Vikan - 22.06.1972, Síða 22

«c
hann um að koma, vegna þess
að hann á að hafa ásakað þig
opinberlega um vissa hluti, svo
margir heyrðu. Ég hef líka
heyrt orðróminn. Það er sagt
að þú sért elskhugi konunnar
minnar.
— Ég hef sagt þér, Dmitri,
að það er svartasta lygi. Na-
tasja vafði vasaklútnum í si-
fellu um fingur sér.
— Þegiðu, Natasja, ég er að
tala við Andrei. Er þetta satt?
— Trúir þú ekki orðum konu
þinnar?
Dmitri missti alveg vald á
sér.
— Hættið þessum leik! öskr-
aði hann. — Svaraðu mér, djöf-
ullinn þinn. Það eina sem ég
krefst af þér, að þú svarir heið-
arlega, já eða nei. Við erum
bræður og við höfum líka ver-
ið vinir. Við höfum aldrei log-
ið hvor að öðrum . . .
— Nei, við höfum aldrei
logið.
Andrei leit á Natösju. Hann
vildi ljúga hennar vegna, en
hann gat það ekki.
— Þá er þetta satt! Dmitri
lamdi hnefanum í borðið. — Ég
gat ekki trúað þessu. Það var
svo ótrúlegt . . . hún og þú . . .
— Því er lokið af minni
hálfu fyrir meira en ári síðan,
það get ég svarið. sagði An-
drei. — Þetta var brjálæði, sem
greip okkur bæði, en nú er því
löngu lokið. Þú verður að trúa
því.
Natasja hafði fallið á kné
fyrir framan eiginmann sinn.
Hún grét ofsalega.
—• Ég vildi ekki særa þig,
Dmitri, en við gátum ekki gert
að þessu. Það skeði einfaldlega.
— Góði Guð, þetta er óþol-
andi. Dmitri þreifaði eftir borð-
inu, þangað til hann fann hníf.
Hann ýtti Natösju frá sér og
stökk í áttina að Andrei.
Þeir hörfuðu aftur á bak upp
að veggnum. Andrei reyndi að
ná taki á höndinni sem hélt
á hnífnum, en Dmitri var óð-
ur af bræði.
Ég sá að hann stakk hnífn-
um í eitthvað, en Andrei varð-
ist samt ennþá. Svo komu þjón-
arnir hlaupandi og Ivan og
einn af þjónunum gátu náð taki
á Dmitri og haldið honum föst-
um. Æðið rann af honum jafn
skyndiiega og það hafði komið
yíir hann. Hann hristi menn-
ina af sér og fleygði hnífnum
irá sér.
— Farðu, sagði hann þung-
lega, — farðu, áður en ég drep
þig. Andrei hallaði sér upp að
veggnum. Jakkinn hans var
sundurrifinn og skyrtan hans
blóðflekkuð.
— Hvað ætlarðu að gera við
Natösju? spurði hann.
— Hún er konan mín. Það
kemur þér ekki við hvað milli
okkar fer.
Andrei leit á konuna, sem lá
á grúfu á gólfinu og hélt hönd-
um fyrir andlitið.
—- Natasja. sagði hann, —
einu sinni bað ég þig að koma
með mér, en þú vildir það ekki.
Nú bið ég þig þess sama í síð-
asta sinn.
Natasja leit upp. Hárið var
úfið og andlitið grátbólgið, en
samt var hún ótrúlega fögur.
— Hvað á að gera við Na-
tösju? hafði hún upp eftir hon-
um. — Það er of seint, alltof
seint . . . Farðu burt, Andrei,
þú getur ekkert gert núna.
Farðu sem lengst í burtu.
Ég sá að Andrei studdi sig
við vegginn.
— Ivan, sagði hann, þú verð-
ur að hjálpa mér.
— Já. herra.
Ivan leit á Dmitri með
áhyggjusvip. svo gekk hann til
Andreis og leiddi hann út úr
stofunni. Ég flúði, í dauðans of-
boði, upp á herbergið mitt . . .
Það var ekki um annað tal-
að en þetta hneyksli meðal
heimilisfólksins og garðyrkju-
mannanna. Sjálf reyndi ég að
vera eðlileg og láta þetta ekki
á mig fá. Ég þurfti líka að
hugsa um Paul. Natasja lokaði
sig inni á herbergi sínu og
vildi ekki tala við neinn ann-
an' en lækninn. Dmitri og Jean
lokuðu sig inni á skrifstofunni
og lögðu á ráðin um uppbygg-
ingu kaðalverksmiðjunnar og
húsanna. sem höfðu eyðilagzt
í eldinum. Að lokum varð mér
betta ofraun, ég lét söðla hest
og reið yfir að Ryvlach.
Vera frænka sat í dagstof-
unni, álút yfir saumum sínum.
Við töluðum stundarkorn um
þessa atburði, en svo bað ég
að heilsa Maryu, sem ekki var
komin heim og gekk niður
garðstíginn með hestinn í
taumi. Þá kom ég auga á An-
drei. sem sat á einum stein-
bekknum. Ég gat ekki snúið
viö, því að hann var búinn að
koma auga á mig.
—- Hvað eruð þér að gera
hér, hvers vegna eruð þér ekki
i rúminu?
—- Eg varð að fara á fætur
til að hressa mig. Ég fer til
Parísar, Ítalíu eða Englands,
um leið og læknirinn leyfir
mér að fara. Ætlið þér að
koma með mér? sagði hann
brosandi.
— Hvað mynduð þér segja
ef ég tæki yður á orðinu?
— Mér er alvara. Þér björg-
uðuð lífi mínu fyrir nokkru,
nú getið þér bjargað sál minni.
— Hvaða vitleysa.
— Já. ég geri ráð fyrir því.
Hann andvarpaði og sagði svo
í alvarlegum tón:
— Hvernig líður Natösju?
Hvað hefur hann gert við hana?
— Ekkert. Hún hefur lokað
sig inni á herbergi sínu.
— Ég er fegin að hann skuli
ekki gera henni mein. Þetta er
allt svo furðulegt. Þegar ég
bað hana að koma með mér,
bað ég um leið til Guðs að hún
segði nei. Of seint. sagði hún,
og það var satt. Of seint . . .
voðalegasta orðið í öllum
tungumálum.
Mér fannst ég alveg ráða-
laus. Ég gat ekkert sagt . . .
ekkert gert.
— Og hvað ætlið þér að
gera? spurði hann svo. — Vera
um kyrrt á Arachino?
—• Samningur minn hljóðar
upp á eitt ár. Ég fann tómleik-
ann innra með mér, þrúgandi
vissu um að öllu væri lokið.
— Já, þér ætlið auðvitað að
halda út árið, eins og vera ber.
Þér eruð sannarlega góð mann-
eskja, ungfrú Weston.
Ég stóð upp, beit á vörina,
svo hann gæti ekki séð að hún
titraði.
— Verið þér sælir, Andrei
greifi.
— Yður liggur ekki svona
mikið á, sagði hann og stóð
líka upp, greip hönd mína og
dró mig að sér. — Hvað sem
bér hugsið og viljið, þá er þakk-
læti mitt innilegt. Hann kyssti
mig lauslega á munninn.
Örvæntingin var alveg að
kæfa mig. Etr sleit mig lausa og
hlióp við fót niður garðsstíginn
með hestinn í taumi. Ég fór
ekki á bak fyrr en ég kom út
úr hliðinu og þá þeysti ég alla
leiðina til Arachino.
f fyrsta sinn sem Natasja yf-
irgaf svefnherbergið sitt, bauð
hún mér að borða með þeim
h-íónunum og Jean.
Það var einhver skuggi yfir
fepurð hennar. Dmitri talaði
alitoi hátt og alltof glaðlega, en
mest var breytingm á Jean.
uann var þögull sem fyrr en
það var einhver ógnvekjandi
sigurvissa i þögn hans. Ég sá
að Natasja forðaðist að líta á
hann og einu sinni þegar hann
snerti við handlegg hennar,
hrokk hún við, eins og hún
hefði brennt sig.
Síðar um kvöldið, þegar ég
sat í herbergi mínu og var að
skrifa bréf, var drepið á dyr
og Natasja kom inn.
Hún var komin í slopp og
Hafði losað hárið. Hún gekk
fram og aftur um gólfið og var
sýnilega mjög taugaóstyrk.
— Get ég hjálpað yður, ma-
dame? sagði ég.
— Eg veit ekki hvers vegna
ég kem til yðar, sagði hún. —
Þér eruð ekki hrifin af mér og
ég ekki af yður, en ég verð að
tala við einhvern, — ég verð!
Góði Guð, ég veit ekki hvað
ég á að taka til bragðs!
Hún hneig niður á svól og
grönnu fallegu hendurnar
vöfðu í sífellu upp á beltisend-
ann.
—• Ég er barnshafandi, sagði
hún.
— En er það ekki það bezta
sem getur hent yður? Það hlýt-
ur að muna öllu. Greifinn
verður yfir sig ánægður.
Hún leit á mig. en svo leit
hún snöggt undan.
— Hann á ekki barnið, sagði
hún.
Ekki . . . Ég fann svo sáran
sting fyrir brjóstinu að ég kom
ekki strax upp orði. Svo gat ég
stunið upp: — ,Er . . . er það
Andrei?
— Nei, nei, ekki Andrei. Ó,
ef það væri nú svo gott. Það
er auðvitað Jean, ég er viss um
að yður hefur grunað það. Ég
veit að þér fyrirlítið mig, en
þér vitið ekki hvernig allt er?
Andrei kom mér til að gera
alls konar vitleysu. Ég hafði
ekki séð hann í heilt ár. Svo
kom hann hingað og vildi ekk-
ert hafa með mig að gera. Þess
í stað skemmtir hann sér með
yður . . . Já, þér skuluð ekki
neita því að yður líkaði það
vel. Haldið þér að ég hafi ekki
séð það?
— Það er ekki satt.
- Getum við ekki hætt þess-
um látalátum? Skiljið þér mig
ekki? Ég varð að gera eitthvað
til að særa hann, eitthvað sem
fengi hann til að snúa sér að
mér aftur og Jean var líkastur
kjölturakka, sem var á snöpum
eftir snertingu eða hlýlegum
Framhald á hls. 44.
22 VIKAN 25. TBL.