátækustu bænd-
urnir nota venjulega. Hún virt-
ist miklu líkari skógargyðju en
raunverulegri sveitastúlku.
Einhverra hluta vegna —
kannski stafaði það af nýafstað-
inni hræðslu minni, þá fór sjálf
rósemin hennar í taugarnar.
— Hvað ert þú að gera hér?
spurði ég eins hvasst og lélega
bretónskan mín leyfði. —
Veiztu ekki, að hér eru úlfar á
ferli?
Mér til mestu furðu, svaraði
hún mér á hreinni frönsku:
—• Vitanlega eru hér úlfar,
herra minn. Var ég ekki^rétt
áðan — hún hikaði ofurlítið —
að heyra þá ýlfra. Og þér...
ekki hafið þið klifrað upp á
Skrattanslegsteininn til þess
eins að dást að útsýninu eða
hvað?
Ég var steinhissa á þessu
sjálfsöryggi hennar. Ég komst
að þeirri niðurstöðu, að annað-
hvort hlyti hún að vera sérlega
hugrökk eða þá sérlega heimsk.
En hún virtist nú hafa vitið
fullkomlega hjá sér, því að
meira að segja var hún fyndin á
minn kostnað. Ég var í þann
veginn að svara henni uppi með
viðeigandi virðuleik, þegar Al-
an varð fyrrri til.
—• Þér talið frönsku? sagði
hann og hló eins og strákur. -—
Það er stórkostlegt! Ég var orð-
inn hræddur um að lenda utan
við þessar samræður. En játið
þér nú allt! Voruð þér ekki
hrædd þegar úlfarnir fóru fram-
hjá yður þarna inni í skóginum?
Hún hristi höfuðið, hreykin,
næstum ofsalega.
— Ég var ekkert hrædd —
um sjálfa mig.
Alan Grantham brosti.
— En þér voruð dálítið óró-
leg okkar vegna? Það var fall-
ega gert af yður að láta yður
svona annt um öryggi okkar,
en fannst yður þetta samt ekki
dálítið órökræn afstaða? Þér
vitið. að við vorum komnir upp
á steininn, en þér sjálf á jörðu
niðri, varnarlaus gegn villidýr-
unum. Sérstaklega var þarna
einn stór úlfur, sem réðst á
hina og rak þá á flótta. Kannsk:
sáuð þér hann — gullfalleg
skenna.
— Fannst yður það? Hún
brosti sem snöggvast, rétt eins
og hún hefði misskilið hann og
ætti sjálf þessa gullhamra. —
Jú, ég þekki þetta dýr, sem þér
eigið við. En ég er ekki hrædd
við það, — alls ekki! Það gerir
hvorki mér mein — né yður.
— Þér virðist þaulþekkja allt
innræti skennunnar, skaut ég
inn í með ólundarlegu brosi. —
Hvernig í ósköpunum getið þér
vitað, hverjum hún grandar og
hverjum ekki?
Stúlkan yppti öxlum kæru-
leysislega.
— Rólegur, herra minn. Ég
veit það af því að ég veit það.
Það eru til bæði úlfar og úlfar
— hún brosti svo að hvítu,
jöfnu tennurnar blikuðu í
tunglskininu — alveg eins og
til eru karlmenn og karlmenn.
Og — bætti hún við, rétt eins
og hún fengi einhvern eftir-
þanka — það eru líka til konur
og konur, sumar hættulegar,
sumar ekki, sumar miskunn-
samar og bjarga — aðrar
áhugasamar um að spilla. Hún
snarþagnaði og snerist á hæli.
Komið þið nú — það er orðið
áliðið. Ég skal vísa ykkur
skemmstu leið til Josselin, gegn
um skóginn.
— Gegn um skóginn? sagði
Alan, steinhissa. — En úlfarn-
ir...?
Hún sneri sér við, eins og
óþolinmóð.
— Hef ég ekki sagt, að þeir
gera ykkur ekkert mein? sagði
hún og horfði dökkum augun-
um framan í félaga minn. —
Hópurinn er nú kominn marg-
ar mílur í burt.
— En grái úlfurinn? spurði
Alan lágt.
Stúlkan leit undan. Síðan
sneri hún sér svo að ekki sást
framan í hana.
— Komið þið eða komið þið
ekki? Hún hreytti úr sér orð-
unum yfir öxl sér.
—• Ég læt yður að minnsta
kosti ekki fara eina gegnum
skóginn, sagði Alan, mannlega.
— Af stað með okkur þá!
Hún stakk arminum undir
hans arm, álíka ófeiminn og
köttur stekkur upp á hné manns
til að gæla við sig, og svo geng-
um við öll yfir rjóðrið að skóg-
inum. Ég var á eftir og í ekki
allt of góðu skapi.
Þetta var allt saman of dul-
arfullt til þess að ég kynni við
það. Ég brosti gremjulega með
sjálfum mér, þegar ég velti því
fyrir mér, hvort þessi léttlyndi
félagi minn hefði orðið eins fús
til fylgdar ef stúlkan ókunna
hefði verið tannlaus kerlingar-
skrukka, hrukkótt eins og val-
hnota!
Við náðum til þorpsins, án
þess að nokkuð bæri til tíðinda.
Úlfarnir voru jafn gjörsamlega
horfnir, sem hefði slíkt dýr
aldrei stigið faéti á þessa jörð.
Ekkert rauf dauðaþögnina í
þessum mikla skógi nema brak-
ið í visnuðu laufi undir fótum
okkar, og furukönglunum, sem
við stigum á.
Frnmhald í nœsta blaði.
44 VIKAN 13.TBL.