Vikan - 27.07.1972, Blaðsíða 21

Engan féll Emilie betur við en Óskar, þennan listamannlega krónprins með fallegu, brúnu augun og drembi-
lega yfirskeggið.
hennar. Á þeirri tíð var óhuga-
andi að kvænast leikkonum.
Menn höfðu þær fyrir ástkon-
ur. Og allar leikkonur höfðu
„verndara". Ungi lávarðurinn
útvegaði Emilie dásamlega
íbúð á horninu milli Stads-
smedjagatan og Salvii grand.
Og ekki nóg með það. Hann
vildi brjóta reglurnar og kvæn-
ast henni. Þá tók faðir hans,
sem nú fyrst gekk af göflunum
af reiði, í taumana. Rómantíski
lávarðurinn ungi var sendur til
Rússlands. Ekki fara sögur af
því að Emilie hafi grátið hann
lengi. Hún hélt eftir tvennu til
minja um þennan elskhuga
sinn, dóttur þeirra er Thekla
hét og fæddist 1933, og ríflegri
fjárfúlgu. Þar að auki var krón-
prinsinn ástfanginn af henni.
Enginn maður hentaði Emilie
Högqvist betur. Hún hafði sigr-
að hjarta verðandi konungs.
Rós og lilju lík í hvítum
skrúða tiplaði Emilie Högqvist
undir trjánum í Djurgárden, en
þar átti hún sumarhús. Emilie
hafði gaman af að ganga út á
bryggjuna sína litlu, hoppa nið-
ur í blámálaða róðrarbátinn og
láta einhvern kavalérann róa
sér yfir lognsléttan sjóinn. Eng-
inn skyldi ætla að Emilie Hög-
qvist hafi verið nein venjuleg
léttúðardrós. Hún var mikil
leikkona og helztu menningar-
vitar samtíðarinnar löðuðust að
henni. Emilie Högqvist hafði
stórt og hlýtt hjarta. En henni
datt aldrei í hug að gefa það
einum manni. Það hefði verið
illa farið með gott hjarta, að
hennar dómi. Hún minnti á
drottningu úr ævintýrum er
hún þeysti á fáki sínum gegn-
um Djurgárden, kastaði höfðinu
ELSKHUGI HENNAR
konu og — léttúðardrós. Eng-
in var mittisgrennri en hún og
engin nettari á fótinn. Hverju
skipti það hana þá þótt borg-
arfrúrnar vildu ekki hafa hana
í sínum hópi vegna orðsins, sem
af henni fór? Henni var sama
um kerlingarnar. Hitt skipti
meira máli að eiginmenn þeirra
stóðu í biðröðum fyrir utan dyr
hennar. Og karlmennirnir voru
að hennar dómi ólíkt skemmti-
legri en konurnar þeirra.
Rithöfundur nokkur segir
svo frá:
— Einn gráan dag á hausti
kom Emilie Högqkvist gang-
andi eftir Axsenalsgatan milli
Operunnar og húsaraðarinnar á
móti. Gatan var mjög blaut og
óhrein. Þurrast var á henni
miðri, þar sem svokallaðir
bqrgarstjórasteinar voru stórir,
sléttir steinar, sem voru í
tveimur röðum þétt samhliða.
Emile hélt sig á steinunum og
tiplaði varlega áfram á litlu
skónum sínum. Þá kom skyndi-
lega varðflokkur marsérandi.
Emilie leit upp. En áður en hún
hafði ráðið við sig hvort hún
ætti að víkja út í forina eður
ei, hafði lautinantinn, sem
stjórnaði flokknum, fyrirskip-
að mönnum sínum að skipta
sér í tvær raðir. Og svo héldu
þeir áfram báðum megin við
Emilie og heilsuðu henni með
hermannakveðju eins og
drottningu. Og hún endurgalt
þeim með einu af sínum frægu
smábrosum. Því gleymdu þeir
aldrei.
Óskar krónprins gleymdi því
ekki heldur, eftir að hafa séð
það í fyrsta skipti. En Emilie
var sjálfbjarga án hans, hún
hafði nóg fyrir sig. Hún var al-
drei ein. Bloomfield lávarður,
sonur enska sendiherrans, til-
bað hana og borgaði reikninga
aftur og hló. Og alltaf fylgdi
henni hópur dáleiddra tilbiðj-
enda. Haustið 1836 flutti hún
inn í fræga íbúð við Gústafs
Adólfs-torg -—• sem ástkona
krónprinsins.
Foreldrar hennar höfðu ver-
ið fátækt þjónustufólk hjá
greifa nokkrum. Þegar Emilie
var lítil stúlka hafði hún því
séð munað — en aðeins gegn-
um dyragættir. Nú tilheyrði
munaðurinn henni. Og prins-
inn líka. Og það var ekki ein-
H
30. TBL. VIKAN 21