Vikan - 27.07.1972, Síða 14

HINN LEYNDI
ÓVINUR
Rödd Carolu var þreytuleg og þvinguö.
Ég sá,. aö Dunbar benti henni aö þegja.
Svo staröi hann á mig.
Þá fyrst sá ég, hversu ég haföi veriö
aö sverta mig i augum hans.
Ég sá, aö þessi frásögn gat einmitt oröií
til þess, aö hann grunaöi mig....
ÞRIÐJI HLUTI
FRAMHALDSSAGA EFTIR GEORGE HARMON
COXO
Rannsókn morös Jóhanns
byrjaöi ekki fyrr en eftir hádegis-
mat daginn eftir. Þaö var sem sé
bráölega staöhæft, aö hann heföi
ekki dáiö af slysförum. Floyd
Dunbar lögregluforingi frá fyjkis-
lögreglunni og Corrigan yfir-
lögregluþjónn úr skrifstofu sak-
sóknarans á þessum slóöum
fengust viörannsóknmálsins. Ég
skildi þá ekki þessa töf á rann-
sókn málsins, én seinna skildi ég
hana.
Fyrst haföi ég skýrt ein-
hverjum fylkislögregluþjóni frá
lögreglustööinni og likskoöunar-
lækninum, en þeir höföu allir
komiöá Vettvang og skoöaö likiö i
brugghúsinu. Svo haföi ég gefiö
öllum mönnunum sömu skýrsl-
una heima f sumarbústaö
Jóhanns, en er hinum haföi veriö
tilkynnt, hvað gerzt haföi,
fengum viö aö vera aö miklu leyti
afskiptalaus.
Þessi sorglegi atburöur haföi
oröiö til þess, aö konurnar áttu nú
meira saman aö sælda en daginn
áöur. Þær dvöldu mestallan
morguninn i herbergi Helenu. Ég
haföi þvi ekki haft tækifæri til að
sjá Carolu, fyrr en Dunbar lög-
regluforingi kallaöi okkur öll
saman I dagstofunni eftir há-
degismat.
Nú sat hún á legubekknum á
milli þeirra Helenu og Lindu.
Hún var i ljósbláum kjól, sem
haföi þau áhrif á útlit hennar, aö
andlithennar virtist enn fölara og
hárhennar enn gullnara. Hún leit
aöeins einu sinni til min, og ég las
einhverja beiöni á augum hennar,
sem ég skildi ekki. Svo sat hún
bara kyrr og spennti greipar.
Hún virtist fremur róleg á
svipinn.
Helena Bradford leit svipað út.
Hún sat þarna bein og tiguleg.
Andlit hennar var rólegt aö sjá.
Hún virtist vera viös fjarri.
Þaö mátti sjá mikla breytingu á
Lindu Jordan, ekki svo mjög I út-
liti, þótt augu hennar væru rauö-
leit nú, heidur-í framkomu.
Töfrar Lindu voru aö miklu leyti
fólgnir i kimni hennar, fjöri og
vingjarnlegu og kumpánlegu viö-
móti. En nú sáust sliks engin
merki i svip hennar, er hún beiö
þess, að Dunbar tæki til máls.
Þessi Dunbar leit fremur út
sem góölegur bókhaldari en lög-
regluforingi i fylkislögreglunni.
Og ég held, aö hann hafi gert sér
upp þennan gæöa svip til þess aö
blekkja fólk og fá þaö til aö leysa
frá skjóöunni, svo aö hann ætti
auöveldar meö aö ráöa niöur-
lögum þess, þegar hann réöist aö
þvi siöar. Rödd hans var hæg-
lætisleg .. i byrjun, augu hans
grá og skarpleg aö baki gleraugn-
anna. Hann var meö dálitinn
skalla. Hann byrjaöi á þvi, aö
segja okkur, aö dauöi Jóhanns
heföi ekki veriö neitt slys.
Hann vissi um atburöinn, er
kampavinsflaskan haföi sprungiö
I loft upp I brugghúsinu daginn
áöur, þegar viö vorum þar stödd.
Og hann sagöi, aö upprunaleg
fyrirætlun moröingjans heföi
veriö sú, aö láta lita svo út, aö
svipað heföi komiö fyrir aftur, en
eitthvaö heföi fariö I hands-
skolum hjá honum. Og nú var
Dunbar fullviss um, aö odd-
hvasst, langt glerbrotið haföi
veriö rekiö inn I háls Jóhanns af
moröingjahendi, .... kannske af
einhverjum hér I húsinu.
„Þess vegna vona ég, aö þig
veriö samvinnufús,” sagöi hann,
„vegna þess aö sá, eöa sú, sem
drap Jóhann, mun drepa aftur til
þess að vernda sig, ef þörf krefur:
Munið þaö .... og segiö sann-
leikann .... Jæja ....” Núleithann
á okkur. „Fyrst vil ég tala viö
Alan Wallace og frú Marshall.
Gjöriö svo vel og komiö meö mér
inn i bókaherbergiö, þiö tvö.”
Ég leit á Carolu, og hún leit á
mig. Viðstóðum upp og héldum á
eftir Dunbar án þess aö hafa haft
tækifæri til aö yröa hvort á annað.
Corrigan lokaði dyrunum, og
Dunbar bauö okkur aö setjast. Þá
komst ég aö þvl, hvers vegna
dregiö haföi veriö aö byrja á yfir-
heyrslunum. Dunbar haföi ekki
aöeins safnaö saman öllum upp-
lýsingum um moröiö, heldur
haföi hann simaö i allar áttir og
komizt aö ævisögum okkar. Hann
vissi allt um mig, aö þvi er virtist.
„Alan Wallace, sem var nýlega
liösforingi I landgönguliöi flot-
ans.” Hann leit á mig og sagöi
mildri röddu: „Fimm fet og
ellefu þumlungar, hundraö og
sjötiu pund, 29 ára, afskráöur úr
landgönguliöinu vegna heilsu-
brests....”
„En meö þeim forgangsrétt-
indum, aö ég má ganga undir
læknisskoöun, ef ég vil, til aö fá
aftur inngöngu I landgönguliöiö,”
sagöi ég.
Hann kinkaöi kolli til sam-
þykkis, og svo hélt hann áfram:
„Þér voruö á Guadalcanal,
sæmdur Silfurstjörnunni og Pur-
purahjartanu, særöur á vinstra
fæti, eydduö fjórum mánuöum I
sjúkrahúsi I San Francisco sem
taugasjúklingur.” Hann hallaöi
sér fram á skrifboröiö. „Eruö þér
oröinn fullfriskur?”
„Já, nú er ég þaö.”
Hann leit á pappírsörkina fyrir
framan hann. „Þér voruð trúlof-
aöur frú Marshall þangað til fyrir
mánuöi síöan. Viljiö þér segja
mér, hvers vegna trúlofunni var
riftaö?”
Þaö sagöi ég honum, og ég varö
feginn aö geta skýrt frá sannleik-
anum. En ég geröi mér grein
fyrir þvi, aö þetta hljómaöi ekki
mjög saiinfærandi.
„Ég var ekki hræddur um, aö
ég yröi bæklaöur I fætinum ævi-
langt,” sagöi ég. „Þaö var ekki
vegna fótarins. Ég vissi, aö þaö
myndi smám saman læknast.
Þaö var vegna höfuðsins, og ég
haföi nógan tlma til þess aö velta
þessu fyrir mér I sjúkrahúsinu.
Ég sá menn sleppa sér alveg út af
smámunum eöa alls engu. Ég sá
þá henda sér undir rúmin, þegar
þeir heyröu I flugvél yfir sjúkra-
húsinu. Svona hef ég líka hegðaö
mér. Ég hef barizt viö fjóra
sjúkraveröi eina mlnútuna og
setiö kyrr og grátiö þá næstu.
Stundum gat ég jafnvel ekki ráöiö
viö skap mitt, eftir aö þeir slepptu
mér.”
„Alan!”
Rödd Carolu var þreytuleg og
þvinguö. Ég sá, aö Dunbar benti
henni aö þegja. Svo staröi hann á
mig. Þá fyrst sá ég, hversu ég
haföi veriö aö sverta mig I augum
hans, .... sá, aö þessi frásögn gat
einmitt oröiö til þess, aö hann
grunaöi mig.
„Þannig var þaö,” sagöi ég,
þar eö ég vissi, aö nú var of seint
aö þagna. „Ég hugsaöi um
Carolu, og ég ákvaö aö rifta trú-
lofun okkar, strax og ég kæmi
aftur til New York. Ég vissi, aö
ekkert þýddi aö skýra henni frá
raunverulegu ástæöunni. Ég
vissi, aö segöi ég henni, aö ég
væri hræddur um, aö ég yröi
aldrei alveg heilbrigöur andlega,
myndi hún alls ekki vilja vikja frá
hliö mér, hversu langan tlma sem
batinn tæki. Þegar ég kom til
New York, fórum viö nokkrum
sinnum út aö skemmta okkur.
Hún sá, aö eitthvaö var aö, og hún
spuröi mig, hvaö þaö væri. Og þá
sagöi ég henni, aö ég heföi skipt
um skoöun viövikjandi trúlof-
14 VIKAN 30. TBL.